Middelpunt van de samenleving

Ik vind het zo grappig om te zien hoe mijn kleuterdochter denkt het middelpunt van de samenleving te zijn.  Ze is een kei in alle aandacht naar zich toe te trekken. Zo zat ik ooit in een indoorspeeltuin en hoorde ik mijn dochter naar iemand roepen: ‘ik ben hierzoooo’. Het leek erop dat ze het tegen niemand in het bijzonder zei. Er was immers niemand die erop reageerde.

De lerares van mijn dochter vindt het een slechte eigenschap dat ze zo de aandacht naar zich toe trekt. Ze klagen er vaak over dat ze zo opeens, als de lerares een verhaal voorleest, opspringt en een heel verhaal begint te vertellen. Er gaat (bijna) geen dag voorbij dat ik er niet op gewezen word dat mijn dochter zich niet kan concentreren. Als ik dit niet continu te horen zou krijgen dan zou ik het eigenlijk best grappig vinden, maar het feit dat ik het zo vaak hoor maakt het behoorlijk vervelend.

Wat zou het toch heerlijk zijn om gewoon weer een lekker – in de ogen van volwassenen – egoïstisch te zijn. Om gewoon eens de aandacht te vragen die we zo graag willen, de aandacht waar we stiekem van dromen. Konden wij volwassenen maar een keer opspringen en zeggen: ‘kijk eens wat ík kan, kijk eens hoe bijzonder en eigen ik ben’ en dan die aandacht ook nog een krijgen. Wat zou het heerlijk zijn om weer heel gemakkelijk vriendschappen te sluiten. Gewoon de vraag te stellen: ‘wil jij mijn vriendje zijn?’ Het antwoord is ja of nee, maar wat het antwoord ook is er wordt geen oordeel aan verbonden. Het is gewoon zo. Punt! Een kleuter vraagt zich niet af waarom, wordt niet onzeker, maar haalt zijn/haar schouders op en gaat weer verder. Op naar het volgende, potentiële, vriendje.

Ach, mijn kleuter komt ook wel eens huilend thuis: ‘mamaaaahhaaahaaa, Q wil niet met mij spelen’. Als ik dan, heel volwassen, reageer met de woorden: ’tsja, ik kan er niets aan doen, moet je maar een ander kindje zoeken om mee te spelen’ draait ze zich om en gaat ze op zoek naar een ander vriendje voor de dag. Zo gemakkelijk gaat dat!

Ik hoop dat mijn kleine, ondernemende, vrijdenkende kleuter zo blijft. Dat ze het (zoals ik dat noem) ‘scheid aan alles’ gevoel blijft behouden. Dat gevoel dat ik ooit, bijna volledig, ben kwijtgeraakt! Maar op sommige momenten, als haar lerares maar blijft klagen, ben ik blij met dat kleine beetje dat ik wel heb behouden. Want dat is wat ik dan nodig heb: scheid aan wat ze over haar zeggen. Mijn dochter is perfect zoals ze is! En misschien is ze dan (in het echt) wel niet het middelpunt van de samenleving, ze wel het middelpunt van mijn wereld!