Er zijn altijd ergere dingen in de wereld…

Er zijn altijd ergere dingen in de wereld…

…maar maakt dat mijn “leed” dan onbelangrijk?

Dooddoeners
“Ach, zeur toch niet zo, er zijn ergere dingen in de wereld!” Dat is één van de dooddoeners die ik wel eens voor mijn voeten krijg en ik kan melden dat ik daar een enorme pesthekel aan heb. Alsof ik ontzettend egoïstisch ben op het moment dat ik het “leed” in mijn eigen gezin belangrijker vind dan dat van de rest van de wereld.

Wereldleed
Natuurlijk is het wereldleed erg, natuurlijk is het verschrikkelijk dat er oorlog is, dat er een vliegtuig uit de lucht geschoten wordt. Natuurlijk is het erg dat er kinderen veel te vroeg overlijden aan ebola en natuurlijk zijn onthoofdingen afgrijselijk. Dat houdt me heus wel eens wakker, wellicht zou het zelfs vreemd zijn als dat niet zo is, maar de zorgen om mijn kind(eren) houden mij ook wakker.

Hoe je het ook wendt of keert, dat is leed dichtbij de deur en waarom zou ik me juist daar dan niet zorgen om mogen/moeten maken? Alleen maar omdat het geen leed is waar de hele wereld om treurt? Het lijkt wel of we tegenwoordig overal om moet treuren en vooral heel veel rouwen, maar wanneer we aangeven dat we het zelf moeilijk heeft men geen oren.

Ons eigen beetje ellende
Waarom mag ik als moeder mijn angst en verdriet niet kenbaar maken? Ben ik dat niet waard? Is Syrah dat niet waard? Waarom mag ik niet huilen om het feit dat ik onzeker ben over haar toekomst? Omdat er elders in de wereld kinderen sterven? Dat maakt mij net zo goed verdrietig, daar moet ik ook om huilen, maar het breekt mijn moederhart nou eenmaal minder dan de problemen waar mijn kind tegenaan loopt, want mijn kind leeft nou eenmaal niet in die werelddelen.

Godzijdank moet ik zeggen, want ik ben daar enorm dankbaar voor, maar wij hebben op dit moment ons eigen beetje ellende. En dat is niet makkelijk kan ik zeggen. Natuurlijk is er totaal geen man over boord dat Syrah moeilijk leert en dat ze nog een aantal andere problemen heeft, maar het houd mij wel bezig. Dag en nacht.

Squla
Jonah is vier jaar jonger dan Syrah en het zal niet heel lang meer duren of hij haalt zijn grote zus in wat betreft leren en gedrag. Hij telt inmiddels tot tien in het Engels (oké, het schort wat aan de uitspraak, maar daar is hij drie voor), terwijl Syrah dat niet kan.

We hebben voor Jonah ook maar vast Squla groep 1 en 2 aangeschaft, omdat hij bij de Squla, van groep 3, van Syrah een 70% score haalde, zonder ooit een dag les te hebben gehad. Zo zijn er nog meer voorbeelden te bedenken. Jonah zingt bijvoorbeeld al maandenlang een liedje van twee coupletten, terwijl Syrah bij datzelfde liedje niet verder komt dan de eerste twee regels. Afgelopen week zong ze zomaar een heel couplet van een ander liedje en ik kan zeggen dat ik enorm trots op haar was.

Egoïsme
Het is niet erg dat Jonah dat al heel goed kan en het is ook niet erg dat Syrah dat niet kan, maar het valt gewoon op. Het zijn de kleine dingen waar we tegenaan lopen en die ons doen beseffen dat ons kleine meisje anders is. Ze is zeven jaar oud, maar is qua ontwikkeling een vijfjarige en dat geeft nou eenmaal zorgen. Om Jonah daarentegen maak ik me zelden zorgen. Nog niet, moet ik er misschien bij zeggen. Hij is nu nog zo jong, hij speelt nog niet echt buiten de tuin en hij gaat nog niet naar school.

Ergens ben ik er wel blij mee dat hij me nog niet wakker houdt, want op dit moment gebeurt er zo ontzettend veel in de wereld dat ik overal wel wakker om kan liggen. Kán, want voor de meeste wereldproblemen heb ik helaas geen oplossing. Voor Syrah ga ik oplossingen proberen te vinden. Dat stukje egoïsme moet ik me wel kunnen veroorloven!