TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Het is inmiddels vijf jaar geleden dat mijn dochter Syrah afscheid nam van haar oude basisschool en het inruilde voor het speciaal basisonderwijs. Haar juf nam afscheid van haar met vele cadeautjes en maakte er een echt feest van. Het was een erg warm afscheid waar ik nog met veel liefde aan terugdenk. Mijn zoon Jonah, die op exact dezelfde school zat, met hetzelfde beleid en dezelfde visie, had een heel ander afscheid, eentje die mijn hart een beetje brak.
Kijk, ik begrijp dat het schooljaar wat rommelig en vreemd verlopen is, doordat covid-19 vanaf maart van dit jaar volledig ons leven ging beheersen. Ik begrijp ook dat de scholen nog maar net fatsoenlijk draaiden toen de schoolvakantie al naderde, maar dat vind ik niet echt een goed excuus om een negenjarig jongetje afscheid te laten nemen alsof hij er net een paar maanden was.
Geen gepaste manier van afscheid nemen
Hij kwam op de dag van zijn vierde verjaardag op zijn school en met de meeste van zijn klasgenoten heeft hij vijf jaar lang in de klas gezeten. Vijf jaar! Niet een paar maanden, maar meer dan de helft van zijn leven. Toch vond zijn juf het niet nodig op een gepaste manier afscheid te nemen. Ja, ik kan daar best wel een beetje boos over worden. Zijn grote zus had een heel andere juf moet ik toegeven; een juf die er alles aan deed om haar te laten groeien en floreren. Een juf die begaan was met haar lot en die ervoor zorgde dat ze niet buiten de boot viel, ondanks haar ‘gebrek’. Een juf bij wie je best een potje kon breken, maar die op een bewonderingswaardige manier de klas in de hand kon houden zonder autoritair over te komen.
Hooggevoelig
Jonah had echter een juf die heel erg streng was en voor mijn gevoel continu op hem liep te vitten. Ja, ik ben een groot voorstander voor een zekere strengheid in de klas, zo houd je overzicht en ben je duidelijk. Ja, ik vind ook dat het goed is dat je ze kort houdt om te voorkomen dat ze over je heen gaan lopen. Het probleem is alleen dat die strenge aanpak niet voor ieder kind werkt en voor een hooggevoelig kind is het nog wat moeilijker. Daarbij kon de juf van Syrah ook orde houden, maar was ze ook heel lief en vriendelijk.
Het leek misschien zo dat zijn hooggevoeligheid verminderde, naarmate het schooljaar vorderde, maar ik denk vooral dat hij een muurtje heeft opgetrokken om te voorkomen dat het hem nog meer zou raken. Toen corona zich aandiende en hij thuis aan het werk moest zag ik hem veranderen in een ander kind, maar het werd me ook heel snel duidelijk hoe zijn juf op hem overkomt. Ik geef toe dat ik er zelf ook een slecht gevoel aan overhield.
Groots afscheid voor Syrah
Toen Syrah op het moment aan was gekomen dat ze afscheid moest gaan nemen heeft de juffrouw stiekem met haar klasgenoten allemaal cadeaus in elkaar gezet. Zo kreeg ze een boekje waarin iedere klasgenoot iets voor haar had opgeschreven. Zo kreeg ze allemaal leuke foto’s om naar te kijken als ze ze een beetje zou missen. Ze kreeg een mooie klassenfoto en nog een aantal dingen. Haar afscheid was groots en mooi. Zij kwam dolgelukkig van school terug (met een beetje verdriet ook) en ik was ook gelukkig.
Liever kwijt dan rijk
Toen Jonah liet weten dat hij ging verhuizen kwam er weinig respons, in eerste instantie. Oké, ik geef toe dat Jonah zelf ook niet zo’n hoge pet op heeft wat betreft de school en hij zat niet bepaald op zijn plek, maar zijn afscheid ging wel heel erg stilletjes voorbij. Het was bijna alsof ze hem liever kwijt dan rijk waren en dat brak mijn hart. Aangezien wij weten dat Jonah alles soms wat anders ervaart in zijn hoofd dan dat er bedoeld is, en hij dat dus ook op zijn manier overbrengt, besloten we het na te vragen bij zijn leerkracht.
Volgens haar had ze het vaak genoeg benoemd in de klas en is het niemand ontgaan dat hij na de vakantie niet terugkomt.
Misschien ligt het allemaal wel aan mij en is het mijn gevoel, maar dat vind ík niet een gepaste manier van afscheid nemen, maar misschien bevooroordeeld omdat Syrahs juf het anders heeft gedaan. Ze hoefde van mij echt niet zo’n mooi plakboek te maken, maar had ze er dan niet iets aan kunnen doen? Desnoods een praatje in de klas? Een fatsoenlijk afscheidswoordje? Het enige wat hem nu herinnert aan dat schooljaar is de foto die heeft hij gekregen van de vader van een klasgenoot. Hij had hem gemaakt en ieder kind een exemplaar gegeven. Waarschijnlijk vond hij het net als ik jammer dat er anders geen blijvende herinnering zou zijn aan dit schooljaar.
Afscheid vs. Afscheid
Weet je, wellicht til ik er gewoon te zwaar aan. Misschien vroeg ik wel het onmogelijke. Misschien had Jonah helemaal geen behoefte aan een groots afscheid en waarschijnlijk vergeet hij dit laatste deel van zijn bizarre schooljaar vrij snel. Ik weet het niet, maar ik houd er een bittere nasmaak aan over. Het bewijst me echter ook dat dit de beste keuze was dat ik kon maken. Ik was al lange tijd niet tevreden over deze school, maar durfde de overstap niet te maken. Nu is het fijn om te weten dat mijn gevoel in ieder geval klopt.
Dit is deel vijf uit een serie over hoe corona doordringt binnen mijn gezin.
