Leven met een gebruiksaanwijzing – de weg van Jonah

In mijn vorige blog schreef ik al dat ik in de afgelopen zes jaar bijna 100 blogs schreef over mijn leven met mijn kinderen. De meeste blogs schreef ik over Syrah omdat zij een stukje ouder was en omdat ik graag haar traject beschreef waarin zij zat om te onderzoeken of ze al dan niet ‘niet aangeboren hersenletsel’ had. Vandaag wil ik graag met jullie terug kijken op zes jaar leven met Jonah. Mijn kleine jongen die een behoorlijk lange gebruiksaanwijzing heeft. En elke keer wanneer ik denk dat ik hem begrijp, gebeurt er weer iets waardoor alles weer op zijn kop gezet wordt.

Laat ik voorop stellen dat ik waanzinnig veel van Jonah houd. Ik zou hem voor geen goud willen missen, maar hij is wel een jongen waarmee ik heel erg veel te stellen heb. Dat was op zich meer dan genoeg ‘voer’ geweest voor blogs, maar sommige dingen kon ik gewoon echt niet delen. Het meeste vanuit schaamte, maar ook vanuit angst om wat anderen ervan zouden vinden. Daarom zijn er helaas minder blogs over hem te vinden in mijn lijst. Nu ik eenmaal duidelijk overtuigd ben van zijn hooggevoeligheid heb ik spijt dat ik bepaalde dingen niet heb gedeeld, maar dat is helaas niet meer te veranderen. In deze post wil ik jullie mee terugnemen in de tijd en een aantal verhalen opnieuw met jullie delen.

Vergelijken

Tussen mijn eerste kind en mijn tweede kind zit vierenhalf jaar verschil. Dat was geen bewuste keuze, het kwam zoals het kwam en ik voel me dan ook gezegend dat hij alsnog geboren is. Vierenhalf jaar is heel erg lang, maar ik had nooit kunnen voorzien dat er een moment zou komen waarop hij en zijn zus qua cognitie op hetzelfde niveau zouden uitkomen. Nu Jonah negen is en Syrah dertien moet ik toegeven dat hij soms meer weet dan zijn oudere zus. Daar kan zij niets aan doen en hij ook niet. Het is wat het is, maar het valt wel op. Toch kwam ik er vrij snel na zijn geboorte achter dat ik toch onbewust regelmatig aan het vergelijken was, ook al wilde ik dat niet. Ik doe het helaas nog steeds en heb me er maar bij neergelegd dat het menseigen is. Toch zet ik het wel meteen van me af als ik mezelf er op betrap. Zij mogen ieders een eigen individu zijn, ook al heeft mijn brein dat niet altijd een boodschap aan.

Nachtelijke drama’s

Het leven van een moeder zit boordevol tegenstrijdigheden. In 2012 schreef ik het volgende: ‘Enerzijds is daar dat liefdevolle gevoel, die enorme trots en het geweldige plezier dat je ervaart bij het kindje dat al zo ontzettend veel kan en zelfs al een ‘echt mensje’ begint te worden. Anderzijds is daar die enorme frustratie wanneer je kind ‘s nachts om drie uur krijsend in zijn bedje de hele buurt wakker lijkt te maken.’ Wat dat betreft is er nog niet heel veel veranderd ben ik bang. Het is nog steeds elke nacht drama. Of nou ja, het is met name een drama in de avond, want meneer gaat pas slapen als manlief en ik gaan slapen. Ik hou er tegenwoordig geen rekening meer mee en ga pas slapen als ik dat wil. Nu het vakantie is blijven de kinderen lang op, ik wil ook nog wat ‘alleen’ tijd voor de nacht. Overigens is er ook een tijd geweest dat het heel goed ging hoor, maar sinds het begin van de coronatijd is drama.

Nee, hij loopt nog niet

Een ding dat ik echt totaal niet meer mis uit de tijd dat Jonah nog zo klein was mis ik echt totaal niet. Dat is het altijd maar weer verantwoorden voor wat hij wel en niet kan. Zo was er een trotse moeder die me continu vroeg wat hij wel of niet kon, ik vond het echt dodelijk vermoeiend en

ik heb nooit zo begrepen wat de lol is wanneer jou kind iets wel kan dat een andere (nog) niet kan.

Toevallig kwam ik het kind uit de blog van bovenstaande kop tegen op straat en moest ik toch even denken aan die periode. Net als Jonah ziet hij eruit als een doodgewone jongen. Misschien moet ik zijn moeder eens gaan vragen of de jongen al alle planeten kent.

Vitrinekast alias drumstel

Nu we op het punt staan om te gaan verhuizen is het tijd om allemaal spullen op te ruimen en of in te pakken zodat we straks daar geen tijd meer in hoeve te steken. In de dagen voor de hittegolf begon (augustus) hebben wij een paar dagen lang de hele bovenverdieping aangepakt en al wat kasten uit elkaar gehaald. Zo ook de kasten op onze slaapkamer. Tussen die kasten stond een vitrinekast. We moesten hem in 2012 uit de woonkamer halen omdat Jonah het nodig vond hem als drumstel te gebruiken. Ik kon de kast alleen maar zien als een potentieel moordwapen dus moest hij uit mijn huis. Toch wilde ik hem niet kwijt en ik ben blij dat ik in mijn nieuwe huis er plek voor heb. Hopelijk is hij inmiddels oud genoeg om hem met rust te laten.

Sinterklaas

Een aantal keren schreef ik over Sinterklaas en over het sinterklaasjournaal. Hoewel ik het heel leuk voor kinderen vind, ben ik echt wel blij dat ik dat voorgoed achter me kan laten. Zelf ben ik niet zo fan van het hele gedoe er omheen. Zo had ik er moeite mee om te liegen en daarbij werd die ‘zwarte pieten discussie’ me ook wat te beladen. De laatste paar jaar vond ik het al steeds lastiger worden om het vol te houden en als het aan mij had gelegen had ik het vijf jaar geleden al afgeschaft. Maar goed, ik kon het ook niet over mijn hart verkrijgen om een goedgelovig kind dat af te nemen. Tot vorig jaar en dit jaar ben ik blij dat het voorbij is.

Peuterspeelzaal?!

Jonah gaat na de zomervakantie naar een nieuwe school en daar start hij dan in groep 6. Deze school combineert twee groepen waardoor er ook leerlingen van groep 5 in zijn klas zitten. Dit is niet omdat er een gebrek aan leerlingen is, want er bestaan vier groepen 5/6. Ik ben er een voorstander van en ik ben benieuwd wat het in de praktijk inhoudt. Het lijkt dan ook inmiddels een eeuwigheid geleden dat ik Jonah naar de peuterspeelzaal stuurde. Nu is het wel zo dat hij pas ging toen hij al drie jaar oud was. Het was de tijd dat door minister Asscher werd beslist, dat de financiering van het peuterspeelzaalwerk gelijk getrokken moest worden met de kinderopvang om zo toe te werken naar één basisvoorziening. In 2014 en 2015 werd er bekeken hoe dat ingevuld zou moeten worden. Voor ons betekende het dat we heel erg veel geld moesten betalen voor twee dagdelen peuterspeelzaal. We besloten het niet te doen, maar toen het jaar erop we ineens geen 100 euro meer hoefden te betalen (dankzij de gemeente), maar een stuk minder kon hij toch nog een paar maanden naar de peuterspeelzaal. Spijt van die keuze? Nee, ik denk niet dat het had uitgemaakt als hij langer daar had gezeten.

Leven met een vijfjarige is net als een ritje in de achtbaan

Zoals ik al zei hebben we veel te stellen (gehad) met Jonah en was het leven niet altijd gemakkelijk met hem. Hij heeft een duidelijke eigen wil en dat siert hem ook. Als hij iets in zijn hoofd heeft dan kun je er donder op zeggen dat het ook gaat gebeuren. Hij doet eerst en dan pas denk hij erover na en dat is best moeilijk als je grenzen wil stellen. Eind 2016 geloofde ik nog dat het een fase was, maar als dat inderdaad zo is dan is het wel een heel erg lange fase. Ik denk inmiddels dat het gewoon zijn karakter is en ik probeer hem daarin te sturen, maar dat valt niet mee, omdat mijn ego óók gelijk wil hebben.

Ik ben zo teleurgesteld

Toch zorgde het ervoor dat ik enorm teleurgesteld raakt in het moederschap (van hem). Zeker toen hij zei dat ‘hij papa dood zou maken met een mes’ was dat een behoorlijke knal. Ik was het eigenlijk al weer vergeten, maar nu ik de blog over teleurstelling lees komen mijn gedachten daarover toch aan. Ik schreef een tijdje terug dat we onder andere gaan verhuizen vanwege de wijk en ik zie nu dat ik daar ook in 2016 al zo over dacht. Dat vind ik best wel heftig. Natuurlijk weet ik wel dat ik er al een tijdje zo over denk, maar ik wist niet dat het in ieder geval al vier jaar zo is.

Kleine jongetjes worden groot

Toch wil ik niet alleen maar negatieve dingen over hem vermelden, want Jonah is een waanzinnig lief jongetje dat heel gevoelig is en enorm met me meeleeft als ik me niet zo goed voel. Hij voelt al heel snel aan wanneer ik te moe ben om iets te doen en neemt dan al snel dingen van me over. Meestal zeg ik hem dan dat het lief is, maar dat mijn ziekte niet zijn probleem is en dat hij lekker moet gaan spelen.

Het zijn echter wel de momenten dat ik er ook vertrouwen in heb dat er niets mis met hem is, maar dat hij alleen moeite heeft om zijn weg in het leven te vinden.

Net zoals ik dat vroeger had. Zijn zelfstandigheid moest ik al vroeg aanwakkeren, want toen ik Syrah nog naar school moest brengen kon ik niets anders dan Jonah helpen oversteken en hem alleen naar zijn klas laten gaan. Dat deed me pijn, maar iets zei me dat het ook wel goed voor hem zou zijn, wat extra verantwoordelijkheid.

Zelf mijn perfecte kind kunnen kiezen was een leuke gedachte om een blog aan te wijden, maar uiteindelijk denk ik dat het ook mooi is dat hij zich op zijn eigen manier ontwikkelt met zijn eigen unieke karaktereigenschappen. En dat die dan niet altijd matchen met mijn beeld daarover is een les die ik moet leren. En ik leer nog elke dag door hem. Dankzij hem!

 

 

Share

About Leandrah

c.aagenborg@chello.nl'
Mijn naam is Leandrah. Ik ben de trotse moeder van dochter Syrah (2007) en zoon Jonah (2011).

Check Also

Eindelijk zomervakantie [persoonlijk verhaal]

De zomervakantie is weer begonnen. Voor het eerst in al die jaren dat ik moeder …

Share
Share