Orange Is The New Black [seizoen 1 – recensie]

Netflix, de online streamingdienst voor onder andere films en series, heeft ook een aantal eigen producties gemaakt. Een van de bekendsten is “House of Cards” die inmiddels al meerdere keren bekroond is. Maar ook de serie “Orange Is the New Black” is enorm populair. Het eerste seizoen (13 afleveringen) is volledig te zien op Netflix en het tweede seizoen is inmiddels aangekondigd.

Trotse Moeders mocht naar Londen om de eerste aflevering alvast te bekijken en voor een meeting met een aantal hoofdrolspelers, lees <hier> het verslag van deze bijzondere ervaring.

Recensie

“Orange Is the New Black” is een Amerikaanse televisieserie, gebaseerd op de gelijknamige autobiografie door Piper Kerman. In de serie wordt Piper Chapman (gespeeld door Taylor Schilling) uit haar “gewone” leven in New York – samenwonend met Larry (gespeeld door Jason Biggs, ja ‘Jim’ uit “American Pie”), plannen om met een vriendin een bedrijfje te starten- veroordeeld tot 15 maanden gevangenis voor het (éénmalig) transporteren van drugsgeld voor haar ex-vriendin Alex Vause (gespeeld door Laura Prepon).

In de periode, ruim tien jaar daarvoor, toen Alex en Piper een relatie hadden, was Alex een succesvolle drugssmokkelaar. Piper gaat de gevangenis in en komt bij een heleboel andere vrouwen, ieder met een eigen voorgeschiedenis, en komt in de gevangenis ook haar ex-geliefde Alex tegen. Dan zijn er natuurlijk ook nog de bewakers, die ook een eigen verhaallijn hebben en dat alles bij elkaar maakt deze serie meer dan de moeite waard.

De serie geeft een reëel beeld van het leven in een vrouwengevangenis. De routine van alledag, de machtsverhoudingen, de chantage, zowel door personeel als door medegevangenen. Bedreigingen, kameraadschap, liefde, (machts)misbruik, racisme, seks en ook gewone alledaagse dingen die in een gevangenis niet meer vanzelfsprekend zijn, worden puur en levensecht getoond.

De serie heeft dan ook de nodige stof doen opwaaien, vooral door de zichtbare corruptie in het rechtssysteem en in de gevangenis zelf en door de explicite manier waarop lesbische liefde en seks in beeld gebracht worden.

Wat ik zelf erg goed vind aan deze serie, is dat je ziet welk effect een periode in een van de buitenwereld afgesloten omgeving met iemand doet. Je kunt wel denken “ik ga er gewoon mijn tijd uitzitten, me gedeisd houden en daarna pak ik mijn leven weer op”, maar het feit dat je in een mini-samenleving komt, met alleen maar zaken die daar gebeuren om je heen en steeds verder verwijderd raakt van het “gewone leven”, maakt dat je er niet aan ontkomt dat de dingen die in díe werkelijkheid spelen, ook jou gaan raken.

Het deed me denken aan “De Toverberg” van Thomas Mann, een van mijn lievelingsboeken, waarin een jonge man in een sanatorium in Davos verblijft en waarin de tijd lijkt te vertragen en gebeurtenissen en gesprekken in het sanatorium uiteindelijk het enige is waarom zijn leven draait. Dat, en de steeds terugkerende dagelijkse routine.

Natuurlijk is een Amerikaanse serie als “Orange is the new Black” niet te vergelijken met een literair meesterwerk als De Toverberg, maar de manier waarop het verkleinen van de wereld van een vrouw als Piper in beeld wordt gebracht is erg goed gedaan. Overigens is het acteerwerk geweldig. Het zijn geen eenvoudige rollen; de gedetineerden zitten echt niet voor niets in de gevangenis, maar de serie laat goed zien dat goed en slecht geen afgescheiden gebieden zijn.

Deze diepgang in de karakters, de inkijkjes in hun levens vóór de gevangenis, maakt dat het echt een aannemelijk geheel blijft, ondanks de absurde situaties die er voor zorgen dat het geen ‘zware kost’ is, maar een heerlijke serie om naar te kijken en regelmatig enorm om te lachen, want er zit ook enorm veel humor in.

Heb je het eerste seizoen nog niet gezien? Kijk dan snel de 13 afleveringen op Netflix, want seizoen twee zit er aan te komen!