Het is op…

Voordat Fien werd geboren was ik er heilig van overtuigd… borstvoeding. Natuurlijk ging ik haar borstvoeding geven. Maar zo makkelijk liep het helaas niet. Fien kwam heel erg ziek ter wereld, desondanks – of misschien wel juist extra gemotiveerd –  ging ik aan de slag met het kolfapparaat en na een paar dagen tepelhoedjes. Fien en ik bleken wat borstvoeding betreft geen goede synergie te  hebben. Na een paar weken onrust en borstontstekingen hing ik de kolf in de wilgen.

Een aantal maanden later diende zwangerschap nummer 2 zich aan. Natuurlijk ging ik weer proberen om borstvoeding te geven! Maar naarmate mijn uitgerekende datum dichterbij kwam, hoe meer mijn gevoel ging tegenstribbelen. De onrust rond het voeden van Fien had er blijkbaar goed ingehakt. De laatste weken voor de bevalling van Saar waren mijn verstand (borstvoeding is het beste) en mijn gevoel (ja, maar ik wil het niet) continue met elkaar in gevecht. En toen was het moment daar: Saar lag al 5 minuten heerlijk warm op mijn borst en DE vraag werd door de verloskamer geslingerd. Of ik  zo wilde proberen om aan te leggen? Terwijl de tranen zich al opstelden, begon ik twijfelend te stamelen en stotteren. De vragensteller wierp één blik op mijn nog knal rode hoofd en zei resoluut: “ ik ga straks even een flesje maken”. Het was alsof er een tientonner van mijn schouders werd gelift. En de kraamweken werden een grote ontspannen roze wolk.

En toen was daar zwangerschap nummer 3. Tsja, zo overtuigd was ik niet meer van mijn borstvoedingscapaciteiten. Maar de keuze om Saar de fles te geven bleef toch een beetje aan me knagen. Bovendien zou dit mijn laatste kindje zijn en dus ook de laatste kans om goed borstvoeding te geven. Toevallig kreeg ik een boek over borstvoeding in mijn handen en na het lezen hiervan viel de keuze: ik ging het in ieder geval proberen. Maarrrr wel onder het motto: iedere dag is er een en dat is dan al mooi meegenomen. En ik wilde geen gedoe met kolf en tepelhoedjes.
Wat ik niet verwachtte, gebeurde toch: binnen een dag na haar geboorte dronk Roos keurig uit de borst en ondanks wat tepelkloofjes haalde we samen het einde van de kraamweek! Wat een overwinning. Vol goede moed begon ik aan de tweede week. Ook deze week slaagde we –ondanks een beetje spruw – met vlag en wimpel. En er geschiede een wonder… er werd een kolf aangeschaft  en een voorzichtig begin gemaakt met een voorraadje moedermelk.
Opeens was Roos alweer 4 ½ week oud en diende de eerste regeldag zich aan. Die kon ik wel hebben. Maar die ene dag werd een hele week van om de 11/2 – 2 uur voeden en wanneer mogelijk extra kolfen. Ik was moe, maar nog belangrijker; in huis heerste inmiddels een grote “roos-moet-alweer-drinken”-onrust. Misschien moesten we dan toch maar eens een flesje proberen.

Na bijna 6 weken volledige borstvoeding is die eerste fles een feit en met volle buik slaapt onze Roos als een Roosje. Drie dagen later is het op, geen stuwingen, geen lekkages, niks, noppes, nada. Ik heb mijn best gedaan en zowaar genoten van mijn voedingsmomenten met mijn derde babymeisje, maar nu is het klaar. Ik vind het heel erg jammer, maar op is op… Net als dat heerlijke glas koele witte wijn in het vroege voorjaarszonnetje.