TrotseMoeders: magazine voor moeders door moeders Een site door moeders, voor (bijna) moeders. Wij delen onze ervaringen!
Het lijkt wel alsof ik in een sneltrein heb plaatsgenomen, zonder tussenstops. Met 19 weken kregen we te horen dat we helaas het tweeling-transfusie syndroom hadden. Doordat de placenta door de jongens wordt gedeeld, geeft de ene een bloedtransfusie aan de andere. Daardoor krijgt de ‘donor’ geen bloed, de ‘acceptor’ krijgt veel te veel en gaat ook heel veel vruchtwater aanmaken.
Mijn buik groeide in 3 weken tijd naar een buik voor meer dan 40 weken zwangerschap. Ik kon niet meer op of neer en ik was continue benauwd. Met 22 weken precies bleek dat de grote baby ofwel de ‘acceptor’ hartschade ontwikkelde door de hoge druk van al het vocht dat hij kreeg.
En toen werd besloten om via mijn buik, baarmoeder en vliezen heen de placenta te proberen te scheiden. Daarbij is er een permanent gat in de vliezen, en de baby’s kunnen het door allerlei complicaties alsnog niet overleven.
Kort gezegd, de ingreep is geslaagd. Er werd maar liefst 2.1 liter vruchtwater teveel weggetapt, beide baby’s hebben het overleefd en laten nu met 25 weken groei zien. De hartschade is nog niet helemaal hersteld, maar dat zal hopelijk nog gebeuren. Nu hopen dat de jongens in de baarmoeder willen blijven. Het grootste risico is eigenlijk dat de vliezen definitief breken door het kleine gat dat is gemaakt bij de operatie.
Het is eigenlijk heel surreëel. Ik heb mijn beide jongens gezien, vanuit de baarmoeder. Ze vonden dat lichtje van de camera blijkbaar heel erg mooi, want ze zwommen er steeds naartoe. De grote, met het vele vruchtwater, stak zelfs z’n handje steeds onder het lampje (en dan moest de gynaecoloog even stoppen, anders laseren ze straks nog m’n baby’s hand weg). Hij draaide ook nog z’n billen naar de camera ‘kijk mam, ik heb er schijt aan!’’
Maar eigenlijk is mijn wereld een beetje gestopt met draaien. Ik zit opgesloten op de bank thuis, want veel meer dan dat kan (en mag) ik niet meer. Wat een verschil met mijn vorige zwangerschap, toen heb ik tot 36 weken vrolijk gewerkt, en tot de dag van de bevalling gesport. De risico’s zijn zo groot, dat ik er ook niet echt van kan genieten.
Hoewel, gisteravond hadden de jongens een ‘privé-feestje’ in mijn buik. Ik denk dat het thema ‘vette trampoline was’. Er stak een kontje uit aan de linkerkant, en een hoofdje aan de rechterkant. En maar draaien. Mijn buik leek wel een kameel. De gynaecoloog vraagt steeds of ik ze allebei goed voel, en of ik ze kan onderscheiden. Nou reken maar, ze laten goed van zich horen. Hopen, dat ze nog minimaal 3 weken willen blijven zitten!
Voor andere, persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>
