De “repeat” modus

Ik weet eigenlijk niet eens wanneer ik er mee begonnen ben. Sinds ik moeder ben ik me er van bewust  en doe ik het al: herhalen. Ik betrap mezelf regelmatig op mijn eigen ergernis.  In herhaling vallen.

Toen mijn dochter (inmiddels 21 maanden) amper het levenslicht had gezien, betrapte ik mezelf er op dat ik bepaalde woorden of zinnen herhaalde bij haar. Niet  in de regelmatige zin van nu, maar het “goodiekoedie” idee deed ik toch wel eens twee maal  achter elkaar. Waarom… wat is het nut dat ik het herhaal voor haar?

Deze “repeat” modus werd erger toen mijn dochter haar eerste woordjes kon gaan brabbelen. Als ik zei: “kijk een poes”  en ze brabbelde iets onverstaanbaars terug. Ik zei dan wederom: “inderdaad een poes”. De herhaling was als beloning. Goed gezegd!

Inmiddels herhaal ik eigenlijk van alles, zowel mijzelf als mijn kind. Als ze tegen mij zegt dat ze poep heeft gedaan, luid en duidelijk, herhaal ik vraag toch nog eens. “Heb jij poep gedaan?” Waarom in vredesnaam herhaal ik haar zinnen? Wat is het nut, ze is toch duidelijk? Soms herhaal ik in de goed-gedaan-versie:  “Kijk daar heb je ienieminie.”  Als mijn dochter dat het meest moeilijke woord probeert te herhalen “Mimimimi” beloon ik haar voor de moeite. Goed zo, dat is “ieniminie”. Soms herhaal ik in de verbeter zin: “Kijk Jasmijn een paard”. Mijn dochter beantwoort met “Paad” en ik herhaal weer “Nee een paarrrrrd”. Dan hebben we nog de versie ik-heb-je-niet-gehoord-herhaling: “Jasmijn pak maar vast je schoenen.”. Geen reactie… “Ja smijn, mama zegt, pak maar vast je schoenen”. Tot slot hebben we de meest voorkomende herhaling die dagelijks valt. “Néé dat mag niet, Jasmijn mama zegt toch dat mag niet”. Deze herhaling begrijpt ze vreselijk goed, maar ze doet er weinig mee. En deze knopt blijft een beetje hangen want het “nee dat mag niet  en dat weet je best” herhaal ik meerdere keren op een dag, soms in hele korte tijd!