Ik zal nooit tegen iemand zeggen dat hij of zij te oud is voor iets nieuws. Ik zal nooit tegen jou zeggen dat je te oud bent om te leren. Sterker nog: ik zou juist de eerste zijn die enthousiast reageert en ik zou je trouwste supporter zijn. Waarom kan ik dat dan niet voor mezelf zijn? Waarom denk ik op mijn 41e dat ik te oud ben om weer te gaan studeren? Wie heeft bepaald dat het ophoudt na je 30e, wanneer je eerste grijze haren doorbreken? Ergens voelt het dat studeren alleen van belang is als je jong bent, want op die leeftijd wordt het er immers bij de meeste kinderen ingehamerd. 😉

Ik weet dat mijn gedachtegang belachelijk is, dat studeren voor elke leeftijd is, maar het geeft me wel een mooi excuus. Dat knaagde natuurlijk wel, want ik hou van leren. Toch was mijn ziekte altijd een soort van smoes om niets meer te hoeven. Wat moet je immers met een diploma wanneer je soms niet eens een dag overeind kan leven? Nee, daar ben ik veel te oud – en te ziek – voor! Een perfecte dekmantel voor faalangst, trouwens.

Altijd wel iets geleerd

Dat ik te oud of te ziek ben ik overigens onzin, ik weet het. Gedurende mijn hele leven heb ik altijd wel iets geleerd. Als baby leerde ik eten. Als peuter leerde ik lopen. Als kleuter leerde ik fietsen. Op de basisschool moest ik “álles” leren, maar nooit wat ik interessant vond. Na schooltijd kon ik urenlang encyclopedieën doorlezen en zoog ik alle interessante feiten naar binnen. Tijdens mijn studies deed ik allerlei – onzinnige – cursussen ernaast en na het behalen van mijn MBO-diploma – toen ik ziek thuis kwam te zitten – ben ik ook altijd door blijven leren. Zelfs met de illusie om er mijn werk van te maken.

Niets zo heerlijk als de illusie iemand anders te kunnen zijn.

Toch is er altijd een deel van me geweest dat het als vrijblijvend zag. Iets dat een mooi idee was, maar in de praktijk onuitvoerbaar. Ik verdenk mezelf ervan dat ik expres altijd iets koos waarvan ik wist dat het me niet zou liggen of waarvan ik wist dat ik er toch nooit mijn beroep van kon maken. Tot nu!

Pijnlijke noodzaak

Dit keer heb ik besloten een studie te kiezen waar ik ook daadwerkelijk mijn werk van wil en kan maken. Niet alleen maar het huiswerk insturen met behulp van mijn boek, maar ook echt léren en die kennis kunnen toepassen. Ik ben er vrij zeker van dat het me behoorlijk zal tegenvallen, want helaas blijft nog maar erg weinig hangen wanneer ik iets nieuws leer. Met enthousiasme en passie alleen kom ik er helaas niet en daar ben ik me erg bewust van.

Toch voel ik ook – voor het eerst in jaren – de pijnlijke noodzaak van iets van mijn leven te willen maken.

Er moet toch meer zijn in het leven dan hele dagen thuiszitten. Niet dat ik me verveel hoor, maar echt nuttig wil ik het nou ook niet noemen. Niet meer!

Ik moet nog zo vreselijk lang

In september word ik 42 jaar oud en zoals het er nu naar uitziet gaat mijn man pas met pensioen als hij rond de 70 is. Hij is weliswaar vijf jaar ouder dan ik, maar het houdt toch in dat ik nog tot zo’n 2044 ‘alleen’ thuis zit. Het is nu 2021! Die realisatie trof me als een mokerslag.

De kinderen zijn inmiddels 10 en 14 en niet meer zo afhankelijk van mij en ik begin genoeg te krijgen van allerlei kleine projecten zonder zelf voor een vast inkomen te zorgen. Wij stonden er destijds achter om te stoppen met werken en me te focussen op de kinderen en herstel van mijn ziekte, maar inmiddels ben ik vaak genoeg tegen de muren opgevlogen en heb ik genoeg gebaald van het feit dat we maar één inkomen hebben. Dan zal ik overigens maar niets zeggen over het gezeur dat het in de afgelopen jaren heeft opgeleverd. Ik heb genoeg van mezelf te verdedigen.

Mijn keuze van toen is inmiddels een pijnlijke plek geworden.

Vooral omdat ik van mezelf weet dat ik zoveel meer in mijn mars heb dan dit. Ik ben altijd erg ambitieus geweest, ik ben het alleen uit het oog verloren. Overigens is het niet mijn bedoeling om jou op welke manier dan ook te kwetsen. Iedereen maakt zijn eigen keuzes en wat ik nu schrijf hoef ik morgen niet meer te vinden. Het gaat erom dat ik nu vooruit wil.

Tijd voor een nieuw plan

De laatste tijd merk ik dat ik veel liefde voel voor twee bepaalde onderwerpen waar ik veel over lees en ik heb besloten beide studies te gaan doen. Aangezien twee studies tegelijkertijd een beetje te veel van het goede is, heb ik besloten eerst het onderwerp te kiezen dat het dichtst bij me ligt en daarna uit te breiden.

Ik ben op 21-6-21 gestart met de opleiding HSP coaching. Het is een onderwerp waar al meer dan 40 jaar onderzoek naar gedaan wordt, maar waar nog altijd niet zo veel over bekend is bij de gemiddelde mens. Ik weet zelf bijvoorbeeld pas sinds 1,5 jaar dat ik HSP ben (en introvert) en

als ik dat twintig jaar eerder had geweten had mijn leven er absoluut anders uitgezien op dit moment.

Gedane zaken nemen geen keer, maar ik kan wel een coach worden die de 21-jarigen van NU kan helpen. Ik denk zelfs dat in dit geval mijn leeftijd en mijn levenservaring een belangrijk voordeel kan zijn, want ik weet als geen ander hoe lastig het kan zijn om als hooggevoelig persoon te leven in een wereld dat steeds meer lawaai lijkt te maken en op de een of andere manier altijd maar doordraait.

Kort samengevat kun je zeggen dat hoogsensitieve personen dingen en emoties opmerken waar de meeste mensen volledig aan voorbijgaan en mede daardoor erg snel overprikkeld raken.

Daarna (2022) wil ik starten met een opleiding NLP coaching. NLP staat voor Neuro linguïstisch programmeren.  Dat gaat over over de wisselwerking tussen je denkpatronen en je taalgebruik. Het voert wat ver om dat hier helemaal uit te leggen, maar ook voor dit geldt dat ik wou dat ik dit eerder had leren kennen. De afgelopen 1,5 jaar heeft ook dit een belangrijke rol gespeeld in mijn leven. Met name door de lessen die Tony Robbins mij leerde. Ik heb het zelf nog niet volledig onder de knie, vandaar ook de keuze een opleiding te willen doen. Ondertussen lees ik er wel heel veel boeken over.

Veel opgeven

Zijn dit makkelijke studies? Nee, dat zijn ze absoluut niet. En als je je bedenkt dat het niveau toch rond hbo ligt zal ik er absoluut moeite voor moeten doen. Toch vertrouw ik erop dat ik eindelijk mijn roeping gevonden heb en die wetenschap maakte de stap om te gaan studeren wel een heel stuk makkelijker. Daar moet ik natuurlijk het een en ander voor opofferen, maar zoals ik er nu tegenaan kijk heb ik dat er voor over. Ik stop met het schrijven van boeken en ik stop met het dagelijks bijhouden van mijn eigen blog. Ik houd ook mijn sociale media nog offline (zie vorige blog). Daarnaast zal ik geen 180+ boeken per jaar meer kunnen lezen en dus moet ik mijn plan om mijn eigen boekenkast dit jaar leeg te lezen laten varen. Gelukkig hield ik al niet van tv kijken, dus dat hoef ik niet op te geven. 😉

Ik wil me niet langer laten beperken door mijn gebrek aan een goede gezondheid, maar hoe ik het ook went of keer, ik moet het wel doen met zeer beperkte energie. Ja, ik moet heel veel inleveren om dit te kunnen doen, maar dat is het wat mij betreft waard. Wordt vast vervolgd!

LIEFS, ANGELA