De kinderwensberen zijn van de weg [persoonlijke blog]

De vorige keer schreef ik over mijn grote, zo niet grootste, verlangen op dit moment: de wens om nog een kindje te krijgen. Ook schreef ik over het kinderwensspreekuur en mijn komende afspraak bij de verloskundige praktijk waar ik ook kwam voor de eerste twee kinderen.

Genoeg redenen om het niet te doen
Ik moet eerlijk toegeven dat ik zowel vorige week donderdag en vrijdag als gisteren en vanmorgen de neiging moest onderdrukken om de afspraak af te zeggen. Wat had ik als moeder van twee kinderen in vredesnaam te zoeken op een kinderwensspreekuur?! Wat moest ik als niet-zwangere in een wachtkamer boordevol zwangere vrouwen?! Dat is pure marteling. Toch zette ik door, want ik wist heel zeker dat als ik het vandaag niet zou doen, ik het helemaal niet zou doen. Er waren genoeg redenen om gewoon weer anticonceptie te gaan gebruiken en de hele droom op te geven. De wachtkamer zat niet boordevol, maar ik moest wel even slikken toen het paar dat (schijnbaar) net de eerste echo had gehad “gloeiend” van geluk naast me plaats nam. Uiteraard gun ik het ze van harte! Niets zo geweldig als voor het eerst het hartje van je kindje te horen en hem of haar te zien spartelen in je buik.

Verleden
zwangerBij Syrah was ik 41 weken (en een beetje) happy “gloeiend” zwanger. We hadden er jaren over gedaan en ik zat op een enorme roze wolk. Daar donderde ik knetterhard vanaf toen ze geboren werd. Twee tellen… twee tellen heeft ze op mijn borst gelegen, net genoeg om de eerste foto te kunnen maken en aan haar te ruiken. Toen werd ze weggehaald. Ik zal nooit meer de hectiek vergeten dat zich afspeelde in het kleine kamertje grenzend aan de mijne. Nadat ze naar neonatologie werd gebracht ben ik er een uur lang ervan overtuigd geweest dat ze dood zou gaan. In dat uur was ik 55 minuten alleen.

Bij Jonah was de roze wolk al na zes weken verdwenen. Mijn zwangerschap werd gedomineerd door angst, pijn en verdriet. De bevalling was hels en het was maar goed dat er geen pistool in de buurt lag, want ik had het gebruikt! Met een medicatiepomp op standje maximaal, zeven weeën in tien minuten en persdrang vanaf 6 cm ontsluiting was het letterlijk en figuurlijk de hel op aarde voor mij. Uiteindelijk werd hij op mijn borst gelegd en ik hield hem zo stevig mogelijk vast, maar hoe stevig ik hem ook vast hield, het voelde niet veilig. Keer op keer zag ik hem (in mijn gedachten) vallen en in de maanden na de bevalling werden de angsten heftiger. Uiteindelijk hield ik er een OCD (Obsessieve Compulsieve Stoornis) aan over waar ik op dit moment voor behandeld wordt.

Eenzaamheid
“Wil ik onbezorgd zwanger worden, zijn en blijven dan moet ik met iemand praten”, dacht ik vorige maand, “anders gaat het hem niet worden en geef ik het op.” Zoals je in mijn vorige blog kon lezen wil ik het niet opgeven, nu nog niet. Dus met alle tegens in mijn telefoon genoteerd vertrok ik vanmorgen naar de (doorgewinterde, nuchtere) verloskundige, er nog altijd van overtuigd dat ik er niets te zoeken had. Had ik het even mis zeg! En wat ik eraan gehad heb… alle beren zijn van de weg verdwenen! Sommigen zijn het bos weer ingelopen, anderen staan nog langs de kant te kijken, maar in de weg staan doen ze niet meer. De redenen waren een prenatale depressie, angststoornis, paniekaanvallen, vermoeidheid, bekkeninstabiliteit, een postnatale depressie en de gegronde angst voor (wederom) een helse bevalling. Daarnaast kwam ook nog gewichtstoename, medicatiegebruik en leeftijd om de hoek kijken. Eén voor één werd alles besproken en voor alles bleek een oplossing te vinden.

Zonder helemaal te willen vertellen over het waarom kan ik er zeker van zijn dat ik niet te lang over tijd hoef te lopen en mag ik met maximaal 41 weken bevallen. Daarnaast krijg ik als ik ingeleid moet worden (zeer grote kans) meteen een ruggenprik. Ook gaan we dan kijken wat de verloskundige alsnog voor me kan doen als ik overgedragen wordt aan de gynaecoloog.

Ik vertelde haar dat ik me vaak eenzaam heb gevoeld in mijn leven, maar dat de eenzaamheid die ik beide keren tijdens de weeën en in het uur na de bevalling voelde niet te omschrijven is.

echoJe leeft zo’n 34 weken lang met je verloskundige(n) naar een bevalling toe en ineens moet je afscheid nemen omdat het ziekenhuis het overneemt. Maar de mensen in het ziekenhuis zijn vreemden, ze kennen jou en je verleden niet, zien alleen wie je op dat moment bent. Daarbij liggen er meerdere vrouwen te bevallen en heb je niet het alleenrecht op de verloskundige van de verloskamers. Ik hou ontzettend veel van mijn man, hij heeft heel veel voor me gedaan en zou bergen voor me verzetten als het nodig zou zijn, maar toch kan hij onmogelijk weten hoe het er in een lichaam aan toe gaat op het moment dat je (pers)weeën krijg. Ik kan hem de helse pijnen niet uitleggen, hij kan het onmogelijk begrijpen omdat hij ze niet heeft gevoeld. Hoe vervelend ook. Voor mij dan, niet voor hem.

Duidelijkheid
De verloskundige en ik hebben afgesproken dat ik ten alle tijden aan de bel zal trekken als het slecht met me gaat. Dat ik laat horen wat er aan de hand is. “Desnoods schreeuw je het naar me”, zei ze en dat ga ik ook zeker doen.

Als ik me een ding nu heel goed realiseer is dat als het niet goed met mij gaat, het ook niet goed gaat met mijn kind(eren).

Duidelijkheid is noodzakelijk. Voor alle partijen! Wat betreft aankomen in de zwangerschap raadt ze me aan vóór de zwangerschap al een diëtiste te zoeken die me handvatten kan geven om zo min mogelijk aan te komen. Nu weet ik heel erg veel over voeding, maar ik weet ook wat emotie-eten met je doet en dan kun je nog de grootste gezondheidsgoeroe zijn, dan gelden er simpelweg andere “regels” in je lichaam. Door al voor die tijd eens langs te gaan en me tijdens de zwangerschap te laten monitoren zou ik leed kunnen voorkomen. Wat betreft de bekkeninstabiliteit raadde ze me aan om eerst eens langs een therapeut gaan en na te vragen wat ík er aan kan doen vóór de zwangerschap, maar ook tíjdens de zwangerschap. Een psychiater en psycholoog heb ik al achter de hand omdat ik nu behandeld word voor OCD. Er is nog wel een hobbel te nemen vanwege de pijnmedicatie die ik nu slik, maar ook daar verwees de verloskundige naar een deskundige. Er zit in ons ziekenhuis een pijnpoli en de psychiater zou me daar naartoe kunnen doorverwijzen. Dat lijkt me sowieso geen slecht idee aangezien ik lange tijd het gevoel had dat de medicatie niets voor me doet, maar de pijn inmiddels wel zo goed als verdwenen is. Het kan dus twee dingen betekenen: of de medicatie helpt, of de pijn is gewoon weg. Dat moet ik dus (laten) uitzoeken. Dus is er eigenlijk geen reden meer om er niet voor te gaan.

Muurtje om mijn hart
Ik vertelde de verloskundige over de foetuswolk, over het knagende gevoel dat er een klein meisje hierboven wacht op het goede moment om deel uit te maken van ons prachtige gezin. Ze weet dat ik het moeilijk heb gehad na de bevalling, dat ik bang was mijn kind iets aan te doen of in ieder geval de angst dat ik in staat zou zijn om hem iets aan te doen. Op haar vraag of alles goed is gekomen kon ik volmondig ja zeggen. Ik hou van Jonah, heb altijd van hem gehouden (zelfs met dat kleine muurtje om mijn hart dat bij het eerste contact ontstond, maar inmiddels verdwenen is) en ik zal ook altijd van hem blijven houden. Tot de dag dat ik mijn laatste adem uitblaas!

Het uur vloog voorbij en voor het eerst in jaren heb ik het gevoel dat ik gehoord word, dat ik begrepen word, dat mijn angsten serieus zijn, maar niet onoverkomelijk! Ik heb het gevoel dat ik weer net als de eerste keer nuchter en nieuwsgierig een zwangerschap in kan gaan. Met het naar buiten lopen voelde ik me weer net zo als de eerste dag dat ik Syrahs hartje hoorde kloppen en haar zag spartelen in mijn veilige buik. Het enige dat nog mistte was het gloeiende gevoel, maar dat komt ook nog wel, ik ben er van overtuigd!

Voor eerdere blogs van Leandrah, klik hier >>>>

Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Share

About Leandrah

c.aagenborg@chello.nl'
Mijn naam is Leandrah. Ik ben de trotse moeder van dochter Syrah (2007) en zoon Jonah (2011).

Check Also

Lieve Jonah

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag, kleine vriend. Acht jaar oud ben je nu. Enerzijds …

Share
Share