Niet zo vanzelfsprekend – eerste balletvoorstelling [persoonlijke blog]

Al vele blogs heb ik geschreven over mijn dochter Syrah. Ik begon met de verhalen over het al dan niet hebben van niet-aangeboren-hersenletsel, ging daarna verder over het vinden van een geschikte school voor haar en schreef vervolgens dat niet alles een vanzelfsprekendheid is voor Syrah. Afgelopen zondag was ik trotser dan ooit op mijn meisje toen ik haar zag stralen tijdens haar allereerste balletvoorstelling, maar daar ging nog een heel verhaal aan vooraf.

Het zal nu zo’n anderhalf jaar geleden zijn dat ik eindelijk een oplossing wilde vinden om Syrah’s grootste wens uit te laten komen: balletles. Aangezien Syrah een veel lager IQ dan gemiddeld heeft en ze moeite heeft met informatieopslag en concentratie leek het me in eerste instantie niet een geweldig idee om haar op balletles te doen. Tijdens danslessen moet je goed opletten en je al vrij snel de pasjes eigen maken. Dat zag ik nog niet zomaar gebeuren en aangezien mijn ervaring met anderen naar Syrah toe op het moment dat ze iets moet leren, zat ik er niet om te springen.

Maar als kleine meisjes eenmaal iets in hun hoofd hebben en jij als moeder niets liever wilt dan dat je kind gelukkig is moet je uiteindelijk toch iets.

Na maandenlang hard nadenken over een goede oplossing besloot ik een plaatselijke balletschool te mailen. Ik legde de eigenaresse uit dat mijn dochter een beperking heeft en dat ik het niet zag zitten om haar in een les te doen met leeftijdsgenoten, Syrah ligt immers wat achter op schema om het even zo zeggen. Ik vertelde de eigenaresse dat Syrah vrijwel nooit meteen kan onthouden wat ze moet leren en dat ik daar toch problemen zag. Vooral ook omdat ze het de tweede keer en de derde keer ook niet onthoudt.

Een aantal dagen later kreeg ik een mail terug dat ze het overlegt had met haar leerkrachten en dat ze terecht kon in een groep met 6/7-jarige meisjes die voorbereidende danslessen volgen. Syrah was op dat moment negen jaar oud. Een aantal weken nadat ze begon te dansen was er al een voorstelling en zoals verwacht zag ze het niet zitten om mee te doen. Ik verplichte haar niets en zei haar dat ze een jaar later vast wel mee kon doen.

Ik geef toe dat het meer een wens was dan een potentiële mogelijkheid, dus toen ze dit jaar aangaf daadwerkelijk mee te gaan doen was ik zo trots op haar. Eerder dit jaar had ze me al verrast door alleen voor de (school)klas te gaan dansen. Dat had ik ook niet van haar verwacht. Ze blijft me maar verrassen de laatste tijd!

Ook op dit gebied bleek maar weer dat mijn grote kleine meisje alles op haar eigen tempo doet en dat dan meteen ook maar goed.

Wekenlang had ze het over de voorstelling. Over de pasjes, over het oefenen. Over het vrouwenoverhemd dat vermaakt werd tot kostuum. Over die bijzondere eindpose die ik niet mocht weten. Ze maakte me nieuwsgierig en ik werd helemaal blij van haar enthousiasme. Uiteraard namen de zenuwen toe naarmate de weken verstreken, maar tegelijkertijd zag ik ook iets steeds groter groeien in haar: zelfvertrouwen. Ze had er echt zin in en zag het helemaal zitten.

Afgelopen zondag was het zover. De kerk was opgedirkt, er lag een prachtige dansvloer en er stond een grote tribune voor alle kijkers. Syrah was als eerste met haar groep aan de beurt, samen met de allerkleinste kinderen van de balletschool. De kleintjes werden geholpen door hun juffen en stiekem hoopte ik dat dit ook het geval bij Syrah zou zijn, maar helaas. Nou ja, ik zeg wel helaas, maar het was helemaal niet nodig! Syrah kende al haar pasjes en ze deed het geweldig.

Naarmate ze langer aan het dansen was steeg ze boven zichzelf uit en ik zag haar zelfvertrouwen er vanaf stralen.

Ze was zo ontzettend goed! Dat had ik echt nooit verwacht anderhalf jaar geleden. Mijn kleine meisje gaat de komende jaren nog zoveel obstakels tegenkomen, zoveel moeilijkheden. Ze zal nog vaak dingen niet kunnen door haar beperking en ze zal ook vaak genoeg nog een deel van haar zelfvertrouwen kwijtraken. Dat is niet anders. Dit echter kan niemand haar meer afnemen.

Volgend jaar gaat ze naar een hogere groep en mag ze eindelijk op klassiek ballet. Ze zal dan nog steeds met jongere kinderen dansen, maar dat vind ík al lang geen probleem meer. Graag wil ik geloven dat het dan net zo goed zal lopen als nu, maar stiekem ben ik toch een klein beetje bang. Bang dat het niet gaat lukken, bang dat ze teleurgesteld zal raken in zichzelf. Stiekem weet ik dat ik me meer druk maak dan zij dus ik vertrouw op haar mogelijkheden. Net zoals zij dat doet!

Bron foto 1: Carlos Ferreira