Zwem(f)les

Elke keer wanneer ik met Syrah (6 jaar) naar zwemles ga, vraag ik me steevast af of ik er wel goed aan doe om haar er op te laten. Ze zit al meer dan een jaar in het eerste badje. Dat betekent dat ze al een jaar lang watervrij moet worden. Mijn dochter durft namelijk niet onder water.

Gelukkig hebben we haar inmiddels zo ver dat ze heel snel haar neus en ogen onder water wil doen, maar heel veel verder komt ze niet. Wanneer ze door een hoepel moet zwemmen, zorgt ze ervoor dat haar lerares de hoepel omhoog doet. Als ze al niet de boel loopt te flessen door naar het toilet te sprinten. Dat kan ze rustig tot drie keer toe doen en de lerares zegt er niets van. Sterker nog: soms heeft de lerares het niet eens door. Laat ik er alvast bij vertellen dat ze met twee andere kinderen in dat betreffende badje zit. Ik bedoel maar! Gelukkig durft ze inmiddels wel in het water te springen, want ook dat was een reden voor de gang naar het toilet.

Op haar rug of op haar buik drijven? Nou, als het dan echt moet… Maar wel de juf krampachtig vasthouden. O wee, als ze haar ook maar iets loslaat. Als het even kan gaat ze het liefst ook dan weer naar het toilet. Ze is bang, dat is duidelijk. Waarom durft ze met bandjes om wel met opa in het diepe bad te springen, maar durft ze niet te vertrouwen op de zwemjuf? Daar zit haar probleem namelijk: vertrouwen hebben in andere (vreemde) mensen. Ze is bang dat ze haar laten vallen of verdrinken of zoiets. Natuurlijk begrijp ik het wel: ze is uit mij voortgekomen. Ook ik had en heb daar nog wel eens last van. Toch vind het wel heel erg vervelend om te zien en niet alleen voor mezelf. Wat ik vooral vervelend vind, is dat haar leraressen hun schouders ophalen en het wel prima vinden. “Syrah is te speels!” is hun antwoord. “Ja, en als ze op mij lijkt is ze dat over dertig jaar nog, hetzij met beleid”, denk ik er dan achteraan.

Vorige week dacht ik nog: gelukkig zijn ze niet meer bezig met de waterspelletjes waarbij ze liedjes zingen, krokodil en olifant spelen en op het water slaan. Want dat vind ik nog erger. Gisteren echter bleek dat ze van nul af aan gaat beginnen omdat er nieuwe kinderen zijn. Althans, die kinderen doen die spelletjes. Maar Syrah hoeft dat niet, die kan dat allang. Dus slaan ze haar over. Maar ze mag ook niet haar drijfoefeningen doen, dus ze valt tussen de wal en het … precies! Vorige week vroeg ik me af hoe lang ik dat ga aanzien, nu weet ik het antwoord: gisteren is ze ingeschreven bij een andere zwemclub. Ik ga niet nutteloos achterover hangen. Na veertig zwemlessen mag je meer verwachten, speels of niet!