Ik ben zo teleurgesteld [persoonlijke blog]

Het gaat allemaal zo anders dan ik me had voorgesteld. Toen ik nog geen kinderen had wist ik zeker dat ik een geweldige moeder zou worden, dat nam ik mezelf gewoon voor. Ik zou het allemaal veel beter doen dan de mijne en als ik eenmaal moeder zou zijn dan zou het leven me eindelijk toelachen en ik zou elke minuut van de dag van ze genieten. Zou, zou, zou …

Ik zou zo’n moeder worden die elke dag leuke dingen met ze zou doen, een moeder die zou knutselen en dansen. Ik zou ze zoveel mogelijk voorlezen en we zouden vooral heel erg veel lachen samen. Zou, zou, zou …

We zouden een vrolijk gezin worden boordevol positieve energie en ik zou zo onvoorwaardelijk veel van ze houden en nooit, nee nooit tegen ze schreeuwen. Ik zou ze nooit vernietigende woorden toespreken, nooit zeggen dat ze iets niet kunnen en ik zou altijd naar ze luisteren. Zou, zou, zou …

Temperamentvol
Ik wilde absoluut niet op mijn ouders gaan lijken en nam me voor mijn kinderen elke dag te vertellen hoe bijzonder ze zijn en hoe waanzinnig veel ik van ze hou. Dat doe ik dan wel weer elke dag. Keer op keer, meerdere malen per dag vertel ik ze hoe lief ze zijn, hoe bijzonder en hoeveel ik van ze hou. Nooit, nee nooit kom ik op die laatste woorden terug! Maar als ik kwaad ben op Jonah zeg ik dingen die ik niet wil zeggen, dan kom ik wel op die andere woorden terug. Laatst schreef ik al een blog over het karakter van Jonah en de situatie is nog maar weinig gewijzigd. Hij is nog steeds zeer temperamentvol en regelmatig onhandelbaar. Hij lijkt niet te weten hoe hij met teleurstellingen moet omgaan en gooit alles er maar gewoon uit.

‘Ik ga papa doodmaken met een mes’,

zei hij laatst tegen me. Ik schrok er niet meteen van, maar vond het best ernstige en vooral heftige woorden voor een vijfjarige. Ik heb hem bij me geroepen en geconfronteerd met zijn woorden, heb hem gezegd dat mensen die doodgaan nooit meer terugkomen. Dat het voorgoed is en dat er heel erg veel kindjes op de wereld zijn die op zijn leeftijd al geen papa en/of mama meer hebben. En dus heb ik ook maar beklemtoond dat hij zich gelukkig moet prijzen dat hij nog een papa heeft, dat het zomaar voorbij kan zijn en dat hij dan ook niet meer een papa of mama heeft. Vooral dat laatste is misschien wat zwaar voor zo’n kleintje, maar ik wilde zeker weten dat het binnen zou komen. Daarnaast zei ik hem dat ik bovenstaande woorden nooit meer van hem wil horen.

Geen woorden maar daden
Later ging ik erover nadenken en vroeg ik me af of ik me zorgen moet maken over hem, over ons. Is dit gewoon vijfjarige grootspraak, is dit wat hij leert op school? Of is dit typisch gedrag voor een jongen die later ontspoort? Kun je dat nu al zeggen? Ik weet het niet, want ik heb een rustige negenjarige die totaal anders was en is dan haar kleine broertje. Wij wonen (helaas) in een wijk waar er over bepaalde zaken anders wordt gedacht en waar ruzies niet met woorden worden opgelost, maar met de handen. Gelukkig geen schietpartijen en moorden in onze wijk, maar er is bij een ruzie altijd wel sprake van geschreeuw in plaats van rustig praten.

Woorden
Jonah komt soms met taal thuis waar mijn haren recht van overeind gaan staan. Vreselijk! En hoe vaak ik hem ook zeg dat ik het niet wil horen, dat het een vreselijke ziekte is waar mensen aan doodgaan, of dat het niet lief is om bepaalde woorden tegen zijn zusje te zeggen (b***), hij luistert gewoon niet. Ik heb het al op vele manieren geprobeerd en ik kan zeggen dat stemverheffing al helemaal niet helpt, maar dat weet ik eigenlijk al heel erg lang.

‘Je moet het anders aanpakken Leandrah, schreeuwen heeft geen zin’,

zeggen mensen tegen me, maar op mijn vraag ‘hoe?’ hebben ze geen antwoord. Of ze zeggen dat ik hulp moet zoeken, maar ik ben zo moe van de vier jaar onderzoeken en het leuren met Syrah. Daar zijn we nog niet eens klaar mee en dan nog meer hulp? Voor een ander kindje? Een kindje dat misschien wel te slim is voor zijn leeftijd, een kindje dat hunkert naar meer vrijheid, maar nog zo jong is.

Picture perfect
Waarom zijn we niet een gewoon saai doorsnee gezin? En waarom kost dit zo waanzinnig veel energie? Energie die ik toch al bijna niet heb. Steeds vaker lig ik op bed en denk ik aan al die mooie sociale media foto’s van anderen. Dan denk ik aan alle ‘picture perfects’ en word ik verdrietig. Waarom lijkt iedereen toch zo gelukkig in hun gezin? Is dat misschien het lot van de thuisblijfmoeder? Dat je niet zo kunt genieten zoals je het gehoopt had? Helpt het dat ik ga werken, geniet ik dan meer? Of juist nog minder omdat de energie dan helemaal op is aan het einde van de werkdag? Vreet de negatieve sfeer in huis energie? Is dat mijn schuld? Doe ik iets verkeerd?

Teleurgesteld
Ik had het allemaal zo anders bedacht! Ik ben teleurgesteld. Teleurgesteld in mezelf vooral, dat ik niet de moeder ben geworden die ik zo graag had willen zijn en ik heb het gevoel vast te zitten in een doolhof waarvan ik de weg terug niet meer weet. Of beter nog: de weg vooruit niet weet. Het gaat allemaal al zo snel, gisteren waren ze nog een baby, binnenkort heb ik een tiener in huis. Waar is die tijd gebleven? Ik had het zoveel mooier gehoopt. Ik had het zoveel beter willen doen. Hoe kom ik toch uit deze negatieve spiraal, hoe kan ik de sfeer in huis weer leuk(er) krijgen? Natuurlijk is het niet altijd hommeles, we hebben ook veel goede momenten, maar ik zou het zo graag altijd leuk hebben. Nou ja, is dat wel zo? Raak ik dan juist niet teleurgesteld in mijn kinderen, dat zij zo passie-, en temperamentloos zijn? Is het als moeder ooit goed genoeg? Kan het ooit goed genoeg zijn? Ach, het zijn retorische vragen, ik weet het antwoord eigenlijk ook wel. Zou ik het allemaal anders doen als het kon? Ik weet het niet, zou het uitmaken?

Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Bron uitgelichte foto: Britt Knee