Op een woensdagmiddag ging ik met mijn kinderen koekjes bakken. Supergezellig en lekker natuurlijk. Omdat hier nog wel eens koekjes zomaar verdwijnen als ik even boven ben terwijl de koekjes aan het afkoelen zijn, besloot ik een test te doen. Ik zette een videocamera neer en zette de gebakken koekjes op tafel. Duidelijk erbij gezegd dat ze er vanaf moesten blijven omdat de koekjes nog moesten afkoelen. De ene zat direct op een stoel naar de koekjes te staren en zei :”Ik kom er echt niet aan hoor!” De andere was nog aan het spelen en had geloof ik amper door dat de koekjes op tafel stonden.
Ik ging naar boven toe en na een paar minuutjes werd ik door één van mijn kinderen geroepen dat de ander een koekje had opgegeten en of diegene dan ook een koekje mocht hebben. “Ja, als dat zo is dan pak jij ook maar een koekje” … Toch nieuwsgierig wat ze nou gedaan hadden terwijl ik boven was. Dus ging ik kijken wat er op de videocamera stond. En wat blijkt… Degene die zo hard riep dat de ander een koekje had gepakt, heeft zelf tegen de ander gezegd :”Pak maar een koekje en eet hem maar op!” Ondertussen pakte diezelfde ook een paar kleine stukjes koek. Pas toen de ander daadwerkelijk een koekje pakte en op at, heeft diegene mij geroepen…
Toen brak het moment van de waarheid aan; ik zette de film aan en de kinderen wisten niet wat ze zagen. “Oh, oh… betrapt.” Het is leuk om te zien wat er precies gebeurd is, en te horen wat ze gezegd hebben tegen elkaar. En voor de kinderen is dit tevens een goede les over eerlijk zijn. Nu weten ze dat ik ook erachter kan komen, als ze jokken.
Stiekem vond ik het heel erg leuk om te zien hoe ze bij de koekjes zaten. Te lekker om te laten liggen. Eerst voorzichtig een kruimeltje proeven. Daarna fluisteren dat mama toch boven is en dat ze nu best stiekem er wat van kunnen eten. En vervolgens de ander aanmoedigen om een koekje te pakken, zodat mama zegt dat de ander dan ook een koekje mag hebben…