TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Ze is het allermooiste dat me ooit is overkomen. God wat heb ik naar haar verlangd en god wat heb ik veel om haar gebeden en gesmeekt. Er was een moment dat ik, ondanks het sterke gevoel dat ze ooit in mijn armen zou liggen, er niet meer in geloofde dat ik ooit nog moeder zou gaan worden. Ik droomde van een klein meisje in mijn armen, van de nachten in de babykamer en ik droomde er al van ver voordat zij geboren werd.
Toen ik eenmaal zwanger was van dit, in mijn ogen perfecte beetje mens, wenste ik haar de wereld toe. Officieel wist ik niet dat ze een meisje was, ik wist officieel niet eens dat ik zwanger was! Het was mijn intuïtie dat me op zeker moment vertelde dat ik zwanger was, van een meisje, ik had zwangerschapstest veertig en een beetje niet eens nodig om het weten, ik voelde het.
Een droom kwam uit
Op een dag liep ik het toilet bij mijn schoonouders uit en ik wist dat ze in mijn buik zat. Maanden, nee jaren van teleurstelling op teleurstelling op teleurstelling waren inmiddels voorbij gegaan. En toen, op een rustige maandagmiddag in mei was het eindelijk zover, de zwangerschapstest was positief. We konden het niet geloven, ons hart stroomde over van liefde en geluk. We werden ouders, ik werd moeder.
Naarmate de maanden vorderden droomde ik meer en meer van dat mini mensje in me en zag ik haar toekomst al voor me. Ze zou opgroeien in een gezin met liefdevolle ouders die niet alleen van haar hielden, maar ook van elkaar. Een gezin waarin alles mogelijk zou zijn en waar we elkaar altijd zouden accepteren en respecteren om wie we waren. Ik groeide en groeide, Syrah groeide en groeide. Op een dag werd ze geboren en waren we ineens verantwoordelijk voor een klein mini mensje.
Angstige tijd
Maar het was geen gelukkige tijd, het was een angstige tijd en iets zei me toen al dat dit kleine prachtmensje een zorgenkindje zou blijven. Vraag me niet waarom, maar het zal waarschijnlijk dezelfde intuïtie zijn geweest die me die dag in mei vertelde dat ik zwanger was van een meisje nog voor ik officieel wist dat ik zwanger was. We moesten moeilijke beslissingen nemen en we vochten voor haar leven, hoewel er officieel niet werd gezegd dat ze dood kon gaan. Mijn gevoel zei me dat we moesten blijven vechten en haar niet mochten opgeven, hoe moeilijk de keuzes, die we moesten maken, ook waren. Ze wilden haar DNA testen op een vreselijke aandoening, ze wilde de helft van haar bloed uit haar lichaam halen en het vervangen door een zoutoplossing, maar we bleven ons gevoel volgen en zeiden:
‘Syrah heeft gewoon wat meer tijd nodig, ze doet het op haar eigen tempo.’
God wat hebben we die woorden in de jaren eens nog vaak moeten herhalen.
Vlindertje
Niet alleen in het ziekenhuis nog meermalen, maar ook op het consultatiebureau en daarna op de peuterspeelzaal. Een vlindertje werd ze daar genoemd. Een meisje dat door het leven fladdert en overal en nergens oppikt wat ze nodig heeft. Een meisje dat zich vrij voelt en geniet van alles om haar heen. Ik vond het een compliment en zo was het ook bedoeld.
In de eerste kleuterklas werd ze met open armen ontvangen, hoewel het de eerste dag al duidelijk werd dat ze anders was. Ze deed de dingen op haar eigen manier en begreep niet dat het anders “moest”. Het was alsof er een schakel ontbrak om te zien dat de wereld anders in elkaar zit dan zij denkt, of voelt kan ik misschien beter zeggen. Ze werd anderhalf jaar lang De vlinder van de klas genoemd en de juffen en klasgenoten waren dol op haar. Ze was sociaal, lief, behulpzaam en vooral heel erg vrij in haar doen en laten. Mensen liepen met haar weg en ze wond iedereen om haar vinger door dat vrije, fladderige van haar. Een groot compliment voor haar, maar ook voor mijn moederhart.
Aan het eind van groep 2 wilden ze haar nog een jaar laten kleuteren vanwege dat fladderige, maar wij volgden wederom onze intuïtie en zeiden dat ze naar groep 3 moest, omdat we voelden dat er iets niet klopte. Het vlindertje werd daar ineens een mot in de ogen van de juffen, ze was vervelend, deed niet haar best en paste totaal niet in een hokje van het systeem. Ze liep achter, nam de stof niet op en begreep helemaal niets van wat haar werd geleerd. We hebben op haar gefoeterd, haar gesmeekt beter op te letten als we haar iets wilden leren en we vergaten voor een paar maanden onze intuïtie te volgen, totdat ik klaar was met het geklaag over mijn motje dat in mijn ogen nog altijd een prachtige vlinder was. Ik zei tegen de juffen: ‘Syrah doet het op haar eigen manier en in haar eigen tempo. Ze komt er wel!’
Aan het einde van groep 3 bleef ze zitten, maar ze kwam in de klas van een engel. Een engel die zag wat voor prachtige vlinder onze dochter was en die niet haar best deed om de vlinder te vangen en in een hokje te stoppen. Nee, deze engel met haar grote onzichtbare vleugels deed mijn kleine meisje hoger rijzen dan we ooit voor mogelijk hielden en maakte haar nog prachtiger dan ze al was. Het was inmiddels wel duidelijk dat Syrah écht anders was dan de rest en er werd een traject ingezet om haar op het speciaal basisonderwijs te krijgen. De juf ging gewoon door met haar dingen leren op haar tempo en zei tegen ons:
‘Syrah doet het op haar eigen tempo, op haar eigen manier. Ik weet zeker dat het goed komt!’
De eerste twee jaren op het speciaal basisonderwijs zijn voorbij gevlogen, de aanvraag voor de laatste drie jaar is vorige week goedgekeurd. Onze vlinder lijkt zichzelf op sommige momenten ontgroeid, dat wil zeggen: ze fladdert niet meer intens als vroeger, hoewel ze nog steeds heel vrij en redelijk onbezorgd in het leven staat. Haar fladderen is inmiddels is meer gecontroleerd dan toen, maar nog steeds kiest ze haar eigen weg, haar eigen tempo.
Wij staan echter nog altijd niet onbezorgd in het leven en mijn gevoel van in het ziekenhuis is een feit van elke dag. Onze prachtige baby is geen baby meer, maar nog altijd wel een zorgenkindje, hoe geweldig ze ook is. Ik hou met heel mijn hart van haar en zou sterven voor haar als het moest. Ik zou bergen voor haar verzetten en ik zou haar mijn hele brein geven als ik wist dat ik haar daarmee zou kunnen helpen. Het is echter de vraag in hoeverre ze dat zou willen. ‘Als ze maar gelukkig is’, zeiden mensen dikwijls tegen me en ik heb er in al die jaren veel aan getwijfeld of ze dat wel is. Inmiddels kan ik vol overtuiging zeggen dat ik geloof dat ze dat ook écht is. Ze geniet van het leven zoals het komt en op de meeste momenten doe ik dat ook. Dan geniet ik van hoe bijzonder ze is, hoe speciaal.
God maakte misschien wel helemaal geen foutje in haar systeem, toen hij haar schiep, maar gaf Hij haar iets extra’s in de plaats voor dat beetje IQ dat ze mist.
Hij maakte haar een prachtige vlinder en hoewel ze nu niet meer zoveel fladdert als vroeger heeft ze nog onmiskenbaar die prachtige vleugels die Hij haar gaf op de dag dat ze geschapen is. Had God mij maar het vermogen gegeven om het geduld op te brengen dat ik soms nodig heb. Het is een gebrek in mij dat ik soms niet het vermogen heb om haar te begrijpen en dat haat ik soms. Nog altijd gun ik haar de wereld, maar ik zie allang niet meer de toekomst voor me die ik zo voor haar had gehoopt. Nee, mijn meisje gaat geen universiteit studeren. Nee, zelfs geen HBO of MBO. Mijn meisje gaat over een paar jaar naar het praktijkonderwijs en het is nog een gebrek aan mijn kant dat ik geen idee heb hoe we de toekomst dan moeten zien. ‘Wie dan leeft, die dan zorgt’, zegt men ook, maar geloof me als ik zeg dat ik me in het verleden vaak genoeg zorgen heb gemaakt over later en dat er genoeg momenten zijn waarop ik dat nog steeds doe.
Mijn prachtige vlindertje is een mooi meisje met een grote dikke, lange bos donkerblond haar en een mooi rank, maar gespierd lichaam met mooie lange benen. Maar ze is ook naïef en fladdert af en toe anders dan we zouden willen en dat baart ons zorgen. ‘Wat moeten we er mee?’ vragen we onszelf dikwijls af. Leken die zorgen in het ziekenhuis in 2007 zo groot, ze zijn niets vergeleken met die van nu. Het beeld van de toekomst voor wat betreft een liefdevol gezin waarin we elkaar accepteren en respecteren zoals we zijn is niet gewijzigd en hoewel we absoluut geen model gezin zijn, houden we heel erg veel van elkaar. We vinden rust bij elkaar en kunnen volledig onszelf zijn. Onze kleine vlinder die inmiddels een tiener is wil haar vleugels op sommige momenten verder uitslaan, maar wil op sommige momenten ook nog heel graag nog klein zijn.
Ouderschap gaat met vallen en opstaan, met onzekerheden en paniekaanvallen. Maar het ouderschap is ook iets prachtigs dat met geen pen te beschrijven valt. Het ouderschap is allermooiste dat me ooit is overkomen en ik zou geen dag willen missen van de ontwikkeling van mijn prachtige Morpho vlinder die pas opvalt als ze vliegt, want dan pas zijn de prachtige lichtblauw metallic kleuren boven op haar vleugels zichtbaar. De kleuren ontstaan door breking van het opvallende zonlicht, zulke kleuren verbleken niet*. Stiekem hoop ik dat ze altijd voor een deel die vlinder blijft en ook graag dichtbij ons blijft omdat ze het fijn vind om in ons liefdevolle gezin rond te fladderen.
Eén ding is zeker, ik zal altijd bij haar in de buurt blijven, haar altijd (tot op zekere hoogte) blijven beschermen, want ik weet nog heel erg goed hoe het was toen ze nog een kleine Morpho was in mijn buik, en fladderde tegen de binnenwand van mijn baarmoeder. Een gevoel dat óók niet te beschrijven is met een pen, maar nog altijd op te roepen is in gedachten. Syrah zal altijd mijn prachtige vrije, onbezorgde, lieve, mooie vlindertje blijven, wat de toekomst ons ook brengt.
