Nachtelijke uurtjes

Moeder en dochter zijn beiden ziek. Niks ernstigs gelukkig, maar wel een heftige verkoudheid en vervelend genoeg. We hebben koorts, lopende neuzen, moeten niezen en hoesten en zijn hangerig. Dochter heeft ook nauwelijks eetlust en melk kan ik al helemaal vergeten. Logisch, want melk werkt slijmvormend natuurlijk. Nu is het op zich niet zo erg zo lang ze goed drinkt, en gelukkig doet ze dat wel.

Maar dit alles zorgt er dus wel voor dat we het beiden flink benauwd hebben zodra we gaan liggen. Elke keer als ik bijna in slaap ben begint dochter te huilen en moet ik dus het bed weer uit. Met alle liefde, maar niet erg best voor je nachtrust en aangezien ik zelf ook niet topfit ben heb ik toch mijn slaap nodig.

Manlief sturen is geen optie, die moet de volgende dag om vijf uur opstaan om weer fijn naar z’n werk te gaan, dus nee, laat hem maar lekker slapen.

Uiteindelijk besloot ik het kleine meisje bij me te nemen en samen op de bank te gaan liggen. Doordat we daar niet helemaal plat liggen heeft ze nog even rustig kunnen slapen en ook ik heb even mijn ogen kunnen sluiten. Het is stiekem ook wel heel erg knus om zo met je wondertje op de bank te liggen, zeker omdat ze normaal helemaal niet zo’n knuffelkont is. Eigenlijk is het dus gewoon genieten.

Maar na een poosje merk je dat een bank toch niet heel comfortabel ligt en wilde ik dus toch weer naar bed. Dus heb ik haar weer in haar bedje gelegd en toen wilde ze toch slapen. Een uurtje… Dus na dat uurtje weer hetzelfde ritueel herhaalt en zijn we weer op de bank gaan liggen. Daar hebben we toch weer even geslapen, tot ik vlak voor vijf uur wakker werd en besloot samen met onze dochter naar het grote bed te gaan. De wekker zou toch zo gaan.

Manlief werd heel vrolijk wakker, want hij werd gelijk getrakteerd op een dikke knuffel van zijn prinses. Hij was dus blij haar naast ons in bed te vinden en ging daarna met frisse tegenzin naar z’n werk.

Na twee nachten weinig slaap heb ik niet erg veel energie, dus ik eis maar zo min mogelijk van mezelf en van m’n kleine meid. Ik heb ons “ziek gemeld” en we kijken pedagogisch onverantwoord naar de televisie. Tussendoor slapen we en eten we, en nu maar hopen dat we snel weer opknappen en we weer normale nachten zullen hebben.