Het zal je moeder maar wezen heeft op de cover de volgende omschrijving: “Een tragikomisch en ontroerend verhaal over een dementerende moeder en een gezin dat uit elkaar valt”. Een dementerende moeder (“ons moeder”, heerlijk dat Brabants vind ik als Brabantse) vanuit een gesloten afdeling in huis halen, tegen de wens van siblings… dat klinkt inderdaad als een familiedrama. Hoe dat dan toch komisch kan worden? Dat is te danken aan de manier waarop Karin Bruers dit verhaal, haar eigen verhaal, vertelt.
Vanwege “Corona” was er geen gewone boekpresentatie, maar wanneer alle komende boekpresentaties zo ‘leutig’ zijn als onderstaande, dan mag het van mij ook zo!
Algemene informatie
De onderlinge verhoudingen binnen Karins familie komen op scherp te staan wanneer moeder naar een verzorgingshuis moet. Ze is vierentachtig en dementerend. Een deel van haar kinderen overdrijft echter haar ziektebeeld waardoor ze plots op een gesloten afdeling tussen luiers dragende en zwaar verwarde ouderen terechtkomt. Als Karin haar daar helemaal in paniek aantreft, besluit ze moeder, samen met een van haar zussen, te ontvoeren en in haar eigen huis onder te brengen.
De rest van de familie is woest. Het is het begin van een ruzie met het lot van moeder als inzet. Maar plots je moeder vierentwintig uur per dag om je heen hebben, blijkt echter ook niet gemakkelijk. Zeker niet als ze denkt dat haar dochter Karin een tante is, en haar zoon een zus.
Het zal je moeder maar wezen is een tragikomische, maar ook ontroerende roman over een gezin dat uit elkaar valt, over de verwoestende kracht van dementie en over de wijze waarop we omgaan met ouderen.
Het zal je moeder maar wezen – Karin Bruers
Paperback, 207 pagina’s, uitgeverij Lebowski