Perfect moederschap, een droom of een illusie?

Soms is het moederschap zo niet wat ik me ervan had voorgesteld. Vroeger droomde ik van thee met koekjes na schooltijd, van een meisje dat dat geweldig zou vinden. Ik zag ons al aan de keukentafel zitten, gezellig de dag doornemend. Vrolijk kwebbelend. Dat meisje kwam er, dat kwebbelen ook, zelfs het vrolijke, maar die thee met koekjes…

Soms zijn er van die dagen dat ik me realiseer dat het moederschap helemaal niet is wat ik ervan verwachtte. Het lijkt wel of iedereen om mij heen de perfecte moeder is, altijd leuke dingen met hun kind(eren) doet, energie voor tien heeft en op en top genieten van het moederschap. Bij mij staan de eerste drie letters vaak vergroot, onderstreept en dubbeldik gedrukt. MOEderschap. Waar mijn kinderen elk energie voor tien lijken te hebben, verminderd dat van mij bij elke handeling die zij verrichten. Wat zou ik graag die perfecte moeder zijn die ik altijd wilde worden: thee met koekjes na schooltijd, gezellig samen spelen en/of knutselen, op woensdag- en vrijdagmiddag naar de dierentuin / speeltuin / kinderboerderij / bioscoop / museum / zwembad / speelparadijs en/of naar de opa’s en oma’s. Bezig zijn, steeds maar weer. Vol geplande dagen (waar je eigenlijk helemaal níet gelukkig van wordt). Voor mij geen kinderen die zichzelf moeten vermaken! Dat laatste ben ik op teruggekomen: zelfstandigheid is heel belangrijk dus zelfs al zou ik wel de perfecte moeder zijn dan nog zouden ze af en toe zichzelf moeten vermaken. Toch: iets minder zou geen kwaad kunnen.

Vorige week mocht mijn dochter van 6 jaar met haar vriendinnetje mee op pad. Leuk zou je zeggen. Dat is ook leuk, absoluut! Maar op de momenten dat je dochter voor de zoveelste keer met een andere moeder leuke dingen gaat doen dan doet dat toch wel een klein beetje pijn. Enerzijds gun ik haar een lekkere middag – zonder dat ze last heeft van een klein broertje dat een middagdutje moet doen – maar tegelijkertijd drukt het me met mijn neus op de feiten, want wat doe ik nou eigenlijk met ze?

Knutselen doen we wel, maar naar mijn mening te weinig. De dierentuin of het openluchtmuseum bezoeken vind ik het niet echt weer voor nu, net als het park en de speeltuin. In mijn eentje met twee diplomaloze kinderen zwemmen, vind ik niet aantrekkelijk. Een speelparadijs met één dreumes en één onbesuisde kleuter nodigt me ook niet uit en een bioscoopbezoekje met een eenjarige is not done. Wat blijft er dan nog over? Genoeg lijkt me, maar het ontbreekt me aan de energie om dat te bedenken.

Mocht je nu denken dat ik nooit iets met ze doe dan is dat ook niet zo hoor, in het weekend doe ik genoeg, maar het is niet zoveel als ik zou willen. Ik ben eigenlijk een thuisblijfmoeder met een chronisch tijdgebrek en het is me een compleet raadsel waar die tijd blijft. Daarom probeer ik te genieten van de kleine dingen. Met wat limonade en een stuk fruit op de bank, even samen televisie kijken, even samen tekenen / knutselen / voorlezen / spelen en vooral veel lekker knuffelen.