De lieve vrede

Op een dag komt Vieze Arie op bezoek bij Lotte. Hij gaat zitten, blijft de hele dag en ook na het eten vertrekt hij niet. De dagen daarna evenmin. Eigenlijk is Lotte zich er niet eens van bewust dat ze hem kende, maar Vieze Arie neemt alles wat hij krijgen kan, en Lotte kan geen nee zeggen. Zo dringt hij steeds dieper haar leven binnen. Lotte begint zich te realiseren dat haar hele leven een opeenvolging is van dingen die haar leven binnendringen zonder dat ze er iets tegen lijkt te kunnen doen.

“Vroeger” zat ik op kamers en had ik een huisgenote die totaal niet aanvoelde wanneer ze te lang bleef, of wanneer ik eigenlijk helemaal liever geen gesprekje wilde. Daarnaast ruimde ze niet op, kon het eten in haar deel van de koelkast bijna zelfstandig lopen en was ze altijd erg luidruchtig aanwezig wanneer ze in het huis was. En ik was niet bepaald assertief. Het dapperste wat ik destijds deed om aan te geven dat ik geen behoefte had aan haar bezoek was haar niet binnen vragen (uiteraard kwam ze toch binnen), geen drinken aan te bieden (ze pakte zelf wel even wat) en geen licht aan te doen toen het langzaam donker werd. Uiteindelijk was het donker, en zat ze er nog.

De beste strategie was om goed te luisteren of ze boven was (ze woonde op zolder) en zelf heel stil te doen, zodat ze niet merkte dat ik thuis was. Wanneer ik er nu op terugkijk, kan ik me nauwelijks voorstellen dat ik destijds niet beter voor mezelf kon zorgen, maar op de een of andere manier, sloop deze vervelende omgang met deze huisgenote er in. En dat lag niet aan haar, zij had absoluut alleen maar goede bedoelingen en oprecht niet door wanneer ze te veel was, omdat ik dat niet duidelijk genoeg aan gaf. Sommige mensen hebben daar mee voor nodig dan anderen, die wel signalen oppikken.

De hoofdpersoon in het boek “De lieve vrede” (Lotte) heeft ook iemand in haar leven die er “gewoon” ingerold was en stukje bij beetje, bijna ongemerkt, steeds meer ruimte inneemt. Door de dagboek-achtige brieven van de moeder van Lotte, krijg je ook wel inzicht in hoe het komt dat Lotte niet voor zichzelf op komt. Behalve genetisch bepaalde factoren, helpt de geschetste relatie met de moeder (en de vrijwel afwezige vader) ook niet mee om stevig in je schoenen te leren staan, keuzes te mogen maken en een eigen mening te mogen hebben.

De grensoverschrijdende persoon heet Arie, “vieze Arie” en daarnaast zijn er nog een aantal personen die op een agressieve manier zorgen dat ze voor elkaar krijgen wat ze willen. En Lotte overkomt het, zo lijkt het. Toen ik de omschrijving las op het boek zoals ik die bovenaan deze recensie heb gezet, leek het me een onwaarschijnlijk boek. Maar al snel herkende ik het psychologische spel waar je in kunt belanden wanneer je nog niet stevig genoeg in je schoenen staat om “nee” te kunnen zeggen, en -belangrijker nog- te kunnen voelen.

Ik vond “De lieve vrede” zeer de moeite waard om te lezen. Voor mij niet pijnlijk, de herkenbaarheid, omdat ik gelukkig in de tussentijd wel stappen heb gemaakt om beter en duidelijker voor mezelf op te komen, maar toch goed om weer eens te lezen hoe snel het er in sluipt om mensen meer ruimte te laten innemen dan je zelf zou willen. Kennen we dat tenslotte niet allemaal?

Het boek is goed opgebouwd, blijft realistisch en is bij vlagen ook komisch. Absoluut de moeite waard om te lezen!

De lieve vrede – Geertje Kindermans
Roman, paperback, 176 pagina’s, uitgeverij Nieuw Amsterdam
Bestel dit boek hier >>>>