TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
“Gaat Oma nu ook naar de sterren, mama?” Moet ik liegen om haar te beschermen of eerlijk zijn en haar mogelijk ontzettend veel verdriet doen?
Als je mijn eerdere blog hebt gelezen, weet je dat ik mijn vader ben verloren aan kanker. Nu, 7 maanden later dreig ik ook mijn moeder te verliezen aan deze vreselijke ziekte.
Ik antwoord maar zoals het is.: “Oma is heel erg ziek, meisje. Heel erg ziek….”
Het is 26 december 2014. Mijn moeder ligt in bed in de woonkamer. We weten dat ze niet zo lang meer heeft. Mijn moeder staat er op dat we met z’n allen kerst in haar gezellige woonkamer komen vieren. En dat doen we. Ze is gelukkig, met haar kinderen en kleinkinderen om zich heen, en geniet, en wij ook.
3 uur later slaat het om. Mijn moeder word ineens heel ziek, en heel abrupt breken we het kerstfeest af. Ik stuur mijn man naar huis met de kinderen, om hen te beschermen voor de nare beelden. Jasmijn huilt. Ze wil oma knuffelen, zoals ze altijd doet, maar het kan niet. Ik beloof haar dat het morgen weer mag, maar er komt geen morgen…..
Mijn moeder overlijdt op tweede kerstdag om 22.30 in het ziekenhuis, en ik moet de volgende ochtend mijn dochter vertellen dat oma nooit meer terug komt. Hoe kan ik een meisje van 3 vertellen dat haar tweede thuis, waar ze zo graag kwam, en iedere dag ook kwam, er niet meer is? Hoe kan ik haar besparen voor al het verdriet wat we hadden en nog gaan krijgen?
We zijn inmiddels bijna een jaar verder. Mijn dochtertje die een onbezorgde kleuter zou moeten zijn, confronteert ons dagelijks met haar verdriet en zorgen.
Gaat iedereen dood? Gaat mijn mama dood? Hoewel ze vaak zeggen dat kinderen er over heen groeien lijkt het alsof mijn kleine meisje het steeds heviger gaat beseffen.
Vanmorgen vond ze een plastic draadje, wat leek op een slangetje. Ze hield het voor haar neus en zei: “Kijk mam, oma had dit ook.” Daarna begon ze te huilen. Zoveel verdriet en angst voor een kleuter is voor mij nog verdrietiger dan het verlies van mijn eigen ouders. Dit opende mijn ogen. Het is klaar, mijn meiske moet geholpen worden.
Ik kan haar niet voldoende helpen denk ik. Ze wil haar verdriet onvoldoende met mij delen, in de angst mij verdriet te doen. En daarom heb ik de huisarts gebeld. De eerste stap is hiermee gezet!
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
