Week 40: nog altijd niets

Als kind was ik gek op de boeken van Pinkeltje. In één van de boeken moest Pinkeltje een kunstneus opplakken, die vervolgens verschrikkelijk ging jeuken. Om te voorkomen dat hij eraan zou gaan krabben, ging hij bovenop zijn handen zitten. Die tactiek probeer ik ook toe te passen wanneer ik jeuk heb, maar alles wijst erop dat Pinkeltje over meer zelfbeheersing beschikt dan ik op dat gebied.

De jeuk op mijn buik is om gek van te worden en begint zich nu uit te breiden naar andere delen van mijn lichaam. In eerste instantie leek het enkel wat huidirritatie te zijn als gevolg van het oprekken van de huid. Maar nu het zich uitbreidt, lijkt het er steeds meer op dat het een oude allergie is die opspeelt en die mij in de zes maanden na de geboorte van mijn kindje nog veel meer ongemak zal gaan bezorgen. Tijdens mijn vorige zwangerschap is namelijk gebleken dat ik allergisch ben voor de moedermelk die mijn lichaam produceert. Zo lang als ik borstvoeding geef, zo lang zal ik van top tot teen onder de uitslag zitten. Geen bijzonder prettig vooruitzicht, maar alsnog is dat voor mij geen reden om dan maar over te stappen op flesvoeding. Tja, je moet wat over hebben voor je kind he?

Gisteravond hebben we de omvang van mijn buik weer eens opgemeten. Ondanks de opmerkingen van anderen had ik zelf niet het idee dat mijn buik nou zo enorm groot is, maar het meetlintje liegt er niet om. Mijn buikomvang bedraagt op dit moment maar liefst 124 cm, toch wel ietsje groter dan ik zelf had ingeschat. Verder hebben we een poging gedaan om de kickbox-bewegingen van de baby vast te leggen. Leuk voor de familie en voor het nageslacht, je weet wel. Erg succesvol was onze poging niet, aangezien mevrouw pertinent weigerde haar kunstjes te vertonen op de momenten dat de camera aan stond. Je zou toch bijna gaan denken dat ze het erom deed…

Het wachten op ons kleine meisje begint ons onderhand aardig op de zenuwen te werken. Ik was er volledig van overtuigd was dat ze met 37 weken geboren zou worden, maar mijn voorspelling is niet uitgekomen. Inmiddels zit ik in week 40 en vooralsnog wijst niets erop dat het op korte termijn gaat gebeuren. Iedere keer dat ik in korte tijd een paar keer achter elkaar een harde buik heb, vraag ik me af of dit dan de inleiding is. Maar iedere keer trekt het weer weg en gebeurt er uiteindelijk niets. Iedere nacht ga ik naar bed met het idee dat de bevalling best wel eens deze nacht zou kunnen beginnen. En iedere ochtend word ik wakker met dezelfde dikke buik en vraag ik me af hoe lang het nu nog gaat duren. Net als iedere zwangere vrouw zie ik op tegen de bevalling, maar op een zeker moment wint het ongeduld het van de angst. Dat moment heb ik inmiddels bereikt dus wat mij betreft mag ons eigenzinnige dametje nu echt wel geboren worden. Wij zijn er in ieder geval klaar voor.