Met social media breekt een (moeder)hart [persoonlijke blog]

Ik was nooit zo’n voetbalvrouw of voetbalmoeder. Ik zag mezelf echt niet ieder weekend langs de lijn staan, kijkend naar 90 minuten spel met een bal. Ik kom er een beetje op terug. Deels omdat mijn peuter echt liefde heeft voor het spel wat men voetbal noemt, deels omdat ik meer zie dan 90 minuten spel. Inmiddels heb ik geleerd wat buitenspel is, of spelen tussen de linies. Ik zal nooit geen kenner worden hoor, maar ik begrijp dat het meer is dan heen en weer schieten.

Voetbal drama
Deze week is ongetwijfeld het niemand ontgaan dat de voetballer van Ajax, Nouri, op het veld in elkaar zakte. Alleen dat beeld is al vreselijk om te zien,  de opvolgende berichten van deze “appie” zijn zonder meer heel verdrietig te noemen. Je hoeft geen fan te zijn om dit nieuws aangrijpend te vinden. Maar misschien vind ik het nog wel veel verdrietiger wat er omheen gebeurt.

Besef je wel….
De meest vreselijk berichten duiken op in de wereld van sociale media. “Ach, misschien is er nog plaats in het G team” of “Ach we zijn overbevolkt we kunnen hier en daar best een kasplantje gebruiken.” Het zijn berichten die we ons misschien helemaal niet aan moeten trekken, maar als moeder trek ik het me juist aan. Want denken deze mensen met hun zogenaamde stoere reacties er ook aan dat er een moeder is, die haar kind verliest, in welke vorm dan ook?

Je kind! Die zijn droom probeerde waar te maken, door hard te vechten naar een topcarriere, waar je misschien als moeder helemaal niet op zat te wachten, omdat je ook alleen maar een 90 minuten durend spelletje zag. Je kind, die je nooit meer terug krijgt zoals het ooit was? Besef je wel met je grote mond, hoeveel pijn het voor een moeder doet om dit soort berichten over haar kind te lezen?

Sociale media
Niet alleen het bovenstaande nieuws item stoorde mij enorm, ook de reacties op het verdrinken van een kindje. “Waardeloze moeder die niet op haar kind kon letten“, werd er ergens geschreven. “Mij zou het nooit gebeuren” las ik ergens anders.

Onzin! We weten allemaal dat een ongeluk in een klein hoekje zit, dat we niet altijd grip hebben op de veiligheid en het leven van ons kind. Het leven van een kind kan altijd ontnomen worden, of ze nou 3 zijn of 20. Maar beseffen de mensen, met hun ongezouten mening, dan echt niet dat ze bovenop het verdriet van hun kind ook nog alle reacties van de mensen om hun heen moeten opvangen? Denk je dat ze bewust kozen voor het verliezen van een kind? Ik hou van social media, maar in dit geval vind ik social media een vreselijk verdrietig iets.

Mijn kleine voetbal kanjer
Mijn 3 jarige zoon met een droom, om ooit ergens te voetballen. Ik bescherm hem met hart en ziel, ik steun hem, en zal hem bijstaan waar nodig is, maar kan hem helaas niet het eeuwige leven geven. Ik hoop hem nooit kwijt te raken aan een ongeluk of hartfalen, maar niets is zeker in dit leven, ook dat niet.

Zullen we daarom wat milder met elkaar omgaan? Eerst nadenken voordat we onze (misschien goedbedoelde) mening geven, en ons even verplaatsen als mens met liefde voor hun kind. We kunnen hun leed niet verzachten, maar we kunnen er wel voor zorgen dat we ze niet nog meer verdriet doen. Laten we dat dan ook doen