Angst en twijfels

De eerste week van mijn zwangerschapsverlof zit erop. Vanwege het eindigen van mijn uitzendovereenkomst zat ik al een maand thuis en dat vond ik best prettig. Die extra weken heb ik nodig gehad om thuis orde op zaken te stellen. Het afgelopen weekend hebben mijn zoon en ik samen de woonkamer zodanig heringericht dat de box een mooi plekje heeft gekregen tussen het zitgedeelte en de piano in. Alle kamers in huis zijn aan een uitgebreide schoonmaakbeurt onderworpen en alle zaken die vóór de bevalling geregeld moeten zijn, zijn klaar. Nu kan ik nog even echt genieten van de vrije tijd die ik heb voordat de baby komt. Toch voelde ik me de afgelopen week allesbehalve ontspannen.

Nachtrust
Het bed staat sinds twee dagen op klossen, dat is even wennen. Voor iemand die al hoogtevrees krijgt op het keukentrapje is slapen op 75 cm hoogte best eng. Omdat mijn benen niet zo lang zijn, heb ik het trapje nodig om in en uit bed te klimmen. De matrasbeschermer, die de matras droog moet houden in het geval ’s nachts de vliezen breken, kraakt bij iedere beweging. Mijn benen voelen rusteloos en als ik ze te ver uitrek, schiet de kramp in mijn kuiten. En dan moet ik zo’n 3 keer per nacht het bed uit om te plassen. Al met al niet echt bevorderlijk voor mijn nachtrust.

Autismespecifieke begeleiding
De training in groepsverband voor ouders met een autistisch kind is deze week afgerond. Ik heb de bijeenkomsten als zeer waardevol ervaren, maar ben blij dat ik er de komende weken niet meer op uit hoef ’s avonds. Reizen buiten mijn eigen woonplaats wordt nu wel erg vermoeiend. De individuele ouderbegeleiding wordt uitgesteld tot na de bevalling en voor de begeleiding van mijn zoon mag zijn biologische vader tot aan de zomervakantie de verantwoordelijkheid dragen. Voor het overige papierwerk (aanvraag LGF/PGB) kan ik hulp aanvragen via Bureau Jeugdzorg. Wat overblijft is een aantal afrondende gesprekken op zowel de huidige school van mijn zoon als de alternatieve school die we op het oog hebben omtrent zijn plaatsing en de vorm van begeleiding in het volgende schooljaar.

Hormonen?
Nu ik bewust dingen aan het afronden ben om mijn aandacht volledig te kunnen richten op de geboorte van onze dochter, komt het opeens heel erg op me af. Tot een week geleden verheugde ik me enorm op haar komst en kon ik niet wachten tot het moment dat ik haar dicht tegen me aan kan houden. En nu zit ik opeens vol twijfels en angsten, niet eens met betrekking tot de bevalling maar vooral de verantwoordelijkheid voor een nieuw leven. Een verantwoordelijkheid die ik in principe prima aankan, ook als het moeilijk wordt. Ik heb het immers met mijn zoon ook niet makkelijk, maar al met al doe ik het volgens mij helemaal niet verkeerd als moeder. Ik begrijp dan ook niet waar al die tegenstrijdige gevoelens nu vandaan komen en wat ik ermee aan moet. Wellicht een kwestie van hormonen?

Lees ook:
De laatste dingen regelen
Samen bevallen
Wat nou als…