Peuterspeelzaal?! [persoonlijke blog]

De zomervakantie is begonnen, zowel voor Syrah en Jonah. Dit jaar zelfs écht voor Jonah, want meneertje zit sinds een paar weken zit op school. Voordat hij naar school ging heeft hij nog drie (korte) maanden kunnen genieten van de peuterspeelzaal.

Hoge kosten peuterspeelzaal
Lange tijd was het de vraag of Jonah ooit nog naar de Peuterspeelzaal zou gaan. In 2013 werd er namelijk besloten, door minister Asscher, dat de financiering van het peuterspeelzaalwerk gelijk getrokken moest worden met de kinderopvang om zo toe te werken naar één basisvoorziening. In 2014 en 2015 werd er bekeken hoe dat ingevuld zou moeten worden.

Wij begrepen al snel dat de peuterspeelzaal voor ons geen optie zou zijn. Voor de gezinnen waar allebei de ouders een betaalde baan hadden was er niets aan de hand, die zouden de kosten kunnen aftrekken van de belasting, net als de kinderopvangkosten. Voor de gezinnen waarin één ouder niet werkte (zoals ons gezin) was er een probleem, wij moesten namelijk wel de hoge bedragen betalen, maar zouden van de belasting niets terug kunnen vragen.

Toen Syrah naar de peuterspeelzaal ging betaalden we drieënvijftig euro per maand, daarvoor mocht ze vier (!) dagdelen per week naar de peuterspeelzaal, oftewel vierenveertig uur per maand. Jonah daarentegen mocht maar twee dagdelen, oftewel vierentwintig uur per maand. Echter, we moesten daarvoor wel bijna honderd euro per maand betalen! Uiteraard had dit te maken met het inkomen van mijn echtgenoot, ik geef toe dat het behoorlijk riant is, maar het feit dat je veel inkomen hebt wil natuurlijk niet zeggen dat je ook grote bedragen kunt missen! Door fouten in het verleden hebben wij veel hoge kosten voor ons huis en dan is een bedrag van bijna honderd euro best hoog.

Principekwestie
Daarnaast was het ook een principekwestie. In onze stad is er namelijk een kaart waarmee je kortingen kunt krijgen. Een van de voorwaarden is dat het inkomen lager is dan 120% van de bijstandsnorm en een van die kortingen is de korting voor de peuterspeelzaal. De ouders van kinderen met zo’n kaart mogen voor vijf euro per maand naar de peuterspeelzaal. Veel van die kinderen komen uit gezinnen waar het opleidingsniveau laag ligt en daardoor mogen de kinderen vier(!) dagdelen naar de peuterspeelzaal, dus vierenveertig uur per maand.

Ik begrijp dus best dat die mensen weinig te besteden hebben, maar ik vind de verhoudingen wel extreem. Bijna twee keer zoveel uren voor twintig keer minder euro’s. Kijk, er zijn talloze gezinnen waar het écht armoede is, maar er zijn meer dan genoeg gezinnen die allerlei toeslagen krijgen waardoor ze net zoveel, zo niet meer dan ons te besteden hebben, die gezinnen waar er een grote luxe led televisie staat en een Playstation 4 en waar voor hun deur een mooie auto staat. Maar zoals ik al zei, er zijn ook echt gezinnen die onmogelijk veel geld kunnen betalen voor de peuterspeelzaal en heus, als ik het écht had kunnen missen had ik er misschien anders over gedacht, maar in die fase was het voor ons ondenkbaar dat Jonah ooit een peuterspeelzaal van binnen zou zien.

Nieuwe (tijdelijke) regeling
Maar goed, sinds 1 januari 2015 was er in onze stad een nieuwe (tijdelijke) regeling die ervoor zorgde dat gezinnen met één inkomen ook een korting konden krijgen. Waar gezinnen met twee inkomens een deel van de kosten terug kon krijgen van de belasting was er voor gezinnen als de onze een korting bedacht, een subsidieplaats. In plaats van de bijna honderd euro ging het terug naar veertig euro en dat vonden we een schappelijk bedrag.

Dus ging Jonah begin maart naar de peuterspeelzaal en wat was hij er aan toe zeg! Hoewel hij het er enorm naar zijn zin had en hij elke keer met grote verhalen thuiskwam en hij in een recordtijd nieuwe liedjes leerde zingen bleek al snel dat hij nog meer toe was aan school, hij was mentaal al een heel stuk verder dan zijn speelgenootjes. Jonah wilde dingen leren, hij kon al tot twintig tellen, maar wilde nog meer. Hij wil(de) leren rekenen en leren lezen, hoewel hij dat op school ook nog niet leert voorlopig.

Naar school
Wat was hij blij dat hij naar school mocht! Die vreugde duurde maar een paar dagen, want al snel realiseerde hij zich dat hij op een stoel moest zitten en moest luisteren naar de juf. Dat hij moest luisteren naar zijn klasgenoten en rustig op zijn beurt moest wachten. Na een paar dagen zette ik hem af op school en begon hij keihard te huilen. Zijn gezicht was verwrongen en hij keek zo treurig uit zijn ogen dat hij me het gevoel gaf dat ik hem voorgoed in de steek zou laten. Het brak mijn hart, keer op keer. Een week lang liep ik met een rotgevoel weer de school uit, voelde ik me de slechtste moeder allertijden, maar na die week ging het ineens goed. Uitzwaaien mocht alleen bij de deur van de klas en na een tijdje ging het zelfs zo dat als hij eenmaal zat ik meteen weg moest. Dat gaf een veel beter gevoel!

Vakantie
En nu is het dus vakantie! Nou ja, eigenlijk al een (school)week en in die week heb ik al tien keer de vraag gehad wanneer de vakantie eindelijk voorbij is. Als ik dan zeg dat hij nog zoveel weken en zoveel dagen duurt komt er een hoop gezucht mijn kant op. Van Jonah omdat hij naar zijn nieuwe juf wil (hij wisselt van klas) en van Syrah omdat ze zo ontzetten graag naar haar nieuwe school wil. Dat wordt dus nog een hele lange vakantie, maar ik vraag me af voor wie die vakantie het langst duurt.