In hoeverre ben ik alleen verantwoordelijk? [persoonlijke blog]

Laatst was ik in een beroemde Britse winkel waar je allerlei juwelen, make-up en frutsels kunt kopen. Helemaal geënt op de jeugd en ook overduidelijk speciaal voor hen ingericht. Althans dat denk ik want alles voor kinderen staat op ooghoogte en ligt voor het grijpen. Dat laatste zorgde ervoor dat ik helemaal klaar ben met dit soort winkels. Dit keer echt!

Het volgende gebeurde er: ik was op zoek naar een nieuwe hoes voor mijn iPad en ik wist toevallig dat ik daar een leuke kon kopen. Syrah had er laatst een kinderfeestje en toen zag ik ze hangen dus ging ik er speciaal voor terug naar de desbetreffende winkel. Toen ik de prijs echter zag schrok ik, want dertig euro voor een origineel en twintig voor een algemeen hoesje vind ik best veel geld om ‘even’ uit te geven.

Schade betalen
Ineens hoor ik achter me het onheilspellende geluid dat soms volgt na een lange stilte. Als kinderen stil zijn dan kun je je maar beter bergen, want daar kom meestal wel ellende van. Dat er een stilte was geweest realiseerde ik me pas ná het oorprikkelende gekletter van plastic dat breekt op een stenen vloer. ‘O nee hè, daar gaan we weer!’, was het eerste dat ik dacht. Gevolgd door: ‘Dit gaat geld kosten.’ Met zo’n zangerig deuntje in mijn hoofd. Twee minuten later loop ik oververhit en twintig euro armer (maar een waardeloos make-up doosje rijker) de deur uit van deze winkel. Achter mijn jas een schuilende Johah die voor het eerste in zijn leven echt onder de indruk is van mijn beslotenheid te betalen voor de aangebrachte schade. Schade betalen is overigens niet de eerste keer, zo heb ik bijvoorbeeld een grote voorraad tic-tac snoepjes in mijn kast staan omdat het zo verleidelijk is om die te openen terwijl mama bij de drogist aan het afrekenen is. Maar goed, dit keer vond ik dat hij zelf mocht opdraaien voor de kosten en dat liet ik hem ook meteen weten. Ja, misschien is dat wel gemeen, maar

soms ben je gewoon even klaar met de breekkunsten van je kind

en moet je paal en perk stellen. Hoe dan ook, Jonah was enorm geschrokken. Tegelijkertijd was er op zijn gezicht net zoveel onweer af te lezen als op de mijne. Ik was laaiend op hem en hij op mij. Het was erg gezellig!

Onderweg naar huis moet hij zich gerealiseerd hebben wat hij gedaan heeft, want thuis kreeg ik braaf twintig euro van hem zonder erom te vragen. Heeft hij zijn lesje geleerd? Geen idee, ik hoop het, maar ik in ieder geval wel. Met kinderen in mijn kielzog zullen ze mij daar nooit meer zien. Zonder waarschijnlijk ook niet.

Verantwoordelijkheid
Meteen na het vallen was er en kritische noot van een winkelmedewerkster en het was duidelijk te merken dat ze not amused was. Ik. Ook. Niet. Zonder discussie heb ik het eerste stomme ding gecheckt , geen idee meer wat dat was, maar het was nog heel en dus heb ik hem netjes terug gezet in het schap. Het tweede was helemaal kapot dus heb ik die afgerekend. Maar…

Is de winkel hier zelf ook niet een beetje verantwoordelijk voor? Zij proppen alles zó waanzinnig vol dat het ook vragen is om moeilijkheden.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb ‘mijn’ verantwoordelijkheid genomen en afgerekend zonder morren, maar had de verkoopster niet op z’n minst kunnen zeggen: ‘Ach mevrouw, dat soort dingen gebeuren nou eenmaal, daar zijn we voor verzekerd.’ Dan had ik kunnen zeggen: ‘Heel aardig van u, maar deze kleine meneer heeft een lesje te leren.’ Nu lachte de kassière wat schaapachtig, maar gaf me gelukkig wel een plastic tasje voor de losse onderdelen. Toch een beetje hartelijkheid! *sarcasme druipt eraf*

De spaarpot van Jonah is na die actie zo goed als leeggehaald, maar een tijdje later zat er toch spontaan weer een briefje van twintig in. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat hij bijna niets meer had en zijn zus wel dus ik heb hem er weer in gedaan. Jonah is te klein op het zich te realiseren dat een briefje van twintig niet zomaar in je spaarpot terugkomt en ik laat het maar zo. Het ging mij om de les die hij te leren had, maar ik ben er vrij zeker van dat dit niet het geval is. Vijfjarigen hebben net iets teveel waarschuwingen nodig. Helaas!

Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>