TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Op het moment dat mijn blog Als de tijd voorbij is en de dood zich aandient, online kwam had ik net afscheid genomen van mijn tante. Drie weken zaten er tussen de diagnose en haar overlijden. Drie luttele weken die ook nog eens voorbij vlogen. ‘Moet ik straks mijn kinderen meenemen naar de uitvaart?’ dacht ik toen al en die vraag werd alleen maar moeilijker toen ze er eenmaal niet meer was.
Voor Syrah twijfelde ik niet echt. Ze is oud genoeg om mee te gaan, hoewel haar leeftijd in zekere zin nietszeggend is, want ze is in haar hoofd niet het elfjarige meisje dat ze is. Voor wat betreft Jonah twijfelde ik meer voor de familieleden; hij heeft toch een bepaald temperament dat ik op een uitvaart niet echt zag zitten.
Eerste keer
De avond ervoor twijfelde ik nog steeds, maar hij wou mee, hoewel hij terug krabbelde toen ik zei dat hij stil moest zitten en niet mocht praten. Flauw, dat laatste, maar ik was zo bang dat hij zijn gewone gedrag (heel hard praten) niet zou kunnen laten. Echtgenoot wilde er niets van weten, Jonah zou meegaan. Hij vond dat beiden kinderen beter een eerste uitvaart konden meemaken van iemand die iets verder weg stond, dan van iemand heel dichtbij. Daar had hij wel een punt, dus Jonah ging mee.
‘
Familiebezoek’
De dag van de uitvaart lag mijn tante er werkelijk prachtig bij, ze hadden haar heel mooi gemaakt. Er lagen heel veel bloemen om haar heen en ik voelde me enorm emotioneel worden. Het was duidelijk dat ze erg geliefd was en dat raakte me diep. De kinderen gingen nog eenmaal bij haar kijken, namen op hun manier afscheid van haar en ik legde ook nog eenmaal een hand op de hare. Daarna gingen we de familie (nogmaals) condoleren en om niet teveel aanwezig te zijn hebben we een half uur gewandeld op het kerkhof om op ‘familiebezoek’ te gaan. Twee oma’s en twee opa’s liggen er, net als mijn broer. Het ‘bezoek’ leidde de kinderen wat af en ik vond het fijn daar weer even te zijn aangezien ik er zelden kom door de afstand.
De uitvaartdienst
Dertig minuten voor het begin van de dienst zaten we in de zaal, we konden niet langer wachten, want haar man, kinderen en kleinkinderen gingen afscheid nemen en de kist sluiten. Het duurde voor Jonah te lang en heeft meerdere keren gevraagd wanneer het nou ging beginnen. Dat kan ik hem niet kwalijk nemen; hij is immers pas zes jaar oud.
Perfect
De dienst was heel emotioneel en ik kon mijn tranen niet verdringen. De kinderen mochten best zien dat het verlies van mijn tante me verdrietig maakte. Daardoor durfden zij zelf ook hun emoties te laten zien: Syrah heeft een groot gedeelte van de dienst gehuild, Jonah moest huilen toen het liedje van mijn tante en mijn moeder werd gedraaid: Perfect van Ed Sheeran. Hij huilde zachtjes maar hartverscheurend en ik vroeg me af of ik er wel goed aan had gedaan om hem mee te nemen. Gelukkig ging het na het liedje beter en achteraf zei hij dat hij verdrietig werd van het liedje. Wat het precies is geweest weet ik niet, maar verdriet 
is verdriet.
De begrafenis
Na de dienst liepen we naar de begraafplaats. Mijn tante werd vervoerd in een prachtige witte auto die vol lag met bloemen. Erachter liep een grote schare mensen, iets dat me emotioneerde, want niet iedereen krijgt zo’n groots afscheid. Op de begraafplaats werd een praatje gehouden en toen het gros van de mensen afscheid had genomen bleef de naaste familie over. Mijn moeder wilde dat wij bij haar en mijn vader zouden blijven staan en niet veel later lieten mijn oom, neef en nichtje de kist zakken.
Het was een prachtige dag: de zon scheen en de lucht was blauw. De kinderen mochten ieders een witte ballon oplaten. Heel even bleven er een aantal in een boom hangen, alsof mijn tante nog heel even wilde blijven om ons te troosten. Toen vlogen de laatsten weg en waren de kinderen alle vier helemaal blij dat ze alsnog weg vlogen. Hoe anders is een afscheid nemen in de ogen van kinderen.
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
