Waar we bang voor zijn [persoonlijke blog]

Mijn zoon liep al snel (met 10 maanden liep hij al zelfstandig) en klom vervolgens overal op. En vallen deel hij vrijwel nooit, hij heeft echt goede controle over zijn bewegingen. Desondanks bleef ik altijd in de buurt en hield ik hem in de gaten, vooral wanneer hij ging klimmen. En het ging bijna altijd goed. Eén keer ging het erg mis, hij viel van een klimtoestel en brak zijn pols toen hij 5 jaar was. Ik keek toen net naar zijn tweelingzus, die van de glijbaan af ging en zag het niet gebeuren, kon hem ook niet opvangen.

Mijn zoon is nu 10 jaar klimt thuis op het dak, springt van betonblok naar betonblok, haalt de meest (voor mij doodenge..) spectaculaire toeren uit, ook samen met vriendjes. Ik dacht dat ik hem dan maar beter freerunning als sport kon laten doen. Veilig en gedoseerd.

Bij bijna alles wat hij doet waarbij mijn hart in mijn keer klopt, gaat het goed. En toen…. Brak hij ineens zijn teen. Niet bij het van het dak afspringen, niet bij een sprong via een muur, niet eens bij een klimpartij. Gewoon in het zwembad, bij het naar binnen lopen.

Doet me denken aan allerlei dingen waar we bang voor zijn. Waar we een spanning bij voelen, wat mis zou kunnen gaan. Thuis, maar ook in de onrustige samenleving. Dochters die niet meer thuis komen, schoolreisjes die eindigen in een ongeluk, concerten met dodelijke afloop, bezoeken aan grote steden waar gruwelijke dingen gebeuren… De angst in onze samenleving is groot en toch gaat het meestal goed. Meestal, niet altijd en daarom is de angst reëel. Maar, op sommige dingen kun je je niet voorbereiden…

Gelukkig is de gebroken teen over 6 weken weer genezen en is er geen blijvende schade. Gold dat ook maar voor de echt erge dingen die mensen meemaken…