TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
“She spoke for the onces that couldn’t ” Luca Dotti over zijn moeder, Audrey Hepburn
De onthulling afgelopen zaterdag was lokaal goed aangekondigd dus het was een behoorlijke drukte, zowel bij de onthulling als bij het interview in de Grote Kerk van Velp. Het beeld was mooi ingepakt in een roze doek, passend bij een balletmeisje. Er werd gememoreerd aan de totstandkoming van het beeld, de Velpenaren hadden geld ingezameld voor dit prachtige beeld toen ze hoorden van het (toen nog uit te komen boek) Dutch Girl/ Het Nederlandse meisje van historicus en schrijver Robert Matzen.
Wat ontroerend was waren de verhalen van een nichtje maar zeker ook van een vriendin die uit de doeken deed dat Audrey, destijds 16, zeer actief was in het verzet en dat daar waarschijnlijk ook de basis is gelegd voor haar latere humanitaire werk voor Unicef. En dat gekozen is voor een ballet-beeld omdat Audrey op jonge leeftijd al aan ballet deed en tijdens de oorlog de mensen vermaakte met haar balletkunsten. De anekdotes waren ontroerend en grappig en je zag haar voor je ogen tot leven komen.
Matzen vertelde over zijn vele interviews met Velpenaren met verhalen over hun oorlogservaringen die tot nu toe eigenlijk onbekend waren gebleven. En ook hoe hij, per toeval eigenlijk, op het bijzondere verhaal van Audrey’s verblijf in Velp kwam. De onthulling van het beeld werd gedaan door haar zoon, Luca Dotti. Later tijdens het interview zou hij vertellen dat hij door zijn achternaam eigenlijk een heel normaal leven heeft op kunnen bouwen en er niet een associatie met zijn moeder gelegd werd. En dat Audrey vooral moeder was, en dat het hele filmsterrengebeuren eigenlijk thuis niet besproken werd.
Ik vond vooral de onthulling indrukwekkend door de verhalen van haar vriendinnetje van destijds, inmiddels een dame op leeftijd uiteraard. Het interview vond ik minder sterk, met name door de wat oppervlakkige manier van interviewen van Hanneke Groenteman, maar dat is persoonlijk. Wat prachtig was om te zien dat Audrey weer even door de mensen uit Velp in de armen gesloten werd als ‘hun Audrey’.
