TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Ik word gek van het gespreksonderwerp “je partner en jij – na de bevalling”. Niet dat ik het andere misgun dat zij wel een gezonde relatie hebben met een partner die niet de benen neemt bij elke vorm van verantwoordelijkheid. Ik snap dat het voor vrouwen in een relatie moeilijk is om de switch te maken van mama naar lover. Maar vandaag kreeg ik de zoveelste e-mail nieuwsbrief waar nog eens aangehaald werd wat de beste tips zijn om te connecten met je partner nadat je bevallen bent. Zuchtend klik ik maar weer op delete. Tijdens mijn zwangerschapscursus viel me dat ook al op: er was een partneravond en de dames vertelden trots over hun oh-zo-in-de-wolken partners die opeens aan het koken waren geslagen en naar de stofzuiger grepen. Nogmaals, ik misgun het niemand. Maar af en toe doet het flink zeer en luister ik er liever niet naar.
Een tijdje geleden sliep mijn zoontje van 6 maanden bij zijn opa en oma en kon ik even de hort op. Het was nogal onverwachts en daarom had ik geen grote plannen gemaakt. Gewoon een leuk avondje in de kroeg. Een tijdlang heb ik zitten praten met een leuke jongen; hij had mooie groene ogen en was lekker slim. Ik voelde al aankomen dat er punt zou komen dat hij zou proberen me te zoenen. Ik kreeg het er benauwd van, wenste hem een fijne avond en ben nog nooit zo snel naar huis gefietst.
Niemand had me ooit verteld dat daten na je zwangerschap een hele opgave is. Er was geen rubriek in mijn post-pregnancy boek waar in staat hoe je je weer vrouw kan voelen als je een single moeder bent. Nergens een woord over het ellendige gevoel dat je krijgt als je de benen neemt als iemand je aandacht geeft, je vervolgens thuis komt en je afvraagt waarom het zo moeilijk was. Even googelen brengt me ook niet heel veel verder, want als je intypt “daten na je zwangerschap”, krijg je natuurlijk een lange lijst met datingssites voor alleenstaande ouders. Leuk idee hoor, maar daar zit ik niet echt op te wachten. Waar is het boek dat mij verteld hoe ik het wel moet doen?!
Gelukkig is er iets wat al dat negatieve gebazel goed maakt. Mijn zoon heeft nu ondertussen door dat hij kusjes kan geven. Met zijn mond open en scheel kijkend van de inspanning buigt hij zich voorover en likt over mijn wang. Kwijl overal. Ik een natte wang, hij apetrots. Ik doe mijn laptop uit en geef hem nog een kus. Hij wriemelt, grijpt naar mijn neus en giechelt. Mijn leven is, zo zonder grote en met een kleine vent, eigenlijk best geweldig!
