“Afwaffe”

Ik weet niet meer wanneer deze routine er precies is ingeslopen, maar sinds ik denk een paar maanden time ik het avondeten zó, dat als Cruz aan zijn toetje bezig is, ik aan de afwas begin. Ik schuif zijn eetstoel dan richting aanrecht, voor de gezelligheid, en ga zo snel mogelijk aan de slag en ‘the race is on!’ Ik moet er voor zorgen dat ik eerder klaar ben dan hij, anders gaat hij zijn belegen handjes langs de randen van de stoel afsmeren, of zelf zijn rugkussen verwijderen en zich uit de stoel wurmen. Meestal win ik, door het rekken van het toetje met veel geklets, en het zingen van zelfverzonnen liedjes die hem bekoren. Wat doen de eendjes (mama),  Kwakkwakkwak (Cruz). Wat doen de hondjes? Wafwafwaf. En zo nog een dier of tien.

Nu moet ik zeggen dat hij er verdraaid snel mee geworden is en binnen no time klaar is. Daar had ik wat op gevonden: een vingerbadje na het eten. In plaats van een paar toetenboeners en alsnog kleverige handjes, plus de afwas moeten onderbreken en niet klaar zijn voordat hij uit de stoel wil. Ideaal! Zodra ik zie dat hij écht klaar is met zijn toetje – het is een beetje gemeen van me, maar met de laatste restjes van een schaaltje pap heeft hij nog wat moeite met uitlepelen, dus dat rekt weer wat tijd – krijgt hij uit de afwas een badje. Er zit altijd wel wat bij de afwas om water in te doen. Een schaaltje, pannetje of bakje. Ik schep een dot afwaswater erin. Kant en klaar, lekker warm met bubbels en voilá: het kindje heel blij. Hij wast zijn eigen handjes en geniet van het warme badje.

Al verder afwassend, houd ik hem goed in de gaten en als hij zo’n beetje klaar is – als we pech hebben is dat het moment dat hij het bakje water over zijn benen gekiept heeft en hij verbaasd reageert: Cruz broek nat! – dan moet ik als een razende eerst zijn mond en het blad schoonmaken met een doekje. Want zodra ik het bakje weghaal en hem de baddoek aanreik, duikt hij onmiddellijk en wonderbaarlijk met zijn gezicht erin en gaat dan de stoel ermee aanvegen, in plaats van (alleen) zijn handjes te drogen.  Al doende wordt deze moeder wijzer!

Vandaag was ik supertrots op mezelf en mijn creatieve wending aan het ‘after-dinner ‘afwaf’-ritueel  van onze dag. Ik zou tijd tekort gaan komen: de afwas was groot en het toetje van Cruz erg klein. Het is walnotenijs en dat is eigenlijk te ongezond voor woorden. We hadden het eigenlijke toetje, biologische vla met aardbeien, ’s middags al opgegeten. Het ijs in zijn bakje was daarom erg weinig, maar gelukkig wel héél koud. Rechtstreeks uit de vriezer, dus hij schrok van het eerste hapje en begon er naarstig naar te blazen. Ik hield mijn lach in (“nee, daar wordt het niet warmer van lieffie!”) en wijdde me aan de afwas. Toen het ijs op was, maakte ik zoals altijd een vingerbadje voor hem.  ‘Zachtjes wassen’ zei ik, in een poging het ritueel te rekken. Het woord langzaam kent hij nog niet. Het kwam in me op dat ik vandaag zijn vingers benoemd had, in een poging het nagelknippen wat te vergemakkelijken. Iets dat sinds hij baby was al een spartelende strijd oplevert. Ik zei  ‘was ze maar één voor één: eerst je duim, dan je wijsvinger, dan je … et cetera. Tergend langzaam benoemde ik zijn 10 vingers. Ik zag niet wat hij precies deed, want ondertussen waste ik driftig verder. Het was bemoedigend stil en ik hoorde geen heftige plons wat altijd een goed teken is. Hij vond het wel leuk, deze nieuwe wending.

Hij leert graag, dat is mooi meegenomen. Op de fiets leer ik hem wat rechts en links is door van achter zijn fietszitje aan te kondigen ‘kusje rechts’ waarop hij een kusje op zijn wang krijgt als hij die de goeie kant opdraait. Ik maak het wel erg moeilijk, moet ik toegeven. Door bijvoorbeeld 3x rechts te zeggen, terwijl hij rechts en dan automatisch links draait. Maar een beetje de hersentjes stimuleren kan geen kwaad. En soms krijgt hij er eentje in het midden, bovenop zijn hoofd.

Toen de ‘afwaf’ en zijn speciale vingerbadje klaar waren en hij omgekleed, met schone tandjes voorgelezen in zijn bedje lag, zat ik precies op tijd op de bank om Dr. Phil te kijken.  Was dat niet de reden achter de start van het afwassen tijdens het toetje geweest? Dat ik geen Dr. Phil zou missen als ik de afwas later nog moest doen? Door de babyfoon hoorde ik ineens “Mam-ma”.  Ik zeg hem al een tijdje dat als hij wakker is, hij mamma moet roepen en ik hem dan kom halen. Want soms ligt hij lang wakker en voor zich uit te staren in bed.  Dat vind ik zo zielig. En nu ineens – op een heel verkeerd moment, namelijk bij het slapen gaan i.p.v. het wakker worden. Dat dan weer wel – zegt hij dat woord. Dat mooiste woord van de wereld. Dat geluid waar ik zo lang naar uitgekeken heb, totdat hij het echt zou gebruiken. WOW! De Engelsen hebben daar een mooie uitdrukking voor die meteen in mijn hoofd schoot: pulling my heart strings. Vrij vertaald ‘hij trekt aan de snaren van mijn hart’.  Ik voelde ze hoor! Het mooiste geluid van de wereld.” Jij ook welterusten schat!”