Count your blessings [persoonlijke blog]

“Count your blessings’, zei de gynaecoloog tegen me toen ik hem op de schrikkeldag van dit jaar zag. De vorige keer schreef ik een blog over hoe alle kinderwensberen eindelijk van de weg zijn en dat ik er helemaal voor zou gaan om nog een derde kindje te krijgen. Of althans: een poging te wagen voor een derde kindje, want zo makkelijk gaat dat allemaal niet bij ons. Zo ben ik op een kinderwensspreekuur geweest om op die manier toch de keuze te maken er alsnog voor te gaan. Ik was er van overtuigd dat het dit keer wel zou lukken, dat ik de moed kon vinden om door te gaan tot het zover zou zijn. O, wat zat ik ernaast.

Als ik mijn eigen blog weer teruglees voel ik wederom dat grote verlangen dat ik de laatste weken heb weggestopt. Of heb ik het stiekem toch al kunnen verwerken dat nummer drie er niet meer komt?! Ja, inderdaad, nummer drie gaat er alsnog niet komen. Dit keer is het een definitieve beslissing, maar niet minder moeilijk.

Lange cycli, maar niet zwanger
Ik verlang nog steeds zo af en toe naar dat kleine kindje dat ik hoopte nog te krijgen, maar na twee lange cycli van meer dan zeven weken (iets dat niet normaal is bij mij) besloot ik dat het genoeg was. Ik heb genoeg van al dat verdriet wanneer ik steeds maar weer niet zwanger blijk te zijn. Ik wil die valse hoop niet meer, dat gevoel dat het dit keer toch écht raak is, de overtuiging dat er een klein wondertje in mijn buik zit en het heerlijke gevoel dat erbij hoort. Jezelf voor de gek houden noemen ze dat en ik ben er erg goed in op dat soort momenten. Als ik een paar dagen over tijd ben dan zie ik in gedachten dat hummeltje groeien en groeien. Dat voel ik het bij wijze van spreken al trappelen in mijn buik en hou ik het niet veel later al in mijn armen. Soms valt het bijna onder het kopje: mezelf martelen. En dat martelen wil ik niet meer.

Hoe ver ga je?

Elke maand weer die hoop, elke maand weer die teleurstelling. Elke maand weer het besef dat de klok nog altijd doortikt en de tijd dringt. Dat vreet energie, dat maakt verdrietig, dat kan je tot waanzin drijven. Wanneer je van je eerste kind zwanger wilt raken heb je er werkelijk álles voorover om moeder te worden. Wanneer je een tweede wil heb je daar nog steeds heel veel voor over, vooral omdat je niet wilt dat je eerste enig kind blijft (althans in mijn geval). Wanneer de derde weliswaar in je hoofd zit, maar die nog langer uitblijft dan nummer één en twee ga je uiteindelijk toch twijfelen. Enerzijds zeg je hardop dat je er alles voor over hebt en anderzijds schreeuwt je gevoel dat je het niet meer wilt.

Count your blessings

Zei de aardige man tegen me toen ik op de (voor sommigen welbekende) gynaecologenstoel lag en op de een of andere manier vond ik het zoveel fijner klinken dan: Tel je zegeningen, hoewel het precies hetzelfde is. Misschien was het klank van zijn stem of dat hij me het gevoel gaf het te begrijpen toen ik hem vertelde over mijn droom van een groot gezin, maar dat ik inmiddels ook moe ben van het altijd maar doorgaan. Dat het begin van de maand de keuze was: óf we gaan de medische molen in, nemen weer Clomid en wat er verder nog nodig zou zijn óf ik laat een spiraaltje plaatsen. Echtgenoot zag dat eerste niet zitten, zeker niet gezien het verleden en het feit dat we twee kinderen hebben die niet zitten te wachten op een moeder die knettergek wordt van hormoonbehandelingen.

De cirkel is rond

Daar had hij een goed punt, want om heel eerlijk te zijn zat ik er ook niet op te wachten, toch bekroop me het gevoel dat ik niet op mijn tachtigste spijt wil krijgen dat ik er niet álles aan heb gedaan om die droom waar te maken. Als ik heel realistisch ben dan zal het in mijn hart waarschijnlijk nooit goed genoeg zijn, dus toen ik alle voors en tegens tegen elkaar had afgestreept werd de keuze gemaakt en zo eindigde ik mijn kinderreis op precies dezelfde manier als ik hem begon, op de gynaecologenstoel. De cirkel was rond.

Soms…
Ik vertelde hem dat ik twee prachtige kinderen heb en dat ik mijn droom ook voor hen los moet laten, hoe graag zij ook “nog een baby willen”. Sommige dingen kun je als moeder niet waarmaken, hoe graag je ze het ook gunt. Soms moet je ook voor jezelf kiezen en jezelf behoeden voor meer verdriet. En dat heb ik nu gedaan. Wonderwel doet het minder pijn dan verwacht. Als ik nu zwangere vrouwen zie denk ik: Dat gaat bij mij niet meer gebeuren. Als ik nu baby’s aan de borst zie denk ik: “Ik zal het echt nooit ervaren.” En als ik driftige peuters zie denk ik: Godzijdank heb ik dat niet meer en gaat dat ook niet meer gebeuren. Het is maar hoe je er tegenaan kijkt.

Toch denk ik dat het met de tijd wel minder wordt, dat ooit de denkbeeldige klok niet meer zal tikken en dat verdrietige gevoel uiteindelijk uitdooft als een kaars.

 

Voor andere persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>