Waar is het verkeerd gegaan? [persoonlijke blog]

shutterstock_414890086
Boos – foto Shutterstock

Ik voel me een ontaarde moeder. Waar is het verkeerd gegaan? Dat is wat ik me nu afvraag.

Vanmorgen was het de zoveelste ochtend dat ik als een idioot naar Jonah stond te krijsen en ik sloot het af met de woorden: “Je bent een ondankbaar mormel.” Ik had nog zo bedacht dat ik dat nóóít zou gaan zeggen tegen mijn kind, ik vond dat altijd zo’n vreselijke opmerking! En nu is het toch gebeurd en ik heb het zelfs naar hem geschreeuwd. Voor de zoveelste keer wees hij iets af dat ik voor hem had gekocht en dit keer schoot ik het me compleet in het verkeerde keelgat. Zijn zomerjas die ik kocht van opgenomen creditcardgeld had hij hard nodig, maar hij moest voor de zoveelste keer sinds ik hem kocht perse zijn oude, te kleine jas aan. Dat kon ik toch even helemaal niet hebben.

Laat ik voorop stellen dat echtgenoot en ik een royaal inkomen hebben voor een een-verdiener-gezin, maar we hebben door fouten in het verleden ook torenhoge vaste lasten. Er zit geen strakke broekriem om onze middel, maar om nou te zeggen dat het als een flodderige zomerjurk zit gaat veel te ver. We spelen het tien van de twaalf maanden voor elkaar om geen Loesjemaand te hebben, maar het is altijd wel kielekiele. Dat is een keuze die we in het verleden hebben gemaakt en meestal staan we daar nog voor 100% achter. In de maanden dat het allemaal wat minder gaat, zouden we misschien iets zuiniger kunnen leven, maar over het algemeen redden we ons wel. Dat neemt niet weg dat een zomerjas van 30 euro kopen in een Loesjemaand nou niet bepaald fijn is. En daar kan Jonah niets aan doen, dat weet ik heus wel want hij is amper vijf, maar toch ..

Dan word ik onredelijk kwaad en dus vraag ik me nu af: “Waar is het verkeerd gegaan?”

De onredelijkheid zelve
Dit was overigens het derde akkefietje vanmorgen, want we hadden al een hele discussie over een jurk die hij aan wilde (de derde keer zelfs in een half uur tijd, ik had dat kreng weg moeten gooien toen het nog kon! – de jurk dan hè.), over een korte broek met daaronder kniekousen en toen dus over de jas. En dan benoem ik maar even niet dat hij er drie kwartier over had gedaan om aangekleed naar school te kunnen. Toen kwam dus de jasdiscussie en mijn verdorven zin. Maar vlak daarvoor schreeuwde ik nog tegen hem dat als hij zo ondankbaar blijft over alle spullen die hij krijgt en ze zo gemakkelijk afdankt, ik weer een baan ga zoeken. En als ik dan toch bezig was, dat ik dan elke dag ging werken en ik niet eens meer thuis wilde zijn. Dat als ik niet was thuis was gebleven in de afgelopen jaren hij er niet eens was geweest.

Oeffff. Dat was ontzettend gemeen van me! En terwijl ik met hem het tuinpad afliep snauwde ik ook nog maar even dat ik alles voor ze op heb gegeven en dat ik helemaal niets heb. Ik was zeer, zeer onredelijk.

shutterstock_388582861
Zo onredelijk boos, dat wil ik niet! [foto-Shutterstock]
Opnieuw een discussie
Op weg van huis naar school begon mijn bloedtemperatuur wat af te nemen, dacht ik dat we toch fatsoenlijk afscheid konden nemen en ik Syrah met een goed gevoel een dagje mee uit kon nemen. Tot we bij de klas aankwamen en Jonah vond dat het te koud was. Hij eiste dat hij zijn jas aan mocht houden in de klas. Dat mocht niet, uiteraard, en hij ging opnieuw de discussie aan. Daarbij begon hij te krijsen en te stampvoeten. Ik trok hem half hangend de klas binnen en mimede naar de juf: “Succes vandaag.” Op dat moment zei hij dat hij naar huis wilde en zei ik dat, als hij meeging naar huis, het verjaardagsfeestje van een vriendje voor hem die middag niet door zou gaan. Hij kon dus kiezen. Tot mijn verbazing zei hij dat hij naar huis wilde, dus herhaalde ik mijn opmerking. Het was blijkbaar niet goed doorgedrongen. Waar is het toch fout gegaan?

Ik wilde zo graag dat voorbeeldige gezin waarin niet wordt gesnauwd, niet wordt gedreigd en niet wordt “geslagen” met gemene woorden en zinnen.

Toen ik hem eindelijk op zijn stoeltje had gekregen, keek hij me zo intens verdrietig aan dat ik hem weer heb meegenomen naar de gang om nog een verwoede poging te doen het uit te praten en om fatsoenlijk afscheid te nemen. Hij klampte zich als een klein aapje aan me vast en ik vroeg me af wat ik gezegd had dat hij het dit keer niet langs zich heel liet glijden. Normaal dringen mijn woorden niet tot hem door en is het net alsof het nooit is gebeurd. Dat ging nu dus anders. Wanneer gebeurde dit? Mijn hart brak! En het was mijn schuld.

shutterstock_336968864
Boos geweest op mijn kind – foto Shutterstock

Verdriet komt altijd na de fout
Nu twee uur later ben ik nog steeds uit mijn doen en voel ik me zwaar beroerd. Ik ben op pad met Syrah, maar kan het zo moeilijk uit mijn hoofd zetten dat ik deze blogpost schrijf terwijl ik in een café in Utrecht zit met haar dichtbij, maar tegelijkertijd ver weg. Ik voel dat ik tekort geschoten ben als moeder en dit zijn de uitgelezen momenten dat ik me afvraag of ik wel de juiste keuze heb gemaakt door fulltime moeder te worden. Komen dit soort uitspattingen niet gewoon voort uit frustratie? Er zijn mensen om me heen die felle kritiek hebben op het feit dat ik thuis zit, die vinden dat ik mijn man uitbuit en teer op zijn zak. Het lijkt allemaal misschien wel zo, maar het is niet alleen maar romantiek om hele dagen thuis te zitten. Soms is het enorm eenzaam en dan druk ik me nog maar even netjes uit. Misschien is het daar wel verkeerd gegaan?!

Heb ik inmiddels teveel spijt dat ik alles heb opgegeven? Of voel ik me nu gewoon zo nutteloos omdat ik begin dit jaar mijn droom van een derde kindje heb opgegeven? Is het pure frustratie, verdriet en leegte dat ik zo overprikkelt reageer? Zou ik de keuze om fulltime te moederen opnieuw maken als ik nu tien jaar terug in de tijd zou kunnen? Ik denk het wel, maar zou er dan wel wat minder naïef over zijn. Er elke dag voor je kind kunnen zijn kan ook heel gemakkelijk veranderen in een er elke dag moeten zijn.

Hoe ik mijn probleem oplos? Ik heb werkelijk geen idee! Elke keer wanneer ik mezelf voorneem het nooit meer zover te laten komen gebeurt er wel weer iets dat ervoor zorgt dat ik me nog meer ontaard en me nog vreselijker voel over het moederschap. Het is gewoon niet geworden zoals ik het had bedacht. Waar is het toch in vredesnaam verkeerd gegaan?

Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Share

About Leandrah

c.aagenborg@chello.nl'
Mijn naam is Leandrah. Ik ben de trotse moeder van dochter Syrah (2007) en zoon Jonah (2011).

Check Also

Hoe vind je een unieke beker?

Koffie meenemen voor onderweg in een koffiebeker is voor veel mensen de ideale oplossing om …

Share
Share