MRI-scan

Dit is het vervolg op mijn eerste blog over het revalidatietraject van onze dochter Syrah.

Nadat we met de vuist op tafel sloegen – letterlijk – kregen wij een verwijzing naar de kinderarts. Helaas ging er het een en ander fout met de aanvraag en duurde het nog maanden voor we eindelijk terecht konden (ook hier geldt weer dat we overal zelf achteraan moesten gaan) in het ziekenhuis. Een gemiste kans, maar we waren allang blij dat we eindelijk doorverwezen werden.

Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat de kinderarts het verhaal toch ook wel zorgwekkend vond en zij deelde onze mening om goed uit te zoeken of Syrah inderdaad hersenletsel heeft opgelopen door haar val. Ze sprak met ons af dat we eerst een hersenscan zouden laten maken van Syrah’s hoofd en dat ze ondertussen contact op zou nemen met een revalidatiekliniek in onze stad. Eindelijk gingen we weer wat stappen vooruit na jarenlang tegen een muur op te zijn gelopen.

Een belangrijke dag

Een MRI-scan laten maken bleek nog niet mee te vallen. Het heeft onze bloeddruk behoorlijk laten stijgen, maar erger nog leek het nog al traumatiserend voor Syrah. ’s Morgens vroeg al werden we verwacht op de kinderafdeling. Al snel bleek dat de verpleegkundige die ons begeleide een slechte dag had. Ze vroeg Syrah naar haar leeftijd, lengte en gewicht en ze vroeg waarom Syrah voor een MRI scan kwam. Door het hele gebeuren was ik ook wat van slag en door het ongemakkelijk gevoel dat de chagrijnige/bozige verpleegkundige me gaf kon ik niet zo goed uitleggen waarom. De val was immers niet de dag ervoor gebeurd, maar er was al bijna tweeenhalf jaar overheen gegaan.

Voordat we naar het ziekenhuis gingen hebben we Syrah vertelt dat ze mocht kiezen tussen gewoon in de MRI gaan of met een slaapmiddel. Aangezien zij het doodeng vond en wij wisten dat stil liggen een enorm probleem voor haar was besloten we dat ze een drankje zou krijgen. De verpleegkundige vond dat ze oud genoeg was om stil te liggen en dat het drankje niet zomaar gebruikt moest worden. Zij was namelijk van mening dat het drankje ook zou kunnen tegenwerken en dat ze er onrustig van zou worden. Niet veel later kwam de pedagoog (L) van het ziekenhuis bij Syrah langs om haar uit te leggen wat een MRI is, waar het voor is en wat er precies gebeurt tijdens een onderzoek. Ook liet ze zien hoe een infuus geprikt wordt. Syrah mocht dat op een beer uitproberen (zonder naald uiteraard). Ze mocht kiezen of ze tijdens het prikken zou kijken of dat zij samen L naar Wally zou gaan zoeken.

In slaap vallen valt niet mee, zelfs niet met grof geschut

Toen de Venflon er eenmaal in zat kreeg ze meteen het eerste slaapmiddel toegediend. En langzaam maar zeker voelde ik haar steeds slapper worden in mijn armen. Mijn hart brak een heel klein beetje en ik begon me af te vragen wat we haar aandeden. Was dit het allemaal wel waard? Het antwoord wist ik wel, we waren er niet voor niets. Niet veel later kreeg ze, onder luid gemopper van de verpleegkundige, haar tweede slaapmiddel – een vloeistof dat in haar anus werd gespoten. Syrah moest van de verpleegkundige op een deken liggen, maar ze zei niet waarom dus toen Syrah aangaf dat ze van door de deken niet kon slapen hebben we hem weggehaald. We dachten dat het geen kwaad kon, maar toen ze eindelijk in slaap viel kwam de verpleegkundige kijken en kregen we de wind van voren. Erop liggen was blijkbaar noodzakelijk en de verpleegkundige liep geirriteerd weg, herhalend dat het niet haar idee was van het slaapmiddel en dat we wel zouden zien hoe we het op zouden lossen. Niet veel later ging haar saturatiemeter af en mijn man probeerde hem weer om te doen. Syrah werd daar van wakker en dat was weer genoeg reden voor de verpleegkundige, die toevallig om de hoek keek, om weer boos te worden.

MRI-scan

Op weg naar de MRI scan leek de verpleegkundige iets milder te worden (waarschijnlijk omdat mijn man haar met het bed hielp) totdat we onderweg een echolaborant troffen die haar patiënt net iets te hard riep. Ze was bang dat Syrah wakker zou worden en wederom kregen we Syrah geen medicatie hadden moeten geven. Bij de MRI scan aangekomen bleek al snel dast Syrah écht niet stil zou blijven liggen. Ze was inmiddels wakker geworden en behoorlijk panisch en al snel werd besloten dat één van ons mee moest in de scanner. Aangezien ik zwanger dacht te zijn, maar dit niet zeker wist (wat overigens gesnuif opleverde van de verpleegkundige, want hoe kun je dat nu niet zeker weten… nou geloof me in mijn geval kan dat) besloot mijn man mee te gaan. Ook hij moest heel erg stil blijven liggen en uiteindelijk is alles helemaal goed gegaan.

Tot aan de top

Intussen kwam de verpleegkundige even bij mij kijken. Ik was namelijk aan het schrijven en zei was blijkbaar nieuwsgierig. Ze vroeg me wat ik op schreef en ik zei dat ik alles van de dag opschreef voor haar dagboek, dat ik dagboeken voor mijn kinderen bij hou. Misschien kun je het al raden, ook dit leverde het genodige gesnuif op. Inmiddels was mijn geduld met haar behoorlijk aan het opraken en zat ik aan de top van wat ik kon hebben. Geloof me, ik had zin om gigantisch tegen haar uit te vallen. Wat dacht ze wel niet met al haar meningen, alsof het allemaal al niet erg genoeg was, alsof ik me al niet schuldig genoeg voelde dat Syrah dit allemaal moest ondergaan. Had ik haar maar nooit mee naar boven genomen die dag. Maar ik had ook niet kunnen voorzien dat we jaren later hierdoor in het ziekenhuis zouden zitten. En dat hoefde zij mij niet ook nog eens duidelijk te maken met haar oordelen. Ik begon behoorlijk kwaad te worden.

Bijkomen

Nadat de verpleegkundige nogmaals (nee, ik verzin dat echt niet) liet merken dat ze het er niet mee eens was geweest met het slaapmiddel zei ze zuchtend dat het wel uren kon duren voor Syrah weer helemaal de oude was. In werkelijkheid was ze binnen een uur nadat ze richting MRI ging weer helemaal kwiek en huppelde ze bijna naar buiten. En de verpleegkundige? Daar kon met het naar buiten lopen eindelijk een lachje vanaf. Maar niet nadat ze me een represaille had gegeven omdat Syrah bijna omviel, toen ze zo eigenwijs was dat ze alleen wilde lopen. En of het nou wel of niet goed was om die medicatie te geven zullen we nooit weten. Volgens de verpleegkundige werd ze onrustig van het middel, volgens ons was ze panische geweest als ze het niet had gekregen. Wat vertelde ik eerder ook al weer over intuïtie? Precies!

Bron foto: Philips

Klik hier voor andere persoonlijke blogs van Leandrah >>>>