Meidenvoetbal in 14 verhalen [recensie]

Meidenvoetbal in 14 verhalen is een bundel van voetbalverhalen van voetbalsters van vroeger, van nu en van de toekomst. Veel jonge meiden en vrouwen moeten nog steeds barrières doorbreken om te doen wat zij zo graag doen: voetballen. Toch is meisjes- en vrouwenvoetbal de snelst groeiende sport ter wereld. Ook in Nederland is de groei spectaculair en zie je steeds vaker jongens én meisjes, samen of naast elkaar, een balletje trappen. Maar wie zijn die meiden die op pleintjes, velden en in de stadions voetballen? Dit boek laat zowel de veranderingen in de Nederlandse voetbalcultuur als de kracht van meiden- en vrouwenvoetbal zien. Een inspiratiebron voor jonge meiden die graag een stevig potje trappen!

Dit boek is een boek met voetbalverhalen van (jonge en oudere) meiden die op geheel eigen wijze vertellen hoe zij de voetbalsport beleven en dat in het verleden beleefd hebben. Dit boek is voor meisjes, zoals ik die hun kans gemist hebben en gewoon geïnteresseerd zijn in de verhalen, maar vooral voor meisjes die op dit moment rondrennen op de voetbalvelden in teams die speciaal voor hen zijn gemaakt of tussen de jongens die een plek voor ze vrijmaakten.

Er zijn momenteel ruim 150.000 voetbalsters en afgelopen zomer werd het EK gewonnen door ‘de oranje leeuwinnen’. Een prachtig evenementen. Het werd nog prachtiger afgesloten. Ook ik heb gekeken en begreep weer waarom ik het vroeger zo mooi vond om naar te kijken. Dit jaar is het 10-jarig jubileum van de Eredivisie Vrouwen dat ooit klein begon, maar inmiddels behoorlijk is gegroeid. De verhalen en interviews in dit boek worden afgewisseld met foto’s gemaakt door het hele land, zonder voorkeur voor specifieke plaats. Foto’s van jonge meisjes, tieners, volwassenen, vrij van oordeel.

Daphne Koster (36) trapt af en vertelt over haar profcarrière die na haar bevalling weliswaar eindigde voor wat betreft het Nederlandse elftal, maar ze speelt nog altijd op het hoogste niveau en sterker dan ooit. Ze speelde 139 interlands, waarvan het merendeel met de aanvoerdersband om haar arm.

‘Doorzettingsvermogen, discipline en jezelf pijn durven doen, zodat je na een training al je spieren voelt. Als je dat lukt, dan is het makkelijker om uiteindelijk de top te halen.’

Als jong meisje voetbalt ze vaak op straat. Als ze zes jaar oud is wordt ze lid van SVA in Assendelft, waar ze als enige meisje in een jongensteam terecht komt. Daar blijft ze tot haar negentiende spelen en vertrekt naar Ter Leede, op dat moment het hoogste niveau voor vrouwenvoetbal in Nederland. In de jaren erna speelt ze voor meerdere professionele clubs en het Nederlands elftal, maar dan komt het moment dat haar kinderwens voorrang krijgt. Na de geboorte van Sanne geeft Ajax haar een nieuw contract, maar ze verliest haar plek binnen de nationale selectie.

Merel van Dongen (24) speelt bij Ajax en in het Nederlands elftal. Ze is tevens jeugdtrainer bij SC Buitenveldert, de club waar haar carrière begon. Merel is vijf jaar oud als ze op voetbal mag. Ze traint wanneer het regent, hagelt en sneeuwt en weet van geen ophouden. Het fanatisme werkt aan het begin van de pubertijd echter sterk in haar nadeel en ze krijgt steeds meer motivatieproblemen.

‘Merel, je bent echt een goede voetballer, maar je moet niet zo emotioneel zijn. Je bent of te boos of te blij.’

Op een dag vraagt haar trainer haar waar de Merel is gebleven die hij kent. Het was het moment dat ze tegen zichzelf zei: ‘Je gaat volledig voor het voetbal nu, je stopt met lanterfanten.’ In 2011 maakt ze haar debuut in de Eredivisie voor vrouwen, bij ADO Den Haag. Na één seizoen vertrekt ze naar Amerika. In januari 2015 keert ze terug naar Nederland om te gaan spelen voor Ajax en een langgekoesterde droom komt dan uit.

Verder kun je ook de verhalen van deze meiden lezen:

• Jaap, Lisa (18) en Megan (15) Stam.
• Debby van der Horst-De Beer (39) die na een glansrijke hockey carrière alsnog koos voor voetbal.
• Mary Kok-Willemsen (39) die gender-equality wil voor jongens en meiden en die de FootballEquals Foundation oprichtte, waar spelers, professionals en managers worden geselecteerd op basis van talent niet meer op gender.
• Roxanne ‘Rocky’ Hehakaija (33), de bekendste vrouwelijke straatvoetballer van Nederland.
• Chaima Aafer (22) en Soumia Tahiri (22), twee hartsvriendinnen die het op Joubertplein in Amsterdam-Oost iets gaven wat ze zelf nooit hadden gekregen; voetballes.
• Sherra Henriquez (19) die opgroeide tussen drank, drugs en geweld, maar dankzij de bal van die ellende vandaan bleef. Ze vecht voor een carrière als profvoetballer.
• Vivianne Miedema* (20), profvoetballer bij Bayern München.
• Dries en Dania Boussatta (11), aanvoerder van de jongens JO13-2 van SC Buitenveldert.

‘Als ik zeg dat ik voetbal, dan denken ze dat ik dat voor de grap doe. Ze verwachten niet dat ik een leven als profvoetballer leid.*’

In dit boek ook interviews met drie heldinnen van het Cruyff Court. Cruyff Courts 6 vs 6 is een voetbalkampioenschap voor kinderen dat georganiseerd wordt op Cruyff Courts in het hele land, en zelfs in het buitenland.

Het boek eindigt met het verhaal van de Liverpool woonachtige Mandy van den Berg (26), aanvoerder van het Nederlands elftal. Ze wordt als jong meisje lid van Westlandia, waar ze tot haar vijftiende bij de jongens speelt. Bij ADO Den Haag maakt ze haar debuut in de Eredivisie voor vrouwen, maar na vijf seizoenen lonkt het buitenland en vertrekt ze naar Vittsjö GIK in Zweden. Na twee seizoen vertrekt ze naar het Noorse LSK Lillestrøm. Dat contract wordt opengebroken om de overstap naar Liverpool te kunnen maken.

‘Ik speel bij Liverpool, maar ik had dat nooit kunnen doen zonder hulp van anderen. Je mag nooit vergeten waar je vandaan komt en ik ben dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen.’

Recensie:
Als tiener had ik een vriendinnetje die leefde in een voetbalcultuur. Haar vader deed aan voetbal, haar broertje speelde niet slecht en ook zij deed aan voetbal; meidenvoetbal. Heel af en toe ging ik met haar mee naar een wedstrijd en het was in die periode dat ik het grote Ajax (de club waar ik fan van was) zag voetballen tegen ‘ons’ kleine Excelsior’31. Dat ‘we’ werden ingemaakt mag wel duidelijk zijn, maar dat het met zo’n geweldige einduitslag (14-1) zou zijn had ik niet verwacht. Wist ik veel wat het verschil was tussen een grote landelijke club en een kleine plaatselijke voetbalclub van een (toen nog) gemiddeld kleine stad. Het was hét moment dat ik verliefd werd op voetbal. Toen ik erachter kwam dat ik ook op voetbal zou kunnen ging ik snel naar mijn ouders. Mijn kleine sprankje hoop op een leuke sport vervloog al snel na de mededeling: ‘Voetbal is voor jongens!’ Gedesillusioneerd was ik. Twee jaar terug stond ik met mijn 36 jaar op het punt te gaan voetballen, maar daarvoor moest ik zo ver reizen dat ik het zelf liet gaan. Lichamelijk kan ik dat niet aan, ik heb mijn kans gemist.

Daarom ben ik zo blij dat er voor al die meiden, die op het punt staan te gaan voetballen, nu hun ouders/opvoeders met dit boek om de oren kunnen meppen en kunnen zeggen: ‘Voetbal voor jongens? Voetbal voor jongens??? Serieus? Echt niet!’

Ik heb genoten van dit boek en ik hoop dat al deze jonge meiden in dit boek over een paar jaar samen nieuwe verhalen kunnen vertellen van een geslaagde profcarrière.

Meidenvoetbal in 14 verhalen
Sport, paperback, 103 pagina’s, uitgeverij Klement
Bestel dit boek hier >>>>