Thriller [persoonlijke blog]

De laatste weken heeft Jonah erg veel nachtmerries. Dan klimt hij bij ons in bed en lig ik het merendeel van de nacht wakker. Erg vind ik niet, prettig echter ook niet. Ik mag er ook niet over zeuren, want ik ben in zekere zin degene die daarvoor verantwoordelijk is.

Een paar dagen geleden wilden ‘alle’ buurtkinderen graag de videoclip van Thriller zien. Op de een of ander manier vinden zij het leuk om naar zombies te kijken. Ik zou bijna willen zeggen dat ik dat vroeger natuurlijk nooit deed, maar dan zou ik liegen, want ik ben opgegroeid met Michael Jackson en dus ook Thriller.

Maar goed, aangezien Jonah de laatste maanden niet meer bang was voor zombies en zombiespelletjes dacht ik dat het geen probleem zou zijn om die video aan te zetten.

Ik had echt beter moeten weten! Of op zijn minst beter op moeten letten.

De videoclip begint met een inleidend verhaal, dus moest ik ‘spoelen’ om bij het begin van de muziek te komen.

Thrilling
Hoe ik het gedaan heb weet ik niet, maar ik presteerde het om exact dát moment te vinden waarin Michael Jackson ineens een afschuwelijk en waanzinnig eng monster wordt. Zijn gezicht begint te veranderen, zijn ogen worden goudkleurig met daarin maanvormige pupillen en zijn tanden vlijmscherp. Ik geef eerlijk toe dat ook ik ervan schrok, maar dat liet ik natuurlijk niet blijken.

Uiteraard keek Jonah op exact dat moment ook en toen was er een vreselijk hard gekrijs, gepaard gaand met keihard janken en heel erg veel drama.

Angst
Hij schrok zich wild, was in alle staten (en achter in de straat te horen) en het kostte me een uur om hem rustig te krijgen. Spijt vrat me bijna op met huid en haar. Sindsdien is Jonah bij vlagen doodsbang. Hij zegt dat het beeld zich steeds aan hem opdringt, maar toevalligerwijs is dit alleen maar rond slaaptijd.
Enerzijds erger ik me rot aan het gejammer, gepaard gaan met een scheve grijns dat duidt op aanstelleritis, anderzijds voel ik me vreselijk schuldig omdat het ook gepaard gaat met echte tranen. Daardoor weet ik niet zo goed of het gespeeld is of dat het echt is en wat ik vooral niet weet is hoe ik ermee om moet gaan.

Emoties
Omgaan met emoties is namelijk iets waar ik niet zo heel sterk in ben. Bij mezelf niet, maar al helemaal niet bij mijn kinderen. In de afgelopen jaren heb ik geleerd dat er niets mis is met je emoties laten zien en dus mogen mijn kinderen dat ook, maar angst en boosheid zijn dan weer twee soorten waarvan ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan.

Had ik maar nooit dat #%%# filmpje opgezet, denk ik regelmatig, maar dat helpt me niets.

Het feit dat de buurtkinderen hem keer op keer wijzen op dit filmpje helpt niet echt mee en ook zijn zus helpt hem graag weer even aan en paniekaanval. Daar hebben wij wél invloed op, de rest helaas niet.

Ik zit echt met mijn handen in het haar en hoop maar dat het tijdelijk is en hij het heftige deel snel vergeet. Misschien zal ik er ooit nog wel eens wat over te horen krijgen dat ik hem een trauma heb bezorgd, maar weet je… ik ben er vroeger zelf ook overheen gekomen, dus wellicht valt het wel mee.

Komt tijd, komt raad.

 

Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>