Gelukkig (is het een) nieuw jaar [persoonlijke blog]

Wanneer zijn wij dat gezin geworden waarvan de buren zich misschien wel afvragen of ze het AMK moeten gaan bellen?! Niet dat ik mijn kinderen mishandel – over het algemeen zijn wij zeer verdraagzame, geduldige en zeer lieve ouders , maar soms vraag me ik wel eens af of mijn geschreeuw tegen hen niet onder die noemer valt. Waar was dat moment, in ons gezin, waardoor we geen controle meer hadden over onze stemmen? Waar was dat moment dat we niet meer het perfecte plaatje waren en waarom wordt bij ons in huis – gevoelsmatig – alles opgelost door onze stem te verheffen?

Excuses of reden?
Het mag geen excuus zijn dat ik al sinds de zesde week van zwangerschap te maken heb met depressies, angsten en paniekaanvallen. Het mag geen excuus zijn dat mijn kinderen zelf ook spreken op volume discotheek. Het mag geen excuus zijn dat ik zorgen heb om mijn oudste. Het mag geen excuus zijn dat ons verdriet level zeer hoog ligt. En het mag geen excuus zijn dat we al een week lang elke ochtend om vijf uur gewekt worden door onze engeltjes. Maar goed, toch zijn alle excuses samen wel redenen om (met enige regelmaat) tegen ze uit te vallen.

Baas boven baas
Voorheen dacht ik echt de enige moeder te zijn die dit met enige regelmaat doet (of moet doen, het is maar hoe je het bekijkt), maar inmiddels weet ik wel beter. Toch weet ik ook dat het niet dé manier is om problemen op te lossen en om aandacht te krijgen van mijn gezinsleden. Waar mijn schatjes voorheen nog wel angstig naar me keken als ik wat harder ging praten, lijkt het nu haast alsof ze me uitlachen wanneer ik mijn stem verhef. Alsof ze denken: “ja hoor, heb je die zielige moeder van ons weer die denkt dat ze hard kan praten, wij kunnen dat véél beter!” Juist omdat hun stemverheffingen me mateloos irriteren móét ik dus iets anders zien te verzinnen. Maar wat? In het revalidatiecentrum kreeg ik als tip om – in plaats van te schreeuwen – moest gaan fluisteren, maar om heel eerlijk te zijn werkt dat niet echt wanneer ze zelf aan het einde van de straat te horen zijn en de wereldkampioen gillen zelfs jaloers op zou kunnen zijn.

Mindfulness
Daarom bedacht ik me dat het wel wat zou zijn om een cursus mindfulness te gaan doen. Per slot van rekening gaat alles er een stuk gemoedelijker aan toe wanneer je in het NU aanwezig bent en niet afgeleid wordt door allerlei andere gedachtekronkels. Althans, die illusie had ik. Een aantal weken terug kreeg ik met de regelmaat van de klok steeds weer een (mindful) uitdaging via de mail. Als eerste de opdracht om elke dag op te schrijven waar ik dankbaar voor ben. Dat was makkelijk, want daar ben ik al maanden lang mee bezig. Niet echt een uitdaging dus. Toch? Verhip zeg, iets dat ik al maandenlang trouw doe is ineens niet zo leuk meer als het “moet”. Maar het is geen moeten toch? Zo vreemd hoe zoiets dan ineens om kan draaien. De tweede opdracht: opletten op je ademhaling, deed ik ook al lange tijd, maar ook dat ging op de een of andere manier niet. Opdracht drie was op papier ook niet zo moeilijk en alles dat erna kwam óók niet, maar op dat moment ging er iets mis. In de planning, in mijn hoofd, in het dagelijkse leven.

Veel verdriet
Niet alleen verloor ik een maand voordat ik deze cursus begon (eind oktober) mijn oma en had ik tijd nodig om dit te verwerken, maar twee maanden later verloor ik ook nog eens mijn opa. Zowel mijn moeder als mijn vader verloren in de laatste twee maanden van het jaar beiden hun laatste ouder. Nou, dat hakt er wel in. Dat wil heel slecht naast het verdriet om je kind en een zelfmoord van een bekende er ook nog eens bij zorgt ervoor dat het heel moeilijk is om mindfull te zijn. Om die reden heb ik de cursus gewoon even in mijn mailbox geparkeerd. Dat komt binnenkort wel. Het verdriet heeft me in zekere zin ook goed gedaan, eindelijk na bijna vier jaar heb ik weer echt gehuild (daarover misschien later meer), maar ik had ze natuurlijk liever nog hier gehad. Dit alles heeft voor de buitenstaander wellicht niets met elkaar te maken, maar in mijn hoofd wel en daardoor is het heel moeilijk om een gezellige sfeer in huis te creëren.

Het leven gaat ook door
Voor mijn kinderen gaat het leven gewoon door en blijven zij het liefst de hele dag door schreeuwen. Aan het IQ van mijn dochter is ook niets gewijzigd en de problemen op haar school gaan ook gewoon door (daarover later zeker meer). Mijn zoon heeft het na drieënhalf jaar wel gezien in huis en loopt steeds meer te stuiteren en verder moet er voor die twee koters van alles geregeld worden. Tijd voor verdriet is er eigenlijk niet, maar tijd om in het NU te zijn is er ook niet echt. Het enige dat ik op dit moment kan proberen is zo min mogelijk mijn stem te verheffen en maar hopen dat mijn buren nog heel even wachten met bellen.

Klik hier voor andere persoonlijke blogs van Leandrah >>>>