Sterrenkind

Langzaam maar zeker hebben Sterre en ik ons in de afgelopen periode een nieuw dagritme eigen gemaakt en ik merk dat het haar goed doet. Ze is inmiddels 5 ½ maand oud en het is ongelooflijk wat voor ontwikkelingen een baby op deze leeftijd allemaal doormaakt. Het slapen gaat steeds beter, ook al wordt ze nog meerdere malen per nacht wakker. Nu ze behendig is geworden in het omrollen, wil ze alleen nog maar op haar buik slapen. Dat vond ik in het begin wel eng maar het gaat eigenlijk prima zo. Ze doet al verwoede pogingen om te kruipen maar tot haar grote frustratie wil dat nog niet lukken. Zoals ze met haar armpjes en beentjes ligt te spartelen, heeft ze een beetje iets weg van een gestrande schildpad. Alles wat geluid maakt vindt ze enorm interessant, inclusief haar eigen stem. Ze is druk aan het oefenen op uitbreiding van haar vocabulaire: “ba” en “ma” zijn op dit moment haar favoriete klanken.

De eerste stapjes naar vast voedsel doen me vol trots bedenken hoe groot mijn kleine meisje al is in vergelijking met het breekbare hummeltje dat ik 5 maanden geleden in mijn armen hield. Sterre laat zich de pap, de fruithap en de groentehap uitstekend smaken. Als het kon, at ze het lepeltje en het bordje er ook nog bij op. Het eten met een lepeltje vereist echter nog wel wat oefening. We maken er een wedstrijdje van waarbij ik moet proberen het eten sneller op te vangen dan zij het kan uitspugen. We moeten er allebei om lachen en na de voeding ziet ze eruit als een kleverig moerasmonster. Dat kan nog heel interessant worden als ze straks in de fase komt van ‘zelf doen’.

Twee weken geleden heeft Sterre kennis gemaakt met het leven achter de schermen in het theater. Haar vader en ik zijn beiden actief in de wereld van theater en musical: hij als speler op het toneel en ik als muzikant in het orkest. De oppas bij wie we haar hadden ondergebracht tijdens het weekend van de voorstellingen bleek een dubbele afspraak te hebben gemaakt. Omdat we op zulke korte termijn geen andere oppas konden vinden, waren we genoodzaakt Sterre een paar uurtjes mee te nemen naar het theater. De voorbereidingen voor de middagvoorstelling waren op dat moment in volle gang. In de kleedkamers werden spelers geschminkt en gekapt, in de orkestbak werd gerepeteerd om de laatste muzikale puntjes op de ‘i’ te zetten, de technici waren het geluid aan het inregelen en weer anderen hielden in de gaten of alles volgens schema verliep. Het was een drukte van jewelste met al die mensen die tussen de kleedkamers en het podium heen en weer liepen en die allemaal even kennis wilden maken met deze wel heel speciale gast.

Dankzij de hulp van een aantal lieve dames is Sterre deze bijzondere middag goed doorgekomen. Binnen no time stond er een campingbedje in de kleedkamer van het orkest en werd Sterre met liefdevolle zorg omringd. Na de middagvoorstelling kwam de oppas haar gelukkig weer ophalen. Eind goed, al goed, zullen we maar zeggen.

De laatste voorstelling die avond heb ik in mijn hart opgedragen aan Sterre.

“Zoals de sterren ’s nachts fonkelen aan de hemel, zo schitterend ben jij, mijn kleine Sterrenkind.
Ik ben ongelooflijk trots op je.
Kus, mama.”