Horizontale leercurve [persoonlijke blog]

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik schreef over Syrah. In het afgelopen jaar is er heel veel gebeurd in ons leven en helaas niet allemaal ten goede. Ik heb lastige beslissingen moeten nemen, issues moeten accepteren en veel moeten incasseren. Soms zit ik goed in mijn vel en loopt alles (en vooral ons gezin) op rolletjes, maar soms verlang ik om half acht ‘s morgens al naar twaalf uur later.

Een gezin, waarin één kindje meer zorg nodig heeft (en dan bedoel ik geestelijke verzorging) en ver achter ligt op haar kalenderleeftijd plus een kindje dat niet alleen zijn leeftijd al voorbij lijkt te gaan, maar ook nog eens de (geestelijke) leeftijd van zijn zus voorbij lijkt te denderen, vraagt veel energie van me. De een -die moeite heeft met lezen, absoluut niet kan rekenen en moeite heeft met schrijven- blijft met haar bijna tien jaar steken op groep 3-4 niveau en de ander van amper vijf jaar oud -die een ster in rekenen is- gaat naar een plusklasje en start met taken uit groep 3. Vierenhalf jaar leeftijdsverschil en tegelijkertijd net zo oud.

IQ-test
Een paar jaar geleden schreef ik dat bij Syrah het IQ werd getest en dat daar 78 uit kwam. Wat volgde was een lastige ‘strijd’ om haar op het speciaal basisonderwijs te krijgen. Het was vermoeiend. Enorm vermoeiend! Gelukkig had ze in dat jaar een geweldige juf die haar op het normale basisonderwijs toch enorm kon laten groeien. Overigens heel toevallig dezelfde juf waar Jonah binnenkort in de plusklas komt.

Vorig jaar september leverde ik Syrah met pijn en verdriet af op haar nieuwe school: het speciaal basisonderwijs. Syrah kon maar niet wennen, was gemeen tegen haar klasgenoten, onbeschoft en soms zelfs vals. Haar manier van dealen met de situatie. En eigenlijk kan ik haar daar geen ongelijk in geven, want ze werd weggetrokken uit haar vertrouwde omgeving en moest helemaal opnieuw beginnen. Pijn deed het wel! Want zo kende ik mijn lieve, zorgzame meisje helemaal niet.

Verandering
Natuurlijk, sociaal gezien liep ze wat achter en was ze soms wat onbeholpen. Ze kon gewoon (ik bedoel kan gewoon) de deur dicht knallen als ze niet met vriendinnetjes wilde spelen, maar gemeen? Nee, dat was niet Syrah! Gelukkig trok het met heel veel geduld van haar juffen bij en werd ze weer het meisje dat ik zo goed kende. Moe was ze wel, elke dag weer doodmoe van de zeven kilometer fietsen van en naar school (totaal dus) en al die veranderingen. Afscheid nemen van oude vriendinnetjes (uit het oog bleek uit het hart, maar niet van haar kant) en maar moeilijk contact maken met de nieuwe klasgenoten, die in hun hoofd allemaal zo oud zijn als hun kalenderleeftijd.

Yin-yang
Toen vond ze haar beste vriendinnetje! S: een vrolijk meisje van zeven jaar oud met een hart van goud. Samen volgden ze de aangepaste rekenlessen. Er ontstond een hechte vriendschap en deze duurt nog altijd voort. Een meisje dat net als zij extra zorg behoeft. Ze zijn als yin en yang, soms heel verschillend, maar vullen elkaar toch ook altijd weer aan. Ze passen perfect bij elkaar en ik ben erg blij met S, als ik dat zo mag noemen.

Niet veel later kreeg Syrah verkering met D. Een leuke jongen die blijkbaar geen enkele moeite heeft met haar beperkingen. Ze praat vol liefde over hem, hoewel er niet heel veel meer gebeurt dan handjes vasthouden. Gelukkig maar, want ineens begrijp ik toch heel goed waarom mijn moeder zo huiverig was voor vriendjes. Ze zijn nog maar negen jaar oud, maar de hormonen beginnen al te komen. De meeste toekomstvragen probeer ik te verdringen, maar dat neemt niet weg dat ze wel op-poppen op lastige momenten. Ze maken me verdrietig en houden me ‘s nachts soms wakker.

IQ-test II
Vandaag wordt er op ons verzoek een nieuwe IQ-test gedaan. We willen graag weten hoe het nu zit. In het afgelopen jaar is ze op sommige vlakken een klein beetje vooruit gegaan, maar lang niet zoveel als verwacht, als gehoopt. Wat betreft lezen zit ze op niveau eind groep 3, taal midden groep 4, spelling begin groep 4 en rekenen zelfs lager dan groep 3. Syrah zit inmiddels al wel in groep 6.

Echtgenoot noemt dit een horizontale leercurve, aangezien ze weinig vooruit is gegaan in het afgelopen schooljaar. Dat wil zeggen: op leervlak dan, want sociaal-emotioneel heeft ze grote sprongen gemaakt. Wij hopen natuurlijk op goed nieuws wat betreft de test, maar gezien haar rapport vrezen we dat haar IQ zelfs ‘minder’ is geworden in de afgelopen twee jaar. Gewoon omdat zo’n test voor een negenjarige nou eenmaal anders is dan voor een zevenjarige: ze moet nu nog meer kennis bezitten.

Ik vind het moeilijk om uit te leggen waarom ik dit allemaal wil weten, ik kan de woorden er niet zo goed voor vinden en hou het maar op moederlijk instinct. Voor nu ben ik vooral benieuwd naar wat er uitkomt en hoe we verder kunnen kijken naar de toekomst en het hopelijk eindelijk écht accepteren. Of hebben we het al lang geleden geaccepteerd, maar blijft het pijn doen dat we de toekomst zo anders hadden voorgesteld en willen zien voor haar?!

‘Als zij maar gelukkig is!’

gooien mensen me voor de voeten. Ik wil weten óf ze gelukkig is, maar zij kan het me niet vertellen. Soms bloedt mijn hart heel heftig en dan vraag ik me keer op keer af: ‘Zit het allemaal maar in mijn hoofd? Maak ik me druk om niets?’ Ik weet heus wel dat de wereld niet maakbaar is, dat ik mijn dochter niet anders kan maken (en wil maken) en dat ik het moet accepteren. Maar dat wil nog niet zeggen dat het gemakkelijk is.

Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>