TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Heel stoer ben ik begonnen aan Instagram. Járen nadat iedereen er al begonnen is overigens. Jaren van vele volgers. Volgers die ik dus nog niet heb. Want dat is dus de kracht van Instagram: je moet wel volgers hebben want waarom zet je anders je foto’s er op? Nu ben ik met Instagram begonnen om mijn reis te laten zien aan mensen die dezelfde interesse hebben. Ik scherm het af van Facebook want dat is voor mijn gezin en Instagram voor mij persoonlijk.
Juist. Volgers. Hoe? Ik dacht slim te zijn om iemand te volgen, én een berichtje te sturen, die ook een lange reis in fitness land erop heeft zitten en enorm veel volgers heeft. Zij heeft ook een eigen blog en ik dacht misschien kan zij mij helpen. Als ik 150 volgers zou hebben zou zij mij helpen. 150 volgers. Dus. Hoe? De jeugd volgt en hebben enorm veel volgers. Ik voel mij een sukkel op Insta gebied.
Mijn man oppert om mensen te gaan volgen die heel veel volgers hebben. HOERA! Dat werkt, mijn aantal volgers schieten omhoog. Maar deze opwinding was van korte duur want met hetzelfde tempo dat er nieuwe volgers bij kwamen verdwijnen ze ook als sneeuw voor de zon. Hè? Wat doe ik toch verkeerd?
Oké oké, ik heb het stilletjes aan opgegeven. Er zijn zoveel leuke mensen die gevolgd worden dat ze blijkbaar niet op mij zitten te wachten? Ben ik nou echt zo saai en een klein beetje hopeloos? Ik blijf trouw wat foto’s posten waarvan ik denk dat echt niemand ze leuk zal vinden. Maar dan opeens….er komen volgers bij. Wat leuk! Het gaat heel gestaag maar het aantal neemt toe en niet meer af. Wat blijkbaar voor mij als suf en simpel gezien word is voor anderen een reden om mijn foto’s te liken.
Bijna zit ik aan het magische aantal 150 volgers. Bijna word ik geholpen. Maar wacht, wat was haar Instagram account ook alweer??
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
