Eerste verjaardagsfeestje

Vorige week had dochterlief haar eerste echte verjaardagsfeestje. Ze mocht van mij vier kindjes uitkiezen, die samen met haar feest zouden gaan vieren. In de praktijk kwam het erop neer, dat ík dat deed, omdat dochterlief iedereen begon uit te nodigen zelfs onbekende kinderen.

Vijf kleuters leek me een leuk aantal voor zo’n allereerste partijtje. In eerste instantie was het de bedoeling, dat iedereen vanuit school mee zou komen, totdat ik me bedacht dat haar beste vriendje pas om kwart over drie vrij was (andere school). Die kon natuurlijk niet gemist worden, dus alles werd omgegooid.

Toen de kinderen langzaam maar zeker binnen druppelden, kon ik al merken dat ze de beste tijd van die dag al achter zich hadden gelaten. Chagrijnig zou ik ze niet willen noemen, eerder licht geprikkeld. Bij voorbaat had ik mijn opperbeste humeur maar uit de kast getrokken, zodat ik tegen een stootje kon.

Het valt toch niet mee om vijf eigenwijze kleuters de baas te zijn zo aan het einde van de dag. Het was bij voorbaat ook (voor mij) een beetje de vraag of ze het wel leuk zouden vinden. Voor dochterliefs vijfde verjaardag geen springkussen, geen clown, geen Chimpie Champ en al helemáál geen pretpark. Gewoon simpel en (vooral) goedkoop.

De kinderen moesten het gewoon doen met kliederen en kleuren. Ik had voor ieder kind twee kleine schilderijtjes gekocht, die ze met verf konden inkleuren. Als die klaar waren konden ze nog een dierenmasker inkleuren. Bij het tweede schilderijtje hadden sommigen het al een beetje gehad en gingen ze liever met de duplo spelen. Na een niet al te beste discussie met één van de kleuters, lukte het me om hem weer aan tafel te krijgen en verder te schilderen.

Kleuter nummer twee lustte haar drinken niet en wilde liever iets anders (het gebakje kon ze ook al niet waarderen). Kijkend naar haar gezicht, tijdens het schilderen, leek het of ze het feestje niet leuk vond, maar met kleuters weet je het nooit. Kleuter nummer drie deed niets liever dan de baas spelen over mijn dochter en vertelde haar wat ze wel en niet moest doen. Kleuter nummer vier was het schatje van het stel en er viel op hem dan ook weinig op te merken. Volgens mij vond hij het feestje nog het leukst, maar nogmaals met kleuters weet je dat nooit zeker. Kleuter nummer vijf nam een voorbeeld aan Lesly Gore en paste het liedje It’s my Party (and I cry if I want to) toe. Toen ze voor de zoveelste keer begon te huilen heb ik haar op de gang even pittig toe gesproken.

Na het avondeten (poffertjes) duurde het nog een uur voor iedereen werd opgehaald, maar toen om zeven uur het muisstil was in huis haalde ik opgelucht adem. Er volgen nog vele feestjes, maar deze had ik tenminste overleefd!