En weer ben ik jarig. En hoewel in huize TrotseMoeders gevierd wordt dat ik een jaar ouder ben geworden, voel ik me vooral kleiner geworden….
Natuurlijk, je “krimpt” met de jaren, maar sinds een tijd voel ik me wel erg klein. Zeker nu alle drie mijn kinderen me ruim voorbij zijn gegroeid!
Daar was ik even niet op voorbereid…. de snelheid waarmee kinderen kunnen groeien wanneer ze in de pubertijd komen. Toen ze klein waren, was ik gewend aan één maat per half jaar qua kleding, maar daarna bleef het een tijd redelijk constant. Tot het moment dat ik mijn oudste zoon knuffelde en hij niet meer lekker “onder mijn kin” paste.
En toe ging het snel. Met de waterpas erbij werd vrijwel dagelijks gekeken of we al even groot waren en daarna groeide hij nog verder. En toen begon de tweeling ook. En nu ben ik de kleinste thuis!
Maar goed, grote kinderen (letterlijk en figuurlijk) geven een verjaardag ook een andere dimensie. Zoals de verrassing van mijn jongste die wachtte tot ik sliep en toen helemaal zelf de kamer had versierd. Of mijn oudste, die een prachtige geschreven kaart had gemaakt. En mijn dochter die een schilderij had gemaakt en met wie ik samen ontbijt maakte.
Een gezellige dag uit samen, ook met hun vader, maakte de dag helemaal feestelijk en zo heb ik, weer een jaartje kleiner, een hele mooie verjaardag gehad!