Koning Salomo’s wijsheid

Als kind hoorde ik een Bijbelverhaal dat zoveel indruk op mij maakte dat het nog steeds mijn meest favoriete verhaal uit de Bijbel is. Het is het verhaal over Koning Salomo die een moeilijke keuze moest maken met betrekking op het leven van een baby.

Het verhaal is als volgt: twee vrouwen komen bij Koning Salomo. Zij hebben ongeveer gelijktijdig een zoon gekregen. Een van de twee baby’s was overleden (’s nacht nadat één van de vrouwen erop was gaan liggen) en beide vrouwen wilden het levende kind hebben. Koning Salomo had geen idee welke van de vrouwen nu de waarheid sprak dus stelde hij voor om het levende kind in tweeën te hakken en de helften eerlijk te verdelen. De ene vrouw ging hiermee akkoord, maar de andere vrouw zei hem dat ze het kind liever levend aan de andere vrouw gaf dan dat hij dood zou gaan. Salomo concludeerde dat zij de echte moeder moest zijn en gaf haar het kind.

Dit verhaal komt bij mij boven terwijl ik gezellig met manlief en zoonlief in bed lig. Onze zondag staat op het punt te gaan beginnen. Dochterlief is uit logeren dus het is vrij uniek dat we niet ‘gestoord’ worden door uitdrukkelijk kleutergeklets. Wij zijn geen mensen om onze kinderen slapend bij ons in bed te hebben, niet omdat ik tegen ben, maar sinds ik gelezen heb dat de kans op overlijden aanwezig is, en met het verhaal van koning Salomo in mijn achterhoofd, durf ik dat niet aan.

Ze zeggen dat je als moeder écht niet ’s nachts op je kind zult gaan liggen, dat je moedergevoel sterk genoeg is om dat te voorkomen, maar sinds de geboorte van mijn tweede weet ik dat je lichaam, maar vooral geest, tot zeer vreemde dingen in staat is onder invloed van hormonen dat ik niet helemaal zeker meer ben van die theorie. Ik vertrouw niet meer zomaar op het moederinstinct.

Juist daarom geniet ik misschien wel extra veel op momenten als deze.  Ik voel een handje langs mijn rug glijden en dan een heel klein lichaampje tegen mij aandrukken. We liggen lepeltje, lepeltje, mijn zoon en ik. Dat zijn de momenten dat ik compleet vertederd kan raken door mijn kind(eren). Ik draai me om en pak zijn kleine handje. Ik leg het in de mijne en wrijf met mijn vinger over de bovenkant. Wat een heerlijk dik knuistje heeft hij toch. Wat lekker dat babyvet! Over vijftien jaar wil hij zeker niet meer met mij in één bed liggen (dat zou ook zeker niet zo horen), misschien zelfs niet zijn hand in de mijne leggen om gestreeld te laten worden, maar ik hoop natuurlijk als moeder dat hij me later wel die prachtige, gemeende glimlach schenkt wanneer ik hem zeg dat ik van hem hou. Net als nu!