Acht maanden geleden nam ik op Trotse Moeders afscheid als ‘Leandrah’. Meer dan acht jaar lang schreef ik onder pseudoniem over mijn leven met ‘Syrah en Jonah’ en het afscheid viel me best zwaar. Toch voelde ik het dat moment niet meer de connectie met mijzelf en mijn kinderen – op het scherm en in woorden. In het echt heten mijn kinderen Elize en Samuël en hoewel ik het prettig vond dat zij niet open en bloot met hun naam en gezicht op het internet zouden staan had ik ooit moeite met dat deel van mezelf dat niet helemaal eerlijk kon zijn.

Misschien speelde er ook een beetje ego mee, omdat ik min of meer niet bestond. Beide vormen van schrijven maakten me onrustig en ook nu ik deze eerste woorden van deze blog schrijf voel ik die onrust, omdat ik niet zo goed weet wat ik nou eigenlijk wil. Ik vertrouw erop dat ik het antwoord al schrijvende vind. In die laatste blog schreef ik het volgende:

“In eerste instantie begon ik het bloggersleven op Trotste Moeders onder mijn eigen naam, maar al snel voelde het niet goed dat ik de privacy van mijn kinderen ‘schaadde’, dus  besloot ik onder pseudoniem te schrijven en mijn blogs aan te passen, zodat ik eerlijker kon en mocht schrijven. Inmiddels zijn we bijna negen jaar verder en merk ik dat juist die privacy me tegen gaat staan. Ik heb er moeite mee dat ik niet de juiste naam van mijn kinderen kan gebruiken en ik merk nog meer dat ik het gevoel heb niet eerlijk te zijn.”

Anonimiteit

Dat is wel een klein beetje mijn probleem: ik houd van eerlijkheid en ik houd totaal niet van liegen. Toch vind ik het ook prettig dat mijn kinderen een zekere anonimiteit hebben in dit internet-tijdperk. En toch… inmiddels zijn ze beiden tieners en hebben ze ieders hun eigen sociale media waar ze ook allerlei stomme dingen op plaatsen. Dat klinkt een beetje flauw, ik weet het, maar ik bedoel te zeggen (vooral tegen mezelf) dat ik ze niet langer in bescherming hoef te nemen, zolang ik maar respectvol blijf. En zolang ik mijn meisjesnaam (en schrijversnaam) gebruik zal er nog altijd een kleine barrière zijn.

Geblokkeerd

Het klinkt misschien wat onbelangrijk, maar blijkbaar is dit voor mij zo’n heet hangijzer dat ik al acht maanden lang geblokkeerd ben in het schrijven van blogs. Zelfs op mijn eigen blog lukt het me maar niet om iets te delen over hen. Dat terwijl ik dénk dat hun verhalen van toegevoegde waarde kunnen zijn. Zo heeft Elize een beperking en moesten we van »»»Van littekens naar vertrouwen «««.  Ook ons leven met Samuël ging (en gaat) niet altijd van een leien dakje waardoor ik weinig over hem geschreven heb. Het leven met hem is Leven met een gebruiksaanwijzing««« en het duurde heel erg lang voor ik die gebruiksaanwijzing onder mijn neus zag liggen. Ik kon het zo grijpen en toch zag ik het niet. Achteraf gezien had ik meer moeten kijken naar het goede in hem, maar soms kun je als moeder gewoon niet wat je wilt.

In de afgelopen jaren heb ik geleerd dat je als moeder alles doet wat in je macht ligt, maar dat je nu eenmaal niet perfect bent.

Dat heeft er voor gezorgd dat ik niet alleen milder voor mijzelf ben, maar ook voor mijn eigen moeder, waardoor ik ook milder kan zijn voor mijn kinderen. Ik ga daar in volgende blogs op terugkomen, want om dat allemaal uit te leggen in één verhaal is wat veel. Maar om dat even terug te komen op mijn laatste blog onder de naam Leandrah die je overigens >>>hier kunt lezen<<< wil ik me opnieuw even voorstellen.

Opnieuw voorstellen

Mijn naam is Angela. Ik op moment van schrijven 41 jaar oud en getrouwd met Christiaan (46). Ik heb sinds 1998 de ziekte ME/CVS waardoor ik een ernstig gebrek aan energie heb en ernstig beperkt ben. Denk aan een continu durende lockdown ;-). Verder ben ik heel gelukkig hoor! We zijn onlangs van de grote stad Arnhem verhuist naar een kleine stad ernaast: Huissen. Dat is het beste dat me in de afgelopen negen jaar is overkomen en langzaam maar zeker begin ik te wennen aan een leven zonder al te veel stress. Het doet me goed om te wonen op een plek waar vriendelijkheid de norm is en ik zie dat terug in mijn kinderen. Ik ben de trotse moeder van dochter Elize (2007) en zoon Samuël (2011).

Van couveuse naar praktijkonderwijs

Onze dochter werd begin 2007 geboren nadat in werd ingeleid en heeft een moeilijke start gehad. Vier weken lang lag ze in een couveuse (na 10 dagen overtijd) en ook daarna heeft ze het nodige meegemaakt. Elize heeft in 2014 in een revalidatie traject gezeten, omdat er een vermoeden was dat zij aan een val hersenletsel heeft overgehouden. Dit is een zeer intensief traject geweest. Het niet kunnen concentreren en het niet goed kunnen opslaan van informatie bleek na lang onderzoek niet het enige probleem te zijn, Syrah is moeilijk lerend en heeft een lager IQ dan gemiddeld. Dat zijn maar uitslagen, een getal op papier, voor ons is ze een kindje dat zich bekommert om andere kinderen en ontzettend lief is. Niet snel daarna mocht ze naar speciaal basisonderwijs en sinds september 2019 zit ze op het praktijkonderwijs waar zij het heel erg naar haar zin heeft, maar wat ook best wat strubbelingen geeft. Laat me zeggen dat ze een echt puber is en dat daar bepaald gedrag bij komt kijken. *lol*

Van zittenblijver naar druktemaker

Onze zoon Jonah ontwikkelt zich in een razend tempo en is ontzettend nieuwsgierig. Hij heeft een goed analytisch denkvermogen en weet binnen enkele seconden verbanden te leggen, ook in situaties waarin hij nog nooit eerder is geweest. Hij is zeer leergierig en neem alles in zich op als een spons, maar heeft echter wel moeite met sociale situaties. Hij zit inmiddels op een nieuwe school en hoewel de instelling van de school precies is wat wij voor hem wilden, merken we dat hij moeite heeft met zich aanpassen aan het beleid. Hij ging echter van een school dat het niets interesseerde wat hij deed naar een school waar ze om hem geven. Dat vindt hij moeilijk. Binnenkort gaat hij een traject in om te onderzoeken wat zijn IQ is, omdat er een vermoeden is dat die hoog is. Wij denken niet aan hoogbegaafdheid, maar we willen graag meer duidelijkheid. Daarnaast zijn er nog wat andere kwesties waar ik nu nog niets over durf te schrijven, maar wie weet komt dat nog. Ook Samuël had weinig zin mijn buik uit te komen en ik werd met 42 weken ingeleid. Hij mocht meteen mee naar huis. Al vanaf zijn geboorte was duidelijk dat mijn twee kinderen op vele fronten totaal verschillend zijn, maar dat is best wel leuk!

 

Er zijn beperkingen in dit gezin, maar eerlijk? Het maakt het leven wel lekker spannend. Ik hoop snel weer wat te schrijven. Iets zegt me dat mijn blokkade wel opgeheven is.

Liefs, Angela