Vrije dagen

Ik hou ontzéttend van het moederschap, maar helaas zitten er ook nadelen aan. Eén van die nadelen is dat er eigenlijk nooit rust in huis is.

De onrust begint ’s morgens vroeg al: iets na zevenen gaat de slaapkamerdeur open en komt dochterlief binnenstampen. Dan volgt er een spervuur aan woorden die binnenkomen als het geluid van een mitrailleur. Er zijn dan ook geregeld dagen dat ik met een ochtendhumeur start; vooral wanneer ik nog half slapend prangende vragen moet beantwoorden. Het volume van Syrahs stem is dusdanig hoog dat ik zélfs met oordopjes in het gevoel heb dat ze schreeuwt. Gelukkig heeft ze tegenwoordig de leeftijd dat ik haar naar beneden kan sturen om daar te gaan spelen en lukt het me toch om me enigszins rustig te ontwaken.

Vandaag is zo’n typische dag dat ik helemaal geen last heb van een ochtendhumeur. Vandaag (en morgen) heb ik namelijk een vrije dag. Letterlijk! Dochterlief en zoonlief zijn uit logeren. Op het moment dat ik weet dat ik een paar vrije dagen in het verschiet heb lig ik avondenlang in mijn bed te stuiteren. Wat ga ik doen in die dagen? Er is zo ontzettend véél dat ik wil doen dat ik dan bijna niet meer kan kiezen. Vandaag is het simpel: een paar blogjes en columns schrijven en mijn manuscript voor de laatste maal corrigeren. Voor morgen staat het dagboek over mijn kinderen op de planning. Voor tussendoor heb ik een hele waslijst van dingen die nog moeten gebeuren, dingen die ik nog wil doen, dingen die al eeuwen wachten en waarschijnlijk dingen die nog wat langer geduld moeten hebben.

Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat het helemaal niet uitmaakt of je je kinderen nou wel of niet om je heen hebt, maar dat een chronisch tijdsgebrek altijd problemen oplevert. Daarnaast: ondanks dat er geen kinderen lopen te jengelen, ondanks dat ik niet elke seconden van de dag geroepen (lees: gecommandeerd) word ben ik toch nog steeds elke seconde van de dag met ze bezig. Hoe zou het met ze gaan? Wat zijn ze aan het doen? Ligt Johah nu lekker te slapen? Is Syrah lief aan het spelen? Heeft ze opa al veelvuldig om haar vinger gewonden? Mist Jonag mij net zoveel als ik hem mis? Toeteren oma’s oren al van Syrahs geklets?

Ik heb álle vertrouwen in mijn schoonouders en weet dat het mijn kinderen aan absoluut niets zal ontbreken, maar toch kan ik ze niet uit mijn hoofd zetten. Ze bezitten elke vezel in mijn lichaam, elke hersencel. Alles om me heen zorgt ervoor dat ik aan ze denk en om heel eerlijk te zijn vind ik dat niet eens erg. Ik bén nou eenmaal een moeder en moeder ben je 24/7.

Maar toch snap ik er soms niets van hoor; hoe kan het toch dat je elke dag weer ’s ochtends ontzettend chagrijnig wordt van je tetterende dochter terwijl je dat ‘gekeuvel’ op de dagen dat ze er niet is verschrikkelijk mist?