TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Indrukwekkend is deze 3D-Disney-film, geproduceerd in de PIXAR-studio’s, door de overweldigende animatie scenes. Mooi, natuurgetrouw, maar ook zeer heftig als het gaat om het neerzetten van zeer realistisch ogend natuurgeweld. Daarom dus zeker geen film voor zwakke kinderzieltjes (classificatie: voor 6 jaar en ouder) en dan heb ik het niet over het tranentrekkende verhaal maar vooral over de geanimeerde overweldigende natuurrampen animaties.
Ik ben op een middag met mijn zoons van 9 en 11 naar de 3D uitvoering van ‘The Good Dinosaur’ geweest. Ze vonden het geweldig (“superleuk, zielig en spannend!”). Dus ook wel eng zo nu en dan, en ze bekenden dat ze zeker op twee momenten bijna moesten gaan huilen.
Het is een Disney film uit de beste tradities van Walt Disney: prachtig geanimeerd, een triest verhaal met uiterst grappige scenes. Het gaat over een vader die overlijdt, een jonge jongen (de kleine dinosaurus Arjo) die verdwaalt, en bij het proberen terugvinden van zijn moeder, vriendschap sluit met verweesde ‘Mormol’ en deze vriend “Spot” ook van de dood redt, goede daden verricht, maar vooral door alle ontberingen ‘man’ wordt (zijn angsten overwint) voordat hij (eind-goed-al-goed) weer door moeders in de armen wordt gesloten. Zie hier in een notendop het altijd weer succesvolle Disney-recept en in dit geval werkelijk perfect uitgevoerd door de animatie studio PIXAR.
Mijn eigen mening
Het verhaal is niet indrukwekkend of complex. Het sleept wat traag en is uiterst voorspelbaar. De karakters zijn bijzonder maar het is geen film waar je wat leert over dinosaurussen. Het is gewoon een aaibare figuurtje. Ook de andere hoofdpersoon, het mormol-tje “Spot” is grappig en lijkt op een kleuter-mensje, maar gedraagt zich alsof het een hondje is. Even verwarrend maar ook wel leuk.
Verder the-good-en-bad guys. De slechteriken zijn in dit geval agressief vliegende en vleesetende dinosaurussen (Arjo eet vruchten en mais!). In het verhaal komt een scene voor met een zeer bijzondere en fantastisch geanimeerde “Forrest Woodbush”, een mysterieuze Styracosaurus (een “Pet Collector”), die verder geen enkele functie heeft in het verhaal, maar daar waarschijnlijk alleen maar een plek heeft gekregen omdat het zo’n leuke animatie is.
De film begint met een weing overtuigende scene met een ring van meteorieten in het zonnestelsel waarvan één op redelijk onnatuurlijke wijze zich op de Aarde stort en deze 65 miljoen jaar geleden maar net mist. De slechtste scene uit de film en wederom zonder enige functie in het verhaal. Maar goed, ik zit er als kritische volwassene en de doelgroep is uiteraard kinderen, vandaar hier de mening van de experts:
De mening van mijn zoon van 9
Ik vond het een hele mooie film, ik moest echt bijna huilen op het einde toen Spot afscheid moest nemen. Maar het was ook erg spannend. Ik denk dat het maar goed is dat mijn tweelingzusje niet mee is gegaan want zij zou het echt te spannend hebben gevonden.
De mening van mijn zoon van 11
Ik houd niet zo van naar de film gaan en ik wilde eigenlijk niet mee, maar mijn zusje durfde niet en papa wilde graag met mij en mijn broertje. Toen ik er was, was ik wel blij dat ik gegaan ben. Arlo is echt heel leuk en het was een spannend verhaal. Ik was wel blij dat papa er bij was! En ik moest bijna huilen toen de papa dood ging en ook op het laatst en dat heb ik tot nu toe alleen nog maar bij E.T. gehad, dus dat zegt wel wat over deze film. Ik zou hem best nog een keer willen zien.
En dus hebben we het bij deze film vooral over de zeer realistische en oogstrelende animaties van de weidse natuur van de Canyons en Wyoming (want die natuur is de basis voor de animaties van de The Good Dinosaur). Er zijn werkelijk adembenemende scenes met grote velden waarop duizenden Bizon’s grazen, prachtige bergen, diepe ravijnen, en mooi kabbelend, soms wilde watervallen en vernietigende watervloed door de canyons.
Het animeren van stromend water moet voor animatie-studio’s een nachtmerrie zijn, maar is in deze movie uitermate realistisch weergegeven. Er zijn natuurscènes bij waarbij je niet meer ziet dat het een animatie is, zo werkelijk, scherp en in detail zijn de beelden van de natuur. Een onvergetelijke ervaring.
Tenslotte vond ik persoonlijk de muziek geweldig (met Keltische elementen) en zeer passend bij de sfeer van de film. De muziek is gecomponeerd door Mychael Danna en zijn broer Jeff Danna die voor het eerst voor een PIXAR film werkten. Ik ga zeker nog naar de soundtrack van de film apart luisteren en horen of de muziek ook zonder ondersteunende indrukwekkende beelden interessant is. Alex Reif zegt in zijn review over de film:
“The main theme is melodic, sweet and would ordinarily be orchestrated with typical western sounds. But to set it apart, the instruments used at times bring a celtic influence, other times it gets a bit jazzy with lots of horns. Many other unique instruments are used, such as woodwinds and tribal horns, but it generally strays from ever sounding Jurassic.”
Meer over de muziek kan je lezen op de Pixar-website. Laten we maar wachten maar op de CD met de soundtrack.
Kortom voor de komende kerstvakantie een “verplichte” gang naar de bioscoop en ook als Trotse Vader of Trotse Moeder zal je genieten. Voor jonge kinderen is hij wat (te?) heftig, maar mijn twee jongens zijn erg enthousiast en willen hem graag nog een keer zien.
