Vanavond is het zover, de eindmusical van mijn dochter. Het is echt niet zo dat het als de dag van gisteren voelt dat ik zelf mijn eindmusical deed, maar het is toch echt nog niet zo lang geleden dat mijn mooie meisje, 2 minuten voor haar broer, geboren werd…
Mijn prachtige kind, mijn prinsesje. Heel lang een ‘roze meisje’ wat erg graag dicht bij me in de buurt bleef.
Nu een prachtige jongedame, met ‘hidden unicorn-haar‘ en haar eigen kledingstijl (zonder roze…). Mijn dochter, die de stap naar de middelbare school gaat maken en al jaren precies weet wat ze wil (Efteling-medewerker worden). Mijn dochter, die zo zelfstandig is. Zelfstandig haar kamer in een puinhoop kan veranderen in één uurtje maar ook zelfstandig weer kan opruimen. Die zelf kan koken en kan bakken als de beste. Die me zo vaak verrast met lieve attenties. Die zo enthousiast kan zijn en uitbundig, en soms ook zo klein en kwetsbaar is. Die zo creatief is en zo lief. Die zo boos kan kijken en zo intens vrolijk kan zijn. Mijn prachtige grote dochter, die vanavond zelfverzekerd op het podium zal staan terwijl haar Trotse Moeder voor de zekerheid een extra pakje zakdoeken mee gaat nemen….
Lieve, allerliefste dochter. Ik ben zo enorm trots op je, op jouw keuzes en op je mooie ontwikkeling. Dank je wel dat ik jouw moeder mag zijn. Ik houd van je, oneindig veel!