Doedelzak spelers in de klas?

Mijn eerste bijdrage voor TrotseMoeders.nl.  Ik heb me aangemeld op het verzoek ‘schrijvers gezocht’. Schrijven dat wil ik al langer maar het beginnen. Dit is natuurlijk een leuk alternatief om ermee te gaan beginnen. Maar dan moet het werkelijk gaan gebeuren, en waar begin je dan. Er is zoveel te vertellen; ik wil zoveel vertellen. Maar wat is interessant voor anderen en waar begin je mee…

Wij volwassenen, hebben dan nog een drempel of gêne wat je wel of niet mag of kunt zeggen. Daarentegen mijn kinderen hebben dat helemaal niet, ook nooit gehad. Ze zijn erg open en nemen geen blad voor hun mond. Naarmate ze ouder worden krijgen we steeds meer commentaar van buitenstaanders. Als je kind nog klein is, wordt geaccepteerd dat je zoon van 3 jaar gewoon naar vreemden toestapt en even uitlegt dat roken erg ongezond is en dat je daaraan dood gaat. Maar nu is zoonlief 10 jaar, maar dan is het ineens een brutaal kind. Dat hij gewoon eerlijk en spontaan is, wordt dan niet gezien. Ik trek het me nu niet meer aan, hij is gewoon hoe hij is. Een leuke lieve jongen die naast zijn hoogbegaafdheid ook het Asperger syndroom (een stoornis in het autismespectrum) heeft. En daar heeft hij het al lastig genoeg mee.

Schotten
En laten we eerlijk zijn, het levert ook wel eens komische momenten op. Zoals laatst. Mijn man en ik waren samen met hem naar een informatie bijeenkomst op een VSO (voortgezet speciaal onderwijs). Je zou denken dat ze daar toch kennis van zaken hebben met kinderen die anders functioneren en denken. En zich ook niet zo lang kunnen concentreren.

Maar dan begint een mevrouw al fout. Ze legt het programma uit. De PowerPoint presentatie duurt een half uur en dan krijgen jullie een rondleiding. Oké een half uur is nog te doen, denk je van te voren. In haar praatje gaat ze alles heel precies uitleggen. Zo geeft ze het voorbeeld dat je in de klas ook achter schotten kunt zitten als je last hebt van andere leerlingen. Ik zie mijn zoon nadenken, kijkt naar mij en vraagt wat ze ermee bedoelt. Ik probeer nog uit te leggen wat het zijn en dat ze dat op zijn huidige school ook hebben. Maar hij doet het daar niet voor. Dus hij onderbreekt die mevrouw en zegt het maar stom te vinden dat ze daar op school mannen in rokken hebben lopen met doedelzakken, die er dus voor moeten zorgen dat ze niet worden afgeleidt. Ik zie het hele tafereel al helemaal voor me, kijk naar mijn man en moet lachen. Mevrouw helemaal van haar stuk, en de andere kinderen vinden eigenlijk dat hij gelijk heeft.

Speciale school
Veel kinderen met deze ‘stoornis’ denken letterlijk, dat zou ze eigenlijk moeten weten. Het is toch een speciale school voor kinderen met een normaal of  hoger IQ en een stoornis hebben in het autismespectrum. Raar vind ik dat. En daar zou mijn kind dan naar toe moeten. Wij zijn de hele dag alert hoe we met hem om gaan, wij hebben er niet voor geleerd. Nou ik weet niet of ik er vertrouwen in heb. Nog maar even niet.

Geen rem
Mijn dochter van 8 jaar is onder andere verstandelijk beperkt. Zij heeft het Prader Willi syndroom, en heeft ook niet echt een rem wat betreft spontane contact met anderen. Ze zegt meestal tegen iedereen goedendag of andere mensen daar nou van gediend zijn of niet. Ja, soms zouden we zelf meer van het spontane moeten hebben en dan geen moeite hebben wat je zou kunnen schrijven. En het er over hebben dat scheelt want zo krijg ik mijn eerste stuk toch nog met gemak op papier.

Lees ook:
Marcelo en de echte wereld
Zorgenkind vermindert weerstand van ouders
Hoop voor kinderen met Progeria