De bevalling

Het is alweer 20 maanden geleden, maar het staat me nog helder op mijn netvlies. De dag waarop ik beviel van mijn dochter. Graag deel ik mijn bevallingsverhaal met jullie.

De bevalling
’s Ochtends om half 5 werd ik wakker, ik dacht dat ik last van darmkrampen had. Ik had nog niet door dat het misschien wel weeën konden zijn en uiteindelijk vond manlief dat ik de verloskundige maar eens moest bellen. Toen ze kwam heeft ze even inwendig onderzoek gedaan en had ik al 2-3 centimeter ontsluiting. Omdat we om kwart voor 12 toch in het ziekenhuis moesten zijn voor controle spraken we af dat we na afloop van die afspraak even zouden bellen om te kijken wat ze daar zeiden. In het ziekenhuis kwamen de weeën om de 10 minuten en hebben ze een CTG en een echo gemaakt. Alles zag er goed uit en omdat we nog niet hadden gegeten zeiden ze dat ze ons naar huis lieten gaan en dat ze ons ergens in de avond of de volgende dag wel terug zouden zien.

Thuis aangekomen kwamen de weeën om de 7 minuten en heb ik twee happen yoghurt gegeten. De weeën waren bijna niet meer op te vangen en toen manlief even later terugkwam van het balkon (want die had ik weggestuurd) had ik de weeën om de 4 minuten. Ik vroeg mijn man om de verloskundige te bellen en toen zei hij dat dat nog niet kon omdat de weeën nog niet om de 3 minuten kwamen. Na de tweede keer dringend verzoek heeft hij toch maar gebeld en ze zou komen. Ik heb me in mezelf gekeerd en kon de weeën weer beter aan. Kon alleen geen antwoord meer geven op mijn omgeving, want ik was gewoon op dat moment met mezelf bezig.

Toen de verloskundige kwam heeft ze mijn ontsluiting weer gecheckt en dat was toen 6 centimeter. Toen zijn we dus naar het ziekenhuis gegaan en om kwart voor 4 kwamen we daar aan. Ondertussen had ik al persdrang gekregen in de auto en moest ik nog een trap op. Bovenaan de trap dacht ik even dat de baby daar zou komen, maar we redden het tot aan de rolstoel en toen konden we door naar de vijfde verdieping. Gelukkig was de verloskamer net klaar en had ik inmiddels 9 centimeter ontsluiting. (Het is slechts een kwartier rijden naar het ziekenhuis, dus maximaal een half uur later) M’n vliezen waren nog niet gebroken, dus dat deed de verloskundige en nog geen uurtje later, om 2 minuten voor 5, lag onze mooie dochter op mijn buik!!!

De verloskundige en de verpleegkundige zaten elkaar steeds met verbazing aan te kijken hoe rustig ik bleef en hoeveel kracht die kleine meid en ik hadden. Want ook de hartslag van de kleine bleef stabiel en dat hadden ze nog nooit gezien.
Ze had een APGAR-score na 1 minuut van 9 en na 5 minuten van 10. Helemaal goed dus!!!