Eindelijk zomervakantie [persoonlijk verhaal]

De zomervakantie is weer begonnen. Voor het eerst in al die jaren dat ik moeder ben – en de kinderen naar school gaan – kan ik zeggen: ‘Yeeeyyy!’ Nou ja, misschien is mijn enthousiasme lichtelijk overdreven, maar laten we het erop houden dat ik het helemaal niet erg vind – in tegenstelling tot andere jaren. Ik vind het namelijk een enorme opluchting dat dit corona-volle schooljaar weer voorbij is. Corona-lege schooljaar kan ik beter zeggen, want ze zaten voor mijn gevoel meer niet dan wel op school.

Tweede schooljaar

De schoolbanken bleven voornamelijk leeg, behalve dan voor de kinderen wier ouders cruciale beroepen hebben. Mag je er nog even aan helpen herinneren dat dit het tweede schooljaar was waarin het zo ging? Ik was het zelf even vergeten, dus misschien is het meer een herinnering voor mezelf. We hebben eerder met dat bijltje gehakt en wonderbaarlijk hoe snel ik dat al weer vergeten was.

Of dat ook daadwerkelijk zo is dat de kinderen meer niet dan wel in de schoolbanken zaten weet ik niet en moet mezelf inhouden het niet uit te zoeken. Want doet het er echt toe? De kinderen hebben gewoon veel thuis gezeten. Punt! Verdere meningsuitingen hierover lijkt me ook niet van belang. Wat wel van belang is, voor mij, is dat het buitenproportioneel veel energie heeft gekost en dat ik het ook heel anders ga doen mocht dit nogmaals gaan gebeuren.

ME

In eerdere blogs schreef ik al dat ik de ziekte ME heb. Nu moet ik zeggen dat ik het lichamelijk best goed doe, ik ben inmiddels in staat om zo’n 20-30 uur per week te besteden aan bloggen, schrijven en studeren, maar dat is op mijn eigen tempo en op mijn eigen manier. En helaas ook niet standaard, maar het is in ieder geval heel veel meer dan 22 uur per dag in bed liggen. Ja, ik ben er trots op, want het is zoveel meer dan ooit verwacht. Aan het begin van dit schooljaar waren het zelfs meer uren (als ik het weekend meetel), maar dat was tot corona roet in het eten kwam. Ineens moest ik huiswerk met de kinderen gaan maken.

Even tussen jou en mij: in de praktijk kwam het erop neer dat ik ook wel eens het huiswerk zelf maakte om er sneller vanaf te zijn.

Niet chic, wel noodzakelijk

Nee, dat is niet chic, maar dag na dag, na dag, na dag twee kinderen helpen met hun huiswerk – op de vroege ochtend – is niet het meest leuke om te doen. Het kostte me bakken met energie en dan had ik nog het geluk dat ik geen (betaald) werk had. Of de pech dat dit niet kan door mijn ziekte. Het is maar hoe je het bekijkt. Als je dan jezelf wat tijd kunt besparen door…

Affijn, nogmaals, niet chic en geen optie als het weer gebeurt. Ik ben helaas niet zo naïef om te denken dat het nooit meer zo zal gaan. Ik hóóp daarentegen dat het nooit meer gebeurt!!!

Ik had er anders naar moeten kijken

Achteraf gezien had ik veel relaxter moeten zijn, dat had me een hoop gezeik gescheeld. Ik had ook wat minder kritisch mogen zijn naar de leerkrachten, hoewel ik wel moet zeggen dat ik mijn kritische punten direct terugvertaald zie in de resultaten, maar dat terzijde. Ik had er niet zo halszaak van moeten maken en het langs mee heen moeten laten glijden. Dan was het niet op tijd af geweest. Wat dat dan zo erg geweest? Dat had ons een hoop ellende gescheeld.

Ik weet niet hoe het bij jou thuis was, maar hier was er doordeweeks geen hallelujastemming, eerder een grafstemming. Nee, ik hoop dit nooit meer mee te maken. Vooral voor mijn kinderen niet.

Dus daarom ben ik voor het eerst in al die schooljaren blij – echt heel erg blij – dat het vakantie is. Dat niets hoeft. Geen gesprekken met leraren, geen ellenlange mailtjes met regels die via het RIVM komen. Geen wrijvingen. Geen teleurgestelde kinderen. Geen overspannen leerkrachten. Geen gezeur. Niets. Helemaal niets! Nou ja, helaas wel een paar therapiesessies voor zoonlief, maar daar kom ik later eens op terug. Dat is namelijk best een lang verhaal.

Ik wens jou/jullie een fijne zomervakantie. Ik hoop dat jullie tot rust komen en kunnen genieten van zes weken lang rust. O wacht, de meesten van jullie hebben zelfs al vakantie. Voor het eerst in jaren zijn wij in zuid de laatsten. Sorry, dat was ik vergeten. Desalniettemin: geniet van die laatste dagen/weken.

Liefs, Angela