Meespelen

Sinds de verhuizing is onze jongste dochter van ruim 3 jaar alle dagen thuis. Geen plek voor haar op de plaatselijke peuterspeelzaal of kinderdagverblijf. De wachtrijen zijn langer dan de periode totdat ze voor het eerst naar school gaat, dus opgeven is niet eens de moeite waard. Ach, het is maar voor een half jaartje. Die periode is nog wel te overbruggen. Stiekem erg gezellig om nu nog een half jaar extra van haar te kunnen genieten zonder bijzijn van haar grote zussen. Handig met mijn werk is het natuurlijk niet, maar daar is voor deze relatief korte periode vast wel een mouw aan te passen. Gezellig een ochtend mee naar het kantoor en daar kleuren wanneer ik achter de pc zit. Moet kunnen, toch?

Wat zat ik er naast. Mijn peuter vindt er namelijk niets aan dat zij niet naar haar kleine “school” mag. Elke dag vraagt ze hoopvol of zij nu wel al naar school mag. Bij het wegbrengen van haar grote zussen gaat ze in elk lokaal op zoek naar een plekje waar zij mag blijven. Mopperend naar huis krijg ik steevast de vraag wanneer zij dan 4 jaar wordt en wel naar school mag.

Thuis gaat ze letterlijk en figuurlijk bovenop me zitten. “Wil je meespelen mama?” Natuurlijk gaan we spelen! Eerst met de paardjes en de barbies. Daarna samen kleien of kleuren om daarna weer opnieuw met de paardjes te spelen. Met het kinderfietsje duurt het rondje lopen met de hond al gauw drie keer zo lang Levitra, dus niet kunnen werken. Heel gezellig… de eerste dagen.

Nu moet ik echt wel weer aan het werk. Maar mevrouw pikt mijn ingekorte rol als blauw paardje niet terwijl ik met een half oog mijn mails check. “Nee mama, zo moet het niet!” Ze wil mij volledige aandacht als haar persoonlijk vriendinnetje. En werk… Dat is een concurrent voor mijn aandacht. Ze gooit alles in de strijd om mijn onverdeelde aandacht te krijgen. Er is niets over van het zelfstandige meisje dat eerst heel goed even naast me kon spelen wanneer ik aan het werk was. Dit meisje wil aandacht en zet zichzelf in de kleine meisjes rol. “Kan ik niet”, “je moet me helpen”, “jij meespelen” en “jij doen” zijn nu de meest gehoorde reacties van deze dame.

De scholen zijn nog maar net begonnen, maar het is nu al glashelder dat dit een zwaar half jaar gaat worden met fulltime een peuter thuis die gewoon er ontzettend aan toe is om naar school te gaan. Mama zijn en tegelijkertijd werken is zo haast geen doen. Prioriteit 1 is dus vanaf nu dus dat deze peuter integreert in deze nieuwe omgeving. Met activiteiten in de buurt waar ze zich op kan uitleven en met eigen buurvriendjes waarmee ze kan spelen. En hoe onhandig het nu ook is… Ook met wat minder werken voor mij. Ik moet gewoon hoognodig op zoek naar een ander werkritme zodat dit beter in dit halfjaar met een rol als paars paardje past.